W dzisiejszym świecie Rodrigo Palacio to temat, który przykuł uwagę szerokiego grona odbiorców. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na społeczeństwo czy znaczenie na poziomie osobistym, Rodrigo Palacio stał się tematem zainteresowania w różnych obszarach. W tym artykule dokładnie zbadamy temat Rodrigo Palacio, zapewniając kompleksowy i szczegółowy przegląd, który pozwoli czytelnikom zrozumieć jego znaczenie i znaczenie. Poprzez wszechstronną analizę zbadamy różne aspekty związane z Rodrigo Palacio, oferując wzbogacającą perspektywę, która pobudzi refleksję i debatę. Od samego początku do obecnego wpływu Rodrigo Palacio budzi zainteresowanie, które zasługuje na dogłębne omówienie, a ten artykuł ma na celu zaspokojenie tej potrzeby wiedzy i zrozumienia.
Pełne imię i nazwisko |
Rodrigo Sebastián Palacio Alcalde | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
5 lutego 1982 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
176 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Rodrigo Sebastián Palacio Alcalde (ur. 5 lutego 1982 w Bahia Blanca) – argentyński piłkarz, reprezentant Argentyny.
Rodrigo Palacio jest wychowankiem Bella Vista Bahía Blanca, dla którego pierwszy oficjalny mecz rozegrał w 2001 r. Zawodową karierę kontynuował od 2002 w klubie Huracán Tres Arroyos, do którego przeniósł się za 60 tysięcy dolarów. Debiutował w drużynie El Globito 25 sierpnia 2002 w meczu z Juventud Antoniana Salta, w którym też zdobył pierwszego gola. Na początku 2004 r. był testowany przez Betis Sewilla. Coraz lepsza gra sprawiła, że podpisał kontrakt z Club Atlético Banfield, który zapłacił za niego 250 tysięcy dolarów.
Po zakończeniu rundy Clausura w roku 2004 został dostrzeżony przez ekipę Boca Juniors i kupiony latem 2005 r. przez ten klub za 190 tysięcy euro. Debiutował w meczu z Racingiem. Pierwsze trafienie zaliczył 18 stycznia 2005 w starciu z Independiente. 7 sierpnia dwukrotnie pokonał bramkarza w meczu z Gimnasia y Esgrima Jujuy. 2 października powtórzył to w spotkaniu z Quilmes Atlético Club. W sezonie 2005/2006 strzelił 22 gole i został najlepszym strzelcem w drużynie. Przyczynił się do zdobycia mistrzostwa ligi argentyńskiej obydwu rund. Dzięki bardzo dobrej formie został wybrany przez fanów zespołu najlepszym zawodnikiem sezonu 2005/06. Z Boca wygrał: Copa Libertadores (2007), Copa Sudamericana (2005) i trzy razy Recopa Sudamericana (2005, 2006, 2008). 8 kwietnia 2007 zdobył dwie bramki w meczu z Velez Sarsfield. W trakcie Torneo Inicial 2006/07 dwukrotnie strzelał bramki: San Lorenzo (27 sierpnia 2006), Gimnasią (10 września), Velezem (1 października) i Colon Santa Fe (26 listopada). 16 września 2007 zaliczył trzy asysty w starciu z Banfield. W grudniu 2007 brał udział w Klubowych Mistrzostwach Świata. Zakończyły się one porażką Boca w finale z Milanem 4:2, w którym Rodrigo zdobył jedną z bramek. Po turnieju został ogłoszony 3 najlepszym piłkarzem. 8 czerwca zdobył gola i zaliczył dwie asysty w spotkaniu z Lanus. 7 marca dwukrotnie pokonał golkipera Atlasu Guadalajara w potyczce fazy grupowej Copa Libertadores. 22 czerwca 2008 w meczu z CA Tigre zdobył 2 gole i asystował przy dwóch kolejnych. Dla Boca Juniors zagrał w 130 meczach ligowych i strzelił 55 bramek.
17 lipca 2009 roku Palacio podpisał 4-letni kontrakt z włoskim zespołem Genoa FC, który zapłacił za niego 4,9 mln euro. Miał w nim zastąpić sprzedanego Diego Milito. Debiut Palacia w nowych barwach przypadł na kwalifikacyjne spotkanie do Ligi Europy z Odense BK. W Serie A zaczął występować od meczu z AS Roma rozegranego 23 sierpnia. Pierwszą bramkę zdobył dopiero 5 listopada 2009 z Lille OSC (3:2), gdyż uniemożliwiła mu wcześniej grę kontuzja kostki. 6 grudnia w meczu z FC Parma zdobył premierwoego gola w Serie A. 14 marca miał udział przy 3 golach strzelonych Cagliari Calcio – strzelił bramkę i asystował przy dwóch. 18 kwietnia 2010 zaliczył dwa trafienia z Parmą. 20 lutego 2011 zdobył dwie bramki i asystował przy trzeciej w meczu z Romą. 17 kwietnia 2011 w starciu z Brescią (3:0) zaliczył asysty przy wszystkich trzech golach dla Genoy. 23 kwietnia dwukrotnie pokonał bramkarza US Lecce. Szczególnie udany był dla niego sezon 2011/12 w którym zdobył 19 bramek w lidze, co stanowiło 4 rezultat w Serie A. Ustrzelił wtedy 4 dublety w lidze: z Catanią (21 września), US Palermo (22 stycznia), SSC Napoli (29 stycznia) oraz Parmą (25 lutego) i jeden w Pucharze Włoch z AG Nocerina. Niemal w pojedynkę ograł 21 września Catanię (3:0), której zaaplikował 2 trafienia oraz asystował przy trzecim. Bramkarza w meczu z Lacjum rozegranym 5 lutego 2012 r. pokonał zaskakującym uderzeniem piętą. 6 maja otrzymał w spotkaniu z US Palermo pierwszą we Włoszech czerwoną kartkę. Ogółem w Genoi zagrał w 90 meczach ligowych i zdobył w nich 35 goli.
