W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Szarlotta (wielka księżna Luksemburga). Od jego początków po dzisiejszą ewolucję, zbadamy wszystkie istotne aspekty związane z tym tematem. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na kulturę popularną – zajmiemy się każdym szczegółem, aby zaoferować kompletną i obiektywną wizję. Poprzez podejście analityczne i opisowe zagłębimy się w znaczenie Szarlotta (wielka księżna Luksemburga) w różnych kontekstach, podkreślając jego znaczenie we współczesnym świecie. Bez wątpienia Szarlotta (wielka księżna Luksemburga) to fascynujący temat, który zasługuje na dogłębne zbadanie i właśnie to proponujemy zrobić w tym artykule. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i inspiracji na temat Szarlotta (wielka księżna Luksemburga).
Wielka księżna Luksemburga | |
Okres |
od 14 stycznia 1919 |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec | |
Matka | |
Mąż | |
Dzieci | |
Odznaczenia | |
Szarlotta, właśc. Charlotte Adelgonde Élisabeth Marie Wilhelmine (ur. 23 stycznia 1896 w zamku Berg, zm. 9 lipca 1985 w Fischbach) – wielka księżna Luksemburga, ostatnia monarchini tego kraju z dynastii Nassau.
Szarlotta została wielką księżną w wieku 23 lat, 14 stycznia 1919 roku, kiedy abdykowała jej starsza siostra – Maria Adelajda. Wkrótce po tym, 22 września 1919 roku, ponad 77,8% głosujących w referendum poparło dalsze istnienie monarchii.
6 listopada 1919 roku księżna poślubiła swego kuzyna księcia Feliksa Burbon-Parmeńskiego (28 października 1883 – 8 kwietnia 1970). Ich matki były rodzonymi siostrami, córkami Michała I Uzurpatora, króla Portugalii, i księżniczki Adelajdy Löwenstein-Wertheim-Rosenberg.
Ich dziećmi byli:
W 1932 roku została odznaczona Orderem Orła Białego.
W trakcie niemieckiej inwazji na Luksemburg 10 maja 1940 roku księżna wraz z rodziną udała się na emigrację – najpierw do Francji, Montrealu, a następnie do Londynu, potwierdzając tym samym wolę dalszej walki u boku aliantów. Swoją postawą zaskarbiła sobie uznanie poddanych w okupowanym kraju. Powróciła do ojczyzny w 1944 roku.
12 listopada 1964 roku abdykowała na rzecz swego syna Jana (który w czasie wojny służył w armii brytyjskiej). Zmarła na raka 9 lipca 1985 roku w Fischbach.