Rozkaz Nerona

W dzisiejszym świecie Rozkaz Nerona stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Od profesjonalistów po entuzjastów, Rozkaz Nerona przyciągnął uwagę wielu osób ze względu na jego wiele aspektów i wpływ na różne aspekty życia codziennego. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, Rozkaz Nerona okazał się tematem wartym analizy i refleksji. W tym artykule dokładnie zbadamy różne wymiary Rozkaz Nerona i jego znaczenie w dzisiejszym świecie. Od historii po przyszłe implikacje – zagłębimy się w wyczerpującą analizę, która ma rzucić światło na ten fascynujący temat.

Rozkaz Nerona (niem. Nerobefehl) – rozporządzenie Adolfa Hitlera z 19 marca 1945 roku. Hitler nakazał zniszczenie w Niemczech wszystkiego, „co przeciwnik mógłby wykorzystać do kontynuowania walki”, czyli nakazał stosować na terytorium Niemiec tę samą taktykę spalonej ziemi, jaką stosowano podczas odwrotu spod Moskwy. Ukazał się on w okresie walk o Zagłębie Ruhry.

Postanowienia

  • Należy zniszczyć wszystkie urządzenia militarne, komunikacyjne, łączności, przemysłowe i zaopatrzeniowe, a także obiekty znajdujące się wewnątrz terytorium Rzeszy, które wróg w jakikolwiek sposób może wykorzystać natychmiast lub po pewnym czasie dla kontynuowania walki.
  • Odpowiedzialne za dokonanie tych zniszczeń są wojskowe organy dowodzenia w odniesieniu do obiektów militarnych, łącznie z urządzeniami komunikacyjnymi oraz łączności, gauleiterzy i komisarze obrony Rzeszy w odniesieniu do wszystkich urządzeń przemysłowych, zaopatrzeniowych i pozostałych obiektów; gauleiterom i komisarzom obrony Rzeszy wojsko powinno udzielić pomocy koniecznej do wykonywania tych zadań.
  • Niniejszy rozkaz należy jak najszybciej przedstawić wszystkim dowódcom, przeciwstawne polecenia są nieważne.

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c Według „Wspomnienia” Alberta Speera, strony 618−619.

Bibliografia

  • Laurencje Rees: Hitler i Stalin – wojna stulecia, 1999.
  • Karol Grünberg: Biografia Hitlera, Warszawa 1989, Wydawnictwo Książka i Wiedza, s. 394–395.