W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Wiersz biały, badając jego pochodzenie, dzisiejsze znaczenie i wpływ na różne obszary społeczeństwa. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu zbadamy różne aspekty Wiersz biały, od jego wpływu na kulturę popularną po zastosowanie w nauce i technologii. Zanurzymy się w jego historię, przeanalizujemy jej implikacje w teraźniejszości i dostrzeżemy możliwe perspektywy na przyszłość, jakie oferuje. Wiersz biały to temat, który budzi zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i fanów, dlatego w tym artykule staramy się zagłębić w jego złożoność, różnorodność i znaczenie dla lepszego zrozumienia otaczającego nas świata.
Wiersz biały – typ wiersza, który charakteryzuje się brakiem rymów w klauzulach.
Do poezji polskiej wprowadził go Jan Kochanowski przez fragment Odprawy posłów greckich. Popularny stał się w romantyzmie, wierszem białym pisali na przykład Juliusz Słowacki i Cyprian Kamil Norwid.
Przykładem zastosowania wiersza białego są Satyry albo przestrogi do naprawy rządu i obyczajów w Polszcze należące, na pięć ksiąg rozdzielone Krzysztofa Opalińskiego. W Przedmowie poeta odnosi się do niezastosowania przez siebie rymu:
W poezji współczesnej występuje bardzo często. Wiersze białe mogą być to zarówno wiersze sylabiczne, sylabotoniczne, toniczne, jak i wolne, ponieważ między rymami a rytmiką nie występuje analogia. W wierszu białym może występować przerzutnia i średniówka.
Wierszem białym był starożytny heksametr Homera i Wergiliusza. W czasach nowożytnych wiersz biały (blank verse) odgrywa bardzo ważną rolę w literaturze angielskiej zarówno w dramacie elżbietańskim (u Thomasa Kyda, Christophera Marlowe'a i Williama Szekspira), jak i epice (u Johna Miltona, Williama Wordswortha, Alfreda Tennysona, Johna Keatsa, Edwina Atherstone'a, Johna Fitchetta i Roberta Browninga). Wierszem białym posługiwał się też amerykański poeta Robert Frost. Blank verse z reguły występował w wiktoriańskich monologach dramatycznych, między innymi u wspomnianego Roberta Browninga i Alfreda Tennysona.
Brak rymu jest niekiedy rekompensowany aliteracją, jak w drugim wersie powyższego cytatu. Przykładem monologu dramatycznego w literaturze polskiej jest Odszczepieniec Antoniego Słonimskiego, napisany nierymowanym jedenastozgłoskowcem. Nierymowany był też dziesięciozgłoskowiec serbskich pieśni ludowych, między innymi utworów opowiadających o bitwie na Kosowym Polu.