Sabina Szatkowska
W tym artykule zagłębimy się w temat Sabina Szatkowska, temat, który w ostatnim czasie wzbudził zainteresowanie i dyskusję. _Var1 zyskał na znaczeniu ze względu na swój wpływ na różne obszary, od polityki po naukę, w tym kulturę i społeczeństwo w ogóle. W tym artykule przeanalizujemy różne perspektywy istniejące na Sabina Szatkowska, oferując pełny i obiektywny przegląd, który pozwoli czytelnikowi wyrobić sobie świadomą opinię na ten temat. Dodatkowo zbadamy pochodzenie i ewolucję Sabina Szatkowska, a także jego znaczenie w bieżącym kontekście. Bez wątpienia Sabina Szatkowska stanowi temat o ogromnym znaczeniu, który zasługuje na ostrożne i obiektywne potraktowanie, i właśnie celem tego artykułu jest przedstawienie pełnej i szczegółowej wizji tego tematu, który jest dziś tak aktualny.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Sabina Szatkowska-Rostkowska (ur. 1 grudnia 1904 w Warszawie, zm. 2 kwietnia 2007 w Konstancinie-Jeziornie) – polska tancerka, pedagog i choreograf, primabalerina Opery Warszawskiej i Opery Śląskiej.
Życiorys
Córka Adolfa. Po ukończeniu szkoły baletowej i ogólnokształcącej przy Teatrze Wielkim w Warszawie (1924) zadebiutowała na deskach tej sceny. Szybko zaczęła tańczyć partie solowe i wkrótce została primabaleriną tego teatru. Zachowała to stanowisko do wybuchu II wojny światowej. Z zespołem baletowym Teatru Wielkiego występowała gościnnie w Operze Paryskiej i w Operze Bukareszteńskiej.
Okupację niemiecką przeżyła w Warszawie. Tańczyła w zespole baletowym w Teatrze Polskim, który wystawiał operetki dla polskiej publiczności jako Teatr Miasta Warszawy. Po powstaniu warszawskim została wywieziona na roboty do Niemiec.
Po zakończonej wojnie, w 1945 roku powróciła do Warszawy, została primabaleriną Sceny Muzyczno-Operowej w Miejskich Teatrach Dramatycznych, a przez sezon 1946/47 była primabaleriną Opery Śląskiej. Od 1948 roku była solistką Opery Warszawskiej. W 1955 roku, po zakończeniu kariery tancerki, była pedagogiem baletu. Po przejściu na emeryturę w 1965 roku zajęła się choreografią, współpracując z wieloma warszawskimi teatrami. W ostatnim okresie życia przebywała w Domu Aktora w Skolimowie.
Do jej najważniejszych ról należały: przed wojną – Bachantka w Kleopatrze, Amazonka w Święcie Ognia, Żona Putyfara w Legendzie o Józefie, Dziewczyna w Weselu na wsi, a po wojnie – Cyganka w Coppelii, Pani Capuletti w Romeo i Julii, Księżna w Jeziorze łabędzim.
Związek Artystów Scen Polskich uhonorował ją tytułem Członka Zasłużonego.
Pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Waraszawie (kwatera 101-2-24).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (18 kwietnia 1956)
- Złoty Krzyż Zasługi (11 lipca 1955)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)
Przypisy
- ↑ Według metryki urodziła się w Warszawie 1 grudnia 1912 - Witold Sadowy: Pożegnanie. Sabina Szatkowska. e-teatr.pl, 24-05-2007. .
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: BRONISŁAW ROSTKOWSKI, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
- ↑ M.P. z 1956 r. nr 58, poz. 703 „za zasługi w dziedzinie sztuki teatralnej i pracy zawodowej”.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
Bibliografia
- Witold Sadowy: Pożegnanie. Sabina Szatkowska. e-teatr.pl, 24-05-2007. .
- Irena Turska, Almanach baletu polskiego 1945–1974, Kraków 1983, s. 180.
Linki zewnętrzne
- Sabina Szatkowska, Encyklopedia teatru polskiego (osoby). .