W tym artykule zgłębimy temat Władysław Tryliński, który w ostatnich latach wzbudził duże zainteresowanie. Władysław Tryliński to temat, który wywołał szeroką gamę opinii i dyskusji w różnych dziedzinach, od środowiska akademickiego po ogół społeczeństwa. W tym artykule przeanalizujemy różne aspekty związane z Władysław Tryliński, od jego początków po wpływ na obecne społeczeństwo. Przeanalizujemy także różne perspektywy i podejścia przyjęte w celu rozwiązania tego problemu, a także ich wpływ w różnych kontekstach. Poprzez wszechstronną i obiektywną analizę staramy się rzucić światło na Władysław Tryliński i zapewnić kompleksowy obraz, aby lepiej zrozumieć jego znaczenie i znaczenie dzisiaj.
Data i miejsce urodzenia |
20 czerwca 1878 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
6 lutego 1956 |
Zawód, zajęcie |
inżynier |
Odznaczenia | |
Władysław Tryliński (ur. 20 czerwca 1878 w Telszach, zm. 6 lutego 1956 w Warszawie) – polski inżynier komunikacji. Od jego nazwiska betonowa płyta w kształcie sześciokąta foremnego nazywana jest trylinką.
Urodził się 20 czerwca 1878 w Telszach, w rodzinie Antoniego i Agnieszki z Zawadzkich. Ukończył w 1896 Gimnazjum Praskie w Warszawie. Przez rok studiował na wydziale fizyczno-matematycznym uniwersytetu w Petersburgu, w 1902 ukończył Instytut Inżynierów Dróg Komunikacji im. Cara Aleksandra I w Petersburgu. Pracował w Jekaterynburgu przy projektowaniu Kolei Czarnomorskiej, a od 1904 w Wileńskim Okręgu Dróg Komunikacji. Podczas I wojny światowej kierował pracami drogowymi dla wojska w Kiszyniowie i w Pskowie w randze generała (1915–1917). W 1918 był naczelnikiem oddziału technicznego I Korpusu Wschodniego gen. J. Dowbora-Muśnickiego w Bobrujsku. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości na początku lat 20. został dyrektorem Robót Publicznych w Okręgowej Dyrekcji Robót Publicznych województwa warszawskiego, a po reorganizacji naczelnikiem wydziału komunikacyjno-budowlanego w Urzędzie Wojewódzkim Warszawskim. W 1929 razem ze Stefanem Bryłą wsławił się konstrukcją pierwszego w Europie spawanego mostu, który powstał niedaleko Łowicza, nad Słudwią.
W 1933 opatentował technologię układania twardej nawierzchni drogowej z betonowych płyt tzw. trylinek. Jest również wynalazcą żelbetowych podkładów kolejowych. W latach 1925–1936 był prezesem Związku Zawodowego Inżynierów Drogowych.
Po II wojnie światowej pracował w Ministerstwie Komunikacji, m.in. oceniając projekty budowy trasy W-Z i odbudowy warszawskiego węzła kolejowego, a od 1951 do końca życia w Ministerstwie Transportu Drogowego i Lotniczego.
Zmarł w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 141-2-23,24).
Był mężem Beaty z Pieczkowskich (1878–1957), ojcem inżyniera mechanika Władysława Trylińskiego, założyciela i wykładowcy Wydziału Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Warszawskiej, oraz Beaty Trylińskiej, inżynierki architektki.