Tadeusz Borowski (aktor)

Dziś chcemy poruszyć kwestię, która często pozostaje niezauważona, a ma znaczący wpływ na nasze życie. Tadeusz Borowski (aktor) jest kluczowym elementem naszego współczesnego społeczeństwa i wpływa na wszystkie obszary naszego życia, od polityki po kulturę popularną. Na przestrzeni dziejów Tadeusz Borowski (aktor) był przedmiotem debat i kontrowersji, a jego wpływ był widoczny w wydarzeniach, które ukształtowały świat, w którym żyjemy. W tym artykule dokładnie zbadamy wpływ Tadeusz Borowski (aktor) i przeanalizujemy jego rolę we współczesnym społeczeństwie.

Tadeusz Borowski
Ilustracja
Tadeusz Borowski (2014), Teatr Syrena
Data i miejsce urodzenia

9 lipca 1941
Warszawa

Data i miejsce śmierci

3 marca 2022
Warszawa

Zawód

aktor

Lata aktywności

1962–2022

Zespół artystyczny
Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Tadeusz Jerzy Borowski (ur. 9 lipca 1941 w Warszawie, zm. 3 marca 2022 tamże) – polski aktor i lektor. Wieloletni członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich.

Wczesne lata

Wychowywał się na warszawskim Powiślu. W dzieciństwie marzył, by być strażakiem, a matka chciała, żeby został księdzem. W młodości pływał, jeździł konno i trenował szermierkę. Przez dwa lata trenował boks i w wieku 16 lat został mistrzem Warszawy. Uczęszczał do XXVII Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Czackiego, następnie rozpoczął studia na Wydziale Aktorskim stołecznej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, gdzie jego wykładowcami aktorstwa byli Aleksander Bardini i Jan Kreczmar. Jego rolą dyplomową był Malvolio w Szekspirowskiej komedii Wieczór Trzech Króli. Na ostatnim roku studiów wystąpił jako pastor Kimball i żebrak w musicalu Opera za trzy grosze Bertolta Brechta w reż. Aleksandra Bardiniego. Studia ukończył z wyróżnieniem w 1963.

Kariera sceniczna

W 1962 zadebiutował na scenie Teatru Narodowego jako dworzanin w komedii Aleksandra hr. Fredry Zemsta w reż. Ewy Bonackiej. W 1963 Ali Bunsch zaangażował go do Teatru Wybrzeże w Gdańsku, co wkrótce potem zostało zatwierdzone przez dyrektora teatru, Jerzego Golińskiego. W latach 1963–1966 w gdańskim Teatrze Wybrzeże zagrał ponad 28 ról, z czego połowę stanowiły nagłe zastępstwa, w tym służącego Ździebełko i Harpagona (w zastępstwie za chorego Zenona Burzyńskiego) w komedii Skąpiec Moliera (1963) w reż. Kazimierza Brauna, Wengierowicza – syna w Ten wariat Płatonow Antoniego Czechowa (1964) w reż. Jerzego Golińskiego, górala w wodewilu Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale z muzyką Jana Stefaniego do libretta Wojciecha Bogusławskiego (1964) w reż. Jerzego Golińskiego, Agustina w Komu bije dzwon Ernesta Hemingwaya (1964) w reż. Jerzego Golińskiego, narratora w Śmierci gubernatora Leona Kruczkowskiego (1964) w reż. Kazimierza Brauna, zamachowca w Królu IV Stanisława Grochowiaka (1964) w reż. Piotra Paradowskiego, Nicka w Kto się boi Virginii Woolf? Edwarda Albeego (1965) w reż. Jerzego Golińskiego, Teklińskiego w Ktoś nowy Marka Domańskiego (1965) w reż. Jerzego Golińskiego, Schweizerkasa w Matce Courage i jej dzieciach Bertolta Brechta (1966) w reż. Jerzego Golińskiego, Zenona Isauryjczyka w Romulusie Wielkim Friedricha Dürrenmatta (1966) w reż. Piotra Paradowskiego, Pierwszego Radnego w dramacie Jan Maciej Karol Wścieklica (1966) Witkacego w reż. Zbigniewa Bogdańskiego oraz pisarza i porucznika von Rutty w Namiestniku Rolfa Hochhutha (1966) w reż. Jerzego Golińskiego.

