W tym artykule poznamy fascynujący świat Turhan Pasza Përmeti. Od jego początków po dzisiejsze implikacje, zagłębimy się w głęboką i szczegółową analizę tego tematu/tematu/osoby/daty. Odkryjemy jego znaczenie w różnych kontekstach, jego wpływ na społeczeństwo i jego rolę w historii. Poprzez wyczerpujące badania zbadamy wszystkie aspekty Turhan Pasza Përmeti, przedstawiając dane i refleksje, które zaproszą czytelnika do pogłębienia zrozumienia. Mając na celu zaoferowanie kompletnej i wzbogacającej wizji, podejdziemy do Turhan Pasza Përmeti z różnych podejść i perspektyw, w celu wzbogacenia zrozumienia tego tematu/tematu/osoby/daty.
Data i miejsce urodzenia |
19 grudnia 1846 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
18 lutego 1927 |
Premier rządu Albanii | |
Okres |
od 18 marca 1914 |
Poprzednik | |
Następca | |
Turhan Pasza Përmeti (ur. 19 grudnia 1846 w Përmecie, zm. 18 lutego 1927 w Neuilly) – albański polityk, dwukrotny premier rządu albańskiego.
Był synem Jahji Beja. Uczył się początkowo w medresie w Përmecie, a następnie w szkole Zosimaja w Janinie. Studia wyższe prawnicze ukończył na uniwersytecie ateńskim. Po studiach rozpoczął pracę w osmańskim ministerstwie spraw zagranicznych. Jako dyplomata pracował na placówkach w Wiedniu, Petersburgu i Madrycie, przez krótki czas kierował osobiście ministerstwem. Brał udział w obradach kongresu berlińskiego w 1878 i Konferencji Haskiej w 1907. W latach 1895–1896 był ostatnim osmańskim gubernatorem Krety.
Po powstaniu państwa albańskiego 14 marca 1914 wrócił do ojczyzny i zajął się formowaniem rządu, działającego u boku księcia Wilhelma Wieda. W rządzie powstałym 18 marca 1914 objął także stanowisko ministra spraw zagranicznych. 3 września 1914 rząd Turhana Paszy przestał funkcjonować. Czas I wojny światowej spędził w Szwajcarii. Ponownie stanął na czele rządu albańskiego 25 grudnia 1918, blisko współpracując z Włochami. Uczestniczył w obradach Konferencji Pokojowej w Paryżu. Obalony przez kongres narodowy, obradujący w Lushnji, wycofał się z życia politycznego i osiedlił we Włoszech. Przez ostatnie lata życia utrzymywał się z pensji, którą przyznał mu rząd Ahmeda Zogu w 1925.