Wybory parlamentarne na Ukrainie w 2002 roku
Wybory parlamentarne na Ukrainie w 2002 roku to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Jego znaczenie i aktualność zarówno w życiu codziennym, jak i zawodowym sprawiają, że jest godna analizy i refleksji. W całej historii Wybory parlamentarne na Ukrainie w 2002 roku był przedmiotem debaty i kontrowersji oraz ewoluował zgodnie z potrzebami i wymaganiami społeczeństwa. W tym artykule zbadamy różne aspekty Wybory parlamentarne na Ukrainie w 2002 roku, od jego powstania po dzisiejszy wpływ, a także przeanalizujemy jego wpływ w różnych dziedzinach, takich jak polityka, ekonomia, kultura i technologia.
Wybory parlamentarne na Ukrainie w 2002 roku – wybory do Rady Najwyższej, przeprowadzone dnia 31 marca 2002.
Ordynacja wyborcza
W 2002 obowiązywały zbliżone zasady, jak w wyborach w 1998. Połowę mandatów w 450-osobowym parlamencie obsadzano z listy krajowej. Listę wyborczą, liczącą do 225 nazwisk, mogły wystawiać wyłącznie zarejestrowane partie polityczne lub bloki wyborcze będące koalicją takich partii. Mandaty podzielono proporcjonalnie pomiędzy te ugrupowania, które przekroczyły wynoszący 4% próg wyborczy, posłami zostali kandydaci według kolejności na liście. Pozostałe 225 miejsc obsadzono w jednomandatowych okręgach wyborczych w drodze głosowania w jednej turze. W przeciwieństwie do poprzednich wyborów nie było możliwości kandydowania zarówno w okręgu, jak i na liście partyjnej.
Główne partie i bloki wyborcze
- Blok Nasza Ukraina, liderzy: Wiktor Juszczenko, Jurij Kostenko, Wiktor Pynzenyk, Petro Poroszenko – centroprawicowa koalicja byłego premiera Ukrainy obejmująca formalnie 10 ugrupowań, tj.:
- Ludowy Ruch Ukrainy
- Ukraińska Partia Ludowa
- Partia Reformy i Porządek
- Partia Solidarność
- Związek Chrześcijańsko-Ludowy
- Naprzód, Ukraino!
- Młodzieżowa Partia Ukrainy
- Kongres Ukraińskich Nacjonalistów
- Republikańska Chrześcijańska Partia
- Liberalna Partia Ukrainy
- Komunistyczna Partia Ukrainy, lider: Petro Symonenko – ugrupowanie otwarcie odwołujące się do ideologii komunistycznej, zwycięzca wyborów w 1998
- Za Jedyną Ukrainę, liderzy: Wołodymyr Łytwyn, Anatolij Kinach, Dmytro Tabacznyk – koalicja ugrupowań rządowych, związana z klanami donieckim i dniepropietrowskim, tj.:
- Blok Julii Tymoszenko, liderzy: Julia Tymoszenko, Ołeksandr Turczynow, Anatolij Matwijenko, Wasyl Onopenko – umiarkowanie nacjonalistyczna koalicja ugrupowań skupiona wokół byłej premier, tworzyły ją:
- Partia Batkiwszczyna
- Ukraińska Platforma „Zjednoczenie”
- Ukraińska Partia Republikańska
- Ukraińska Partia Socjaldemokratyczna
- Socjalistyczna Partia Ukrainy, liderzy: Ołeksandr Moroz, Jurij Łucenko – antykuczmowska, postkomunistyczna partia lewicowa.
- Zjednoczona Socjaldemokratyczna Partia Ukrainy, liderzy: Wiktor Medwedczuk, Łeonid Krawczuk – oligarchiczne ugrupowanie blisko związane z prezydentem Leonidem Kuczmą
Oficjalne wyniki
| Ugrupowanie | % głosów na listę | Mandaty lista/okręgi | Razem | |
|---|---|---|---|---|
| Blok Wyborczy Partii Politycznych Nasza Ukraina | 23,57% | 70 | 42 | 112 |
| Komunistyczna Partia Ukrainy | 19,98% | 59 | 6 | 65 |
| Za Jedyną Ukrainę | 11,77% | 35 | 66 | 101 |
| Blok Julii Tymoszenko | 7,25% | 22 | - | 22 |
| Socjalistyczna Partia Ukrainy | 6,87% | 20 | 3 | 23 |
| Zjednoczona Socjaldemokratyczna Partia Ukrainy | 6,27% | 19 | 5 | 24 |
| Postępowa Partia Socjalistyczna Ukrainy | 3,22% | - | - | - |
| Kobiety dla Przyszłości | 2,11% | - | - | - |
| Drużyna Ozimego Pokolenia | 2,02% | - | - | - |
| Komunistyczna Partia Ukrainy (Odnowiona) | 1,39% | - | - | - |
| Partia Zielonych Ukrainy | 1,30% | - | - | - |
| Pozostałe ugrupowania | - | - | 11 | 11 |
| Kandydaci „niezależni” | - | - | 92 | 92 |
| RAZEM | - | 225 | 225 | 450 |
Spośród kandydatów „niezależnych” większość na początku kadencji zasiliła frakcje popierające nowo powołany rząd Wiktora Janukowycza.
