Włodzimierz Bochenek
W dzisiejszym świecie Włodzimierz Bochenek stał się tematem ciągłej i bardzo istotnej debaty w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy chodzi o politykę, społeczeństwo, technologię czy jakąkolwiek inną dziedzinę, Włodzimierz Bochenek wzbudził duże zainteresowanie i był przedmiotem wielu studiów i badań. Jego wpływ na życie codzienne i rozwój różnych dziedzin jest niezaprzeczalny, dlatego istotne jest dokładne przeanalizowanie jego implikacji i konsekwencji. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia do Włodzimierz Bochenek, aby lepiej zrozumieć jego wpływ i zasięg dzisiaj.
 podpułkownik SG
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 kwietnia 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 stycznia 1926 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1926 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
.JPG)
Włodzimierz Bochenek ps. „Mazur” (ur. 3 kwietnia 1894 w Krakowie, zm. 24 stycznia 1926 w Gisy-les-Nobles, we Francji) – podpułkownik Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 3 kwietnia 1894 w Krakowie, w rodzinie Jakuba. W 1912 ukończył gimnazjum w Tarnowie, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie. Równocześnie działał w Związku Strzeleckim, w którym ukończył kurs średni.
Od 8 sierpnia 1914 służył w 1 Pułku Piechoty Legionów Polskich jako komendant IV plutonu 4. kompanii, a następnie kompanii. 9 października tego roku Józef Piłsudski mianował go podporucznikiem. 2 lipca 1915 awansował na chorążego, a 1 kwietnia 1916 na podporucznika. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski. W sierpniu 1918, pod przybranym nazwiskiem, rozpoczął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej. Powołany przez Edwarda Śmigły-Rydza do sztabu tej organizacji.
Od grudnia 1918 walczył w obronie Lwowa, w szeregach 12. kompanii 5 Pułku Piechoty Legionów dowodzonej przez Władysława Bortnowskiego. Zajmował z kompanią najgorszy odcinek na „Pasiekach”, Ukraińców miał o 60 kroków i walczył z nimi ciężkimi miotaczami min. W marcu 1919, w Zambrowie, zorganizował i objął dowództwo II batalionu 1 Pułku Piechoty Legionów, z którym wziął udział w wyprawie wileńskiej. 30 kwietnia w walkach pod Wilnem baon stracił 22 zabitych i 52 rannych, a w kolejnych walkach dalszych dziewięciu zabitych i 44 rannych. 27 września walczył o przedmoście pod Dyneburgiem.
Miał postrzał nogi ze złamaniem. Przyjechał do Warszawy mimo zakazu lekarzy i, chodząc o kulach, zdawał egzamin do Wyższej Szkoły Wojennej. Kiedy się do egzaminu szykował i czy się szykował – nie wie nikt. W każdym razie zdał dobrze, nic sobie z tego nie robiąc, jak i z każdego innego niebezpieczeństwa. 2 stycznia 1920 rozpoczął studia na II Kursie Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. W połowie kwietnia tego roku skierowany został na praktykę sztabową, w ramach której wziął czynny udział w wojnie z bolszewikami. W czerwcu 1920 przeniesiony został z Oddziału V Naczelnego Dowództwa WP do Dowództwa 1 Dywizji Piechoty Legionów, a następnie został przydzielony do Dowództwa 3 Armii na stanowisko szefa Oddziału III. W dniach 11–12 września 1920, jako oficer sztabu 3 Armii, dowodził grupą pancerno-motorową, która opanowała węzeł kolejowy w Kowlu. 20 września 1920 został szefem sztabu 13 Dywizji Piechoty.
W okresie od stycznia do września 1921 dokończył szkolenie i otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego, po czym został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego WP. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 70. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W październiku 1922, po zlikwidowaniu Dowództwa 2 Armii, został przeniesiony do Inspektoratu Armii Nr I na stanowisko II referenta. Był wówczas jednym ze współpracowników gen. dyw. Edwarda Śmigłego-Rydza. 31 marca 1924 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 19. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W listopadzie 1924 został przydzielony z Oddziału IV Sztabu Generalnego do 1 pułku czołgów w Żurawicy celem przeszkolenia. Z dniem 15 września 1925 został przeniesiony z 84 pułku piechoty do 1 pułku czołgów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Skierowany na szkolenie do Francji, zmarł 24 stycznia 1926 w wypadku samochodowym w Lens pod Paryżem. Z Francji do Gdańska jego zwłoki zostały przetransportowane na pokładzie ORP Wilia. 5 marca 1926 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 16-3-11).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 15 marca 1921
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 20 stycznia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie, po raz 1 i 2 w 1922)
- Odznaka „Znak Pancerny” nr 1 – pośmiertnie 19 marca 1933
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 1 września 1926, s. 290.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. ..
- ↑ a b c d e f Encyklopedia Wojskowa 1931 ↓, s. 347.
- ↑ a b Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 16.
- ↑ a b Wspomnienie pośmiertne ↓, s. 37.
- ↑ a b c d e f g Bortnowski 1926 ↓, s. 5.
- ↑ Pomarański 1931 ↓, s. 16-18.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 16 czerwca 1920, s. 470.
- ↑ Abramowicz i Kreis 1929 ↓, s. 21-23.
- ↑ Ryłko 1929 ↓, s. 22-23.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 21 października 1922, s. 794.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 125 z 28 listopada 1924 roku, s. 705.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 99 z 5 października 1925, s. 536.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921, s. 607.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 kwietnia 1922, s. 314.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1933, s. 73.
Bibliografia
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. .
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Stanisław Abramowicz, Józef Kreis: Zarys historji wojennej 26-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Władysław Bortnowski. Wspomnienie pośmiertne o ś.p. ppłk. S.G. Bochenku. „Polska Zbrojna”. 62, 1926-03-03. Warszawa.
- Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. I: A.a – Custoza. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1931.
- Janusz Magnuski, Samochody pancerne Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1993, ISBN 83-86028-00-9, OCLC 834071453.
- Stefan Pomarański: Zarys historji wojennej 1-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1931, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Władysław Ryłko: Zarys historji wojennej 7-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ś.p. podpułkownik Włodzimierz Bochenek. „Auto. Ilustrowane czasopismo sportowo-techniczne”. 2, 1926-02-20. Warszawa.
- Żołnierze Niepodległości : Bochenek Włodzimierz, ps. „Mazur”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. .