W tym artykule zbadamy fascynującą historię Referendum w Islandii w 2010 roku, tematu, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od swoich początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Referendum w Islandii w 2010 roku pozostawił niezatarty ślad w różnych aspektach codziennego życia. Na następnych kilku stronach zanurzymy się w podróż w czasie, aby w pełni zrozumieć znaczenie Referendum w Islandii w 2010 roku i jego wpływ w różnych obszarach. Od swojego wkładu w _var2 po innowacje, których był pionierem w _var3, Referendum w Islandii w 2010 roku odegrał kluczową rolę w kształtowaniu świata, jaki znamy dzisiaj. Dołącz do nas w tej eksploracji, gdy dowiemy się więcej o szokującej historii Referendum w Islandii w 2010 roku.
Referendum w Islandii w sprawie warunków rządowej gwarancji dla długu islandzkiego funduszu gwarantowania depozytów wobec Wielkiej Brytanii i Holandii odbyło się 6 marca 2010. Było to pierwsze referendum od czasu referendum niepodległościowego w 1944.
Referendum spowodowane było zawetowaniem przez prezydenta Ólafura Ragnara Grímssona ustawy o spłacie 3,8 mld euro zobowiązań internetowego banku Icesave (należącego do islandzkiego Landsbanki), który stał się niewypłacalny w październiku 2008. W banku tym, ze względu na korzystne oprocentowanie, swoje depozyty trzymało ok. 320 tys. Brytyjczyków oraz Holendrów. Gdy w wyniku światowego kryzysu finansowego bank upadł a sama Islandia pogrążyła się w kryzysie ekonomicznym, zaś wartość depozytów klientom banku zwróciły rządy Wielkiej Brytanii oraz Holandii. Łączna wartość depozytów wynosiła ok. 3,9 mld euro, przy czym dług z nich powstały obciążyłby każdego mieszkańca Islandii na sumę 12 tys. euro. Spłata tego długu miałaby zostać pokryta w większości poprzez wpływy uzyskane ze sprzedaży aktywów upadłego Landsbanki.
Za głosowaniem na „tak” opowiedział się minister finansów Steingrímur J. Sigfússon, przekonując, że „W tej smutnej historii nigdy nie będzie szczęśliwego zakończenia”. Liderzy partii opozycyjnych wzywali do głosowania przeciw, aby oczyścić pole dla dalszych negocjacji z MFW oraz rządami Wielkiej Brytanii i Holandii. Natomiast premier Jóhanna Sigurðardóttir nie wzięła udziału w referendum, twierdząc, że głosowanie nad ustawą, której nikt już nie broni, jest „bezprzedmiotowe”.
Sondaże przed referendum wskazywały, że ok. 75% głosujących opowie się za odrzuceniem ustawy.
Przeciw przyjęciu ustawy ostatecznie opowiedziało się 93,2% biorących udział w referendum; spłatę długu na określonych w ustawie warunkach poparło 1,8% głosujących. Reszta głosów została oddana nieważnie. Mimo odrzucenia planu wyrażonego w ustawie, nadal toczą się rozmowy między rządem Islandii a rządami Wielkiej Brytanii i Holandii w sprawie warunków spłaty zadłużenia.