W 1966 został zaangażowany przez Kazimierza Dejmka do warszawskiego Teatru Narodowego, gdzie został obsadzony w roli wieśniaka w komedii Fredrowskiej Nowy Don Kiszot czyli sto szaleństw (1966) w reż. Józefa Wyszomirskiego, sztuce Tadeusza Różewicza Wyszedł z domu (1966) w reż. Wandy Laskowskiej, jako Akast w komedii Moliera Mizantrop (1967) w reż. Henryka Szletyńskiego, w roli młodzieńca w Kordianie Juliusza Słowackiego (1967) w reż. Dejmka, w roli młodzieńca na balu, diabła i Jana w Dziadach Adama Mickiewicza (1967) w reż. Dejmka, Lyzandera w komedii szekspirowskiej Sen nocy letniej (1968) w reż. Wandy Laskowskiej, w roli rzemieślnika w Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego (1969) w reż. Adama Hanuszkiewicza i Jegomościa w Świętej Joannie George’a Bernarda Shawa (1969) w reż. Hanuszkiewicza. W 1969 na znak buntu przeciwko odwołaniu z Narodowego Kazimierza Dejmka w rezultacie marcowej afery z mickiewiczowskimi Dziadami i w reakcji na powołanie na jego miejsce Hanuszkiewicza, w latach 1969–1970 związał się z Teatrem im. Juliusza Osterwy w Lublinie, gdzie zaproszenie dyrektora Kazimierza Brauna zagrał reżysera w Akcie przerwanym Tadeusza Różewicza (1970) i Lenina w Szóstym lipca Michała Szatrowa (1970). W latach 1970–1972 ponownie występował w Teatrze Narodowym w Warszawie. Od 1972 był związany z warszawskim Teatrem Ateneum im. Stefana Jaracza.

Kariera ekranowa

Występował w Teatrze Telewizji, m.in. w Za kulisami Cypriana Kamila Norwida w reż. Kazimierza Brauna (1966), w Legendzie Stanisława Wyspiańskiego w reż. Lecha Wojciechowskiego (1967), w Śpiewie z pożogi Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w reż. Krystyny Sznerr (1968), w Braciach Karamazow Fiodora Dostojewskiego w reż. Jerzego Krasowskiego (1969), Dwóch teatrach Jerzego Szaniawskiego w reż. Kazimierza Brauna (1972), w spektaklu Romeo i Julia Williama Szekspira w reż. Jerzego Gruzy (1974) oraz w Balu manekinów Brunona Jasieńskiego w reż. Janusza Warmińskiego (1979), w Indyku Sławomira Mrożka w reż. Macieja Wojtyszki (1990) i w roli szefa Policji w Królu Edypie Sofoklesa w reż. Gustawa Holoubka (2005). Brał udział w realizacjach Teatru Telewizji TVP dla najmłodszych widzów, m.in. w Bajkach pana Perrault w reż. Anette Olsen i Jerzego Sztwiertni (1974–1976) jako Kadet Rousselle.

W 1964 pojawił się po raz pierwszy na planie filmowym w epizodycznej roli uczestnika bójki na molo w dramacie psychologiczno–obyczajowym Zbigniewa Kuźmińskiego Banda. Pierwszą dużą i jednocześnie jedną z głównych ról doktora Adama Rawicza zagrał w dramacie psychologicznym Romana Załuskiego Kardiogram (1971). Był narratorem w polskiej wersji językowej radzieckiego serialu przygodowo-wojennego Siedemnaście mgnień wiosny (1974).

Odznaczenia i nagrody

Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1978), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1988) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003).

W 1971 otrzymał wyróżnienie na XII Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu za rolę Mefista w sztuce Jerzego S. Sito Pasja Doktora Fausta w reż. Tadeusza Minca w Teatrze Narodowym w Warszawie. W 1977 został uhonorowany Nagrodą Państwową RFSRR za rolę Eugeniusza Truszczyńskiego w filmie Zapamiętaj imię swoje (1974) w reż. Siergieja Kołosowa.

Śmierć

Zmarł 3 marca 2022 w Warszawie w wieku 80 lat. 24 marca 2022 został pochowany na cmentarzu parafialnym w Hornówku w gminie Izabelin.

