W tym artykule zbadamy wszystkie aspekty Septymia Zenobia, od jego początków po dzisiejsze skutki. Septymia Zenobia to temat, który na przestrzeni lat przyciągnął uwagę i zainteresowanie wielu osób, a jego znaczenie jest nadal widoczne w różnych obszarach. W następnych kilku linijkach dokładnie przeanalizujemy najważniejsze aspekty Septymia Zenobia, jego ewolucję w czasie i jego obecność w dzisiejszym społeczeństwie. Ponadto przeanalizujemy jego wpływ na różnych polach, oferując pełną i szczegółową wizję Septymia Zenobia, która pozwoli czytelnikowi lepiej zrozumieć jego znaczenie i znaczenie we współczesnym świecie.
|
Ten artykuł od 2019-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Zenobia na obrazie Edwarda Poyntera | |
królowa Palmyry | |
Jako żona | |
---|---|
regentka Palmyry | |
Okres |
od 267 |
W imieniu | |
Dane biograficzne | |
Data urodzenia |
III wiek |
Data i miejsce śmierci |
III wiek |
Mąż | |
Dzieci | |
Moneta | |
Zenobia, Septimia Zenobia – żona króla Palmyry Septimiusa Odenathusa, po jego śmierci (267) rządząca w imieniu małoletniego syna Waballata.
Dążyła do zachowania dla syna roli, jaką na rzymskim Wschodzie odgrywał jej zamordowany mąż – Odenat. Choć przypuszczalnie tylko dzięki poparciu wojsk rzymskich w Syrii i Palestynie udało się jej utrzymać kontrolę nad tym obszarem, w 270 dowodzący jej wojskami Zabdas najechał rzymskie prowincje Arabię i Egipt, gdzie stacjonowały legiony wierne rzymskiej władzy centralnej. Szczególnie dramatyczny przebieg miała kampania w Egipcie bronionym przez Tenagino Probusa. W 271 wojska Zenobii najechały także Azję Mniejszą, nad której częścią rozciągnęła swą władzę.
Początkowo Zenobia starała się o porozumienie z nowym cesarzem Aurelianem. Inskrypcje na monetach i dokumenty papirusowe poświadczają, że Waballat jedynie uchodził za współrządcę wraz z Aurelianem, gdy jednak cesarz rozpoczął kontrofensywę, syna Zenobii ogłoszono cesarzem z tytułem „augusta”.
Po pokonaniu jej armii pod Immae wojska Aureliana zajęły Antiochię, powstrzymując się jednak od jej splądrowania. Wskutek tego szybko skapitulowały kolejne miasta Apamea, Larysa i Aretuza. Za Emesą rzymska konnica pokonała katafraktów – kawalerię Zenobii. Wraz z tą porażką królowa utraciła w tym mieście skarbiec, z którego zamierzano finansować dalsze działania wojenne. Wycofała się do Palmyry z zamiarem zwrócenia się o pomoc do Persów. Ponieważ armia Aureliana, która dotarła pod Palmyrę (272), była wyczerpana kampanią, cesarz złożył władczyni polubowną propozycję zrzeczenia się władzy i pozostania w pałacu w zamian za wydanie Rzymianom zasobów złota i kosztowności, koni i wielbłądów. W odmownej odpowiedzi Zenobia zadeklarowała raczej wybór losu Kleopatry niż ustąpienie, wskazując przy tym na poparcie Persji, Armenii i Saracenów .
W oblężeniu nastąpiła sytuacja patowa, bo Rzymianom brakowało sił do rozstrzygającego szturmu, a mieszkańcom Palmyry do obronnych wypadów. Wprawdzie królowa wymknęła się z miasta, by osobiście zabiegać o perską pomoc, ale schwytano ją nim przekroczyła Eufrat. Wobec tego Palmyra wpuściła oblegających, unikając tym samym złupienia przez żołnierzy cesarza. Wzięta w niewolę władczyni została przewieziona do Rzymu, gdzie zmuszona była uczestniczyć w triumfie Aureliana.
Resztę życia spędziła w ofiarowanej przez cesarza willi (niektórzy historycy dopuszczają też wersję, że została żoną rzymskiego senatora[potrzebny przypis]). Uniknęła zgładzenia także ze względu na rozsądną kalkulację polityczną cesarza, który uznał, że pozbawiona stygmatu męczeństwa, nie stanie się ona inspiracją do ewentualnego buntu na Wschodzie jako otoczona luksusem i rezydująca w Rzymie matrona .
Na jej cześć jednemu z rodzajów roślin z rodziny wrzosowatych nadano nazwę zenobia.