W tym artykule temat Stanisław Mierczyński zostanie omówiony z szerokiej i szczegółowej perspektywy. Poprzez wyczerpującą analizę zbadane zostaną różne aspekty związane ze Stanisław Mierczyński, w tym jego pochodzenie, ewolucja i dzisiejsze znaczenie. Zbadane zostaną różne punkty widzenia, teorie i badania dotyczące Stanisław Mierczyński, aby zapewnić kompleksową i wzbogacającą wizję tego tematu. Ponadto przeanalizowane zostaną konkretne przykłady i przypadki praktyczne, które ilustrują znaczenie i wpływ Stanisław Mierczyński w różnych kontekstach. Na koniec zostaną zaproponowane refleksje i wnioski, które zachęcą czytelników do pogłębienia zrozumienia i docenienia Stanisław Mierczyński.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | |
Alma Mater |
Stanisław Mierczyński (ur. 16 sierpnia 1894 w Warszawie, zm. 25 lutego 1952 w Otwocku) – polski etnograf muzyczny, kompozytor, skrzypek, taternik.
Od 1916 roku uczył się gry na skrzypcach u Stanisława Barcewicza oraz teorii i instrumentacji u Adolfa Gużewskiego. W latach 1918-1920 służył ochotniczo w wojsku, z którego odszedł uzyskawszy stopień podporucznika rezerwy. W 1928 roku ukończył studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Znawca muzyki ludowej Podhala, autor prac będących zbiorami nut i tekstów pieśni ludowych, publikacji i audycji radiowych o tematyce ludowej. Organizator wyjazdów kapel podhalańskich na międzynarodowe konkursy m.in. w 1933 do Niemiec i Belgii i w 1936 do Wiednia. Przyjaźnił się z Bartusiem Obrochtą, najsłynniejszym muzykantem góralskim. Od niego nauczył się grać na skrzypcach na tyle biegle, że muzykował razem z rodowitymi Podhalanami.
Mierczyński był również utalentowanym kompozytorem, w swoich kompozycjach wykorzystywał motywy góralskie (np. Trio góralskie pieśni podhalańskich na instrumenty smyczkowe, Suita podhalańska na małą orkiestrę).
W latach 1930-1939 pracował jako inżynier rolnik, zajmując się gospodarką pasterską w Tatrach, publikował artykuły na temat przyszłych parków narodowych. Chodził po górach głównie jako turysta. W młodości wspólnie z Henrykiem Bednarskim w 1912 r. dokonał I wejścia od północy na Żabią Przełęcz Wyżnią.
W czasie II wojny światowej był oficerem AK i pracował jako rolnik. Pochowany na warszawskich Powązkach.