W 2012 roku przeszedł do Interu Mediolan, który chciał pozyskać Palacio rok wcześniej, za 10,5 mln euro. Z tytułu trzyletniego kontraktu otrzymuje 2,5 mln euro rocznie. Pierwszy mecz w barwach Interu rozegrał 2 sierpnia przeciwko Hajdukowi Split w Lidze Europy (3:0). W rozegranym 23 sierpnia meczu Ligi Europy z FC Vaslui zdobył pierwszego gola w nowych barwach. 18 grudnia w meczu Pucharu Włoch stanął w bramce Interu na kilkanaście minut, gdyż bramkarz La Beneamata doznał kontuzji, a limit zmian został wyczerpany. 3 marca 2013 r. w spotkaniu Interu z Catanią po wejściu po przerwie strzelił dwie bramki oraz zanotował asystę czym odwrócił losy meczu w którym Mediolańczycy przegrywali już 0:2. W rozgrywkach Ligi Europy 2012/13 strzelił 6 bramek w części zasadniczej: dwie w drugim meczu z Partizanem (8 listopada), jedną w pierwszym, dwie w pierwszym spotkaniu 2 rundy z CFR Cluj (14 lutego), a w rewanżowym starciu w 1/16 z Tottenhamem do gola dołożył asystę. Ponadto w eliminacjach dwukrotnie zdobył po golu w dwumeczu z FC Vaslui. 3 kwietnia dwa razy zmusił do kapitulacji bramkarza Sampdorii. 30 czerwca 2017 roku wygasł jego kontrakt z Interem.
Debiut w kadrze nastąpił 9 marca 2005 r. w meczu przeciwko Meksykowi (1:1). Następnie Palacio został powołany przez trenera Jose Pekermana do 23-osobowej kadry reprezentacji Argentyny na Mistrzostwa Świata w Niemczech. Na turnieju tym Palacio zagrał tylko w meczu przeciwko drużynie Wybrzeża Kości Słoniowej, kiedy to w 64 minucie zmienił Hernána Crespo. Rok 2007 to występ w barwach Argentyny na Copa America, który zakończył się zdobycie srebra. Pierwszą bramkę w narodowych barwach zdobył 15 lipca 2008 w meczu z Ekwadorem (1:1).
Palacio najlepiej czuje się grając na skrzydle lub za wysuniętym napastnikiem, ale z konieczności potrafi i to całkiem dobrze zagrać jako wysunięty napastnik. Dysponuje dobrą szybkością, wyszkoleniem technicznym, dryblingiem oraz siłą.
Klubowe
Indywidualne
Reprezentacyjne
Rekordy
Jest synem Joségo Ramóna Palacia, który był piłkarzem Olimpo Bahía Blanca w latach 80. Dzięki hiszpańskim korzeniom (jego rodzina wywodzi się z Kantabrii) posiada obywatelstwo Hiszpanii. Jego zwisający z tyłu głowy kucyk, będący jego znakiem rozpoznawczym, to Trenza, którego nikt nie może dotykać. Zapuścił go po skończeniu 18 lat, gdy postanowił krótko się obcinać. Ma z Wendy, która jest jego partnerką, syna Juana. W rodzinnym Bahia Blanca ma swój dom do którego wraca na coroczne wakacje. Lubi grać na PlayStation, słuchać rocka oraz koszykówkę, którą kiedyś trenował. Jako dziecko kibicował Gimnasii y Esgrimie i marzył, aby zostać piłkarzem.
Klub | Sezon | Kraj | Rozgrywki | Mecze | Bramki | Asysty |
---|---|---|---|---|---|---|
Huracan | 2002/2003 | Argentyna | Primera B Nacional | 34 | 7 | |
2003/2004 | 19 | 8 | ||||
Razem | 53 | 15 | - | |||
Banfield | 2003/2004 | Primera División | 19 | 2 | ||
2004/2005 | 17 | 7 | ||||
Razem | 36 | 9 | - | |||
Boca Juniors | 2004/2005 | 15 | 3 | |||
2005/2006 | 32 | 17 | ||||
2006/2007 | 32 | 19 | ||||
2007/2008 | 31 | 10 | 13 | |||
2008/2009 | 20 | 5 | 4 | |||
Razem | 130 | 54 | 17 | |||
Genoa CFC | 2009/2010 | Włochy | Serie A | 31 | 7 | 11 |
2010/2011 | 27 | 9 | 10 | |||
2011/2012 | 32 | 19 | 7 | |||
Razem | 90 | 35 | 28 | |||
Inter Mediolan | 2012/2013 | 26 | 12 | 4 | ||
2013/2014 | 37 | 17 | 7 | |||
2014/2015 | 35 | 8 | 8 | |||
2015/2016 | 27 | 2 | 4 | |||
2016/2017 | 15 | 0 | 3 | |||
Razem | 140 | 39 | 26 | |||
Łącznie w lidze argentyńskiej | 219 | 78 | 17 | |||
Łącznie w Serie A | 230 | 74 | 54 | |||
Ogółem | 449 | 152 | 71 |