Filmografia

Dokumenty

Polski dubbing

* Mary Poppins powraca (2018) – Binokl
  • Zazu (dialogi),
  • Mjomba (odc. 18)
  • ochroniarz (odc. 52),
  • dr Matthew Thorne (odc. 53)
  • Hiruzen Sarutobi Trzeci Hokage,
  • Manda,
  • Senta,
  • Hiashi Hyūga (odc. 79)
  • Szef z centrum chromosomów (odc. 1),
  • jeden z neutrofilów (odc. 2),
  • jeden z enzymów (odc. 2)
  • prezydent Kosmosu (odc. 3b),
  • mistrz Moloch (odc. 37a)
  • Pierce (odc. 30b),
  • dr Elder (odc. 31b)
  • Piaskowy Dziadek (odc. 17a),
  • Majstersztyk (odc. 27a),
  • policjant z Citiesville (odc. 28a)
  • narrator,
  • Dżyngis Kong
  • jeden z braci Balton (odc. 22c),
  • John Bitsy (odc. 25b),
  • Mięśniak Melon (odc. 28b)
  • tata (odc. 9),
  • Rockfor (odc. 12)
  • Dereth (odc. 5),
  • Lord Burleigh (odc. 13)
  • kapitan policji,
  • reporter z TV
  • dziennikarz,
  • reporter
  • robot,
  • dowództwo z reklamy,
  • komentator sportowy
  • lektor,
  • duch #4 (odc. 25c),
  • sąsiad (odc. 43c),
  • burmistrz miasteczka terroryzowanego przez Pete’a (odc. 47a),
  • narrator (odc. 48c, 64c)
  • juror (odc. 59a),
  • konferansjer (odc. 59a),
  • fotograf (odc. 59a)
  • narrator (odc. 4, 13),
  • Kot, który nienawidził ludzi (odc. 30)
  • lektor,
  • narrator,
  • wewnętrzny głos Donalda (odc. 5a)
  • lektor,
  • Zakuty Dziób
  • major Boucher (odc. 5),
  • major Bilideau (odc. 8)
  • lektor (odc. 1-29, 32a, 34-36, 38-42, 47-50),
  • Mieszkaniec osady Prosiaczków (odc. 5)
  • lektor,
  • hycel (odc. 2a),
  • strażnik (odc. 9b),
  • kierownik sali (odc. 11a)
  • lektor (odc. 1-3),
  • Leśniczy (odc. 1-3)
  • lektor (odc. 7-15, 17-65),
  • prezenter telewizyjny (odc. 22),
  • prognostyk (odc. 52)
  • lektor (odc. 1-7, 9-13, 15-23, 25, 27-100),
  • detektyw Shedlock Jones (odc. 25),
  • król Mung Ho (odc. 67),
  • Wesoły Jack (odc. 71),
  • Pulpon, członek bractwa Złotej Gęsi (odc. 79, 80)
  • reporter programu „Otwarte studio” (odc. 87)
  • lektor,
  • narrator,
  • Studnia Życzeń (odc. 8),
  • konferansjer show Hipki (odc. 8)
  • Smerfy (1988, 1993–1994) –
  • druid (pierwsza wersja odc. 74),
  • lektor (odc. 117-144, 148-153, 175-187, 189-202, 205-222)
  • narrator,
  • Saulski

Przypisy

  1. Żegnamy Tadeusza Borowskiego. Teatr Ateneum, 2022-03-04. .
  2. a b c d e Gazeta Olsztyńska”, Mateusz Przyborowski To jest rzeźnia, a nie szkółka, Nr 248/2016-10-22.
  3. a b c Krzysztof Lubczyński, Dobry rycerz wszędzie straszny, „Trybuna”, 67, 20 marca 2009.
  4. Tadeusz Borowski, Encyklopedia teatru polskiego (osoby). .
  5. a b c Gabriela Pewińska, Ważny adres - Obrońców Westerplatte w Sopocie. Tu mieszkał w latach 60. Tadeusz Borowski - aktor teatralny i filmowy , „Gdańsk Nasze Miasto”, 2 stycznia 2008.
  6. Zenon Burzyński, Encyklopedia teatru polskiego (osoby). .
  7. Jerzy Armata, Tadeusz Borowski – na scenie, na ekranie i w dubbingu , Stowarzyszenie Filmowców Polskich, 9 lipca 2021 .
  8. M.P. z 2003 r. nr 34, poz. 445 – pkt 4.
  9. Odznaczenia dla zasłużonych pracowników Teatru Ateneum. prezydent.pl, 31 marca 2003.
  10. Nie żyje Tadeusz Borowski. Aktor miał 81 lat. Onet.pl, 2022-03-04.
  11. Ostatnia droga Tadeusza Borowskiego. Wybitnego aktora pożegnały wielkie sławy. fakt.pl, 2022-03-24.

Linki zewnętrzne