Dziś zagłębimy się w świat Wincenty Dunin Marcinkiewicz, czyli tematu, który na przestrzeni czasu stał się przedmiotem zainteresowania i dyskusji w różnych obszarach. Wincenty Dunin Marcinkiewicz wzbudził ciekawość i fascynację wielu ludzi ze względu na jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Na przestrzeni dziejów Wincenty Dunin Marcinkiewicz odgrywał fundamentalną rolę w różnych kontekstach, od polityki i kultury po naukę i technologię. W tym artykule będziemy badać znaczenie Wincenty Dunin Marcinkiewicz, a także jego wpływ na społeczeństwo jako całość. Dodatkowo przyjrzymy się, jak Wincenty Dunin Marcinkiewicz ewoluował na przestrzeni czasu i jak wpłynął na nasze życie w sposób, którego wcześniej nie rozważaliśmy. Przygotuj się na wejście do fascynującego świata Wincenty Dunin Marcinkiewicz!
Łabędź | |
Rodzina | |
---|---|
Ojciec |
Jakub Dunin Marcinkiewicz |
Matka |
Martyna Niedźwiedzka |
Żona |
Józefa Baranowska |
Dzieci |
Kamila, Cezaryna, Mirosław |
Wincenty Jakub Dunin Marcinkiewicz herbu Łabędź (ur. 23 stycznia?/4 lutego 1808 w Paniuszkiewiczach, zm. 29 grudnia 1884 w Małej Lucynce ) – białoruski i polski poeta, dramaturg, klasyk literatury polsko-białoruskiej XIX w. Autor romantycznych wierszy, powieści i opowiadań. Popularyzator białoruskiego języka literackiego i kreator nowych gatunków oraz form literackich. Przodek polskiej poetki Barbary Czarnowieskiej.
Wincenty Dunin Marcinkiewicz pochodził z białoruskiej rodziny drobnej szlachty katolickiej. Jego ojciec Jakub był dzierżawcą niewielkiego majątku. W 1824 r. Wincenty ukończył szkołę powiatową. Następnie rozpoczął studia medyczne na uniwersytecie. W 1840 r. poeta osiedlił się pod Mińskiem w majątku Mała Lucynka. Piastował godność szlacheckiego deputata w Mińsku. W swoim majątku założył teatr autorski, w którym wystawiał także własne sztuki. W 1841 r. założył pierwsze białoruskie kółko teatralne. Zachęcał innych do zakładania szkółek ludowych, sam także założył podobną w Mińsku. Poeta był prześladowany przez władze po napisaniu wierszy agitacyjnych w czasie powstania w 1863 roku.
Jest uważany za jednego z pierwszych klasyków białoruskiej literatury. W swoich utworach często opisywał lud wiejski, jego kulturę, zwyczaje i obrzędy. Wiele wierszy pisał w języku białoruskim, a spod jego pióra wyszły m.in. poematy oraz sztuki teatralne. Pierwszy utwór drukowany, wydany w 1846 r., Sielanka został wystawiony po raz pierwszy w Mińsku w 1852 r. Początkowo utwory poety mają charakter sielankowy i pisane są po polsku, np. zbiór Dudarz białoruski (1857). Późniejszą twórczość zaliczyć można do literatury realistycznej, m.in.: opowieści Wieczornice i Obłąkany (1855), poemat Hapon (1855), a także farsę teatralną Szlachta pińska (1866).
Wincenty Dunin-Marcinkiewicz zajmował się również tłumaczeniem utworów polskich poetów. W 1859 r. podjął się przekładu Pana Tadeusza Mickiewicza, którego rękopis po wydaniu dwóch ksiąg skonfiskowała carska cenzura. Przekład ten został wydany dopiero po śmierci tłumacza w 1907 r.
Stanisław Moniuszko napisał cztery ze swoich 20 oper do libretta Dunin-Marcinkiewicza, w tym do opery Sielanka, pierwszej opery, w której część libretta napisano po białorusku.
Julia Rutkowska w swoich niepublikowanych wspomnieniach zapisała: „Wincenty Dunin-Marcinkiewicz, obecnie słynny poeta białoruski, to stryj mojej matki. Najstarszy brat jej, Bolesław, przechowywał rękopisy (a może odpisy) tego poety. Bracia Bolesława często żartowali z jego pietyzmu do tej poezji. Już po śmierci Bolesława córka jego, likwidując rzeczy przed wyjazdem z Odessy do Polski, nieświadomie zniszczyła ten dorobek”.
W dniu 3 września 2016 roku odsłonięto na Placu Wolności w Mińsku wspólny pomnik Dunin-Marcinkiewicza i Stanisława Moniuszki.