Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu
Dziś temat Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu jest niezwykle ważny i przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, jego dzisiejsze znaczenie, czy po prostu ze względu na swoją fascynującą historię, Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu stał się tematem ciągłej debaty. Od samego początku po możliwe konsekwencje w przyszłości Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu okazał się ekscytującym tematem, który zasługuje na dogłębne zbadanie. W tym artykule zagłębimy się w różne aspekty Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, analizując jego pochodzenie, ewolucję i możliwe przyszłe scenariusze.
Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (ang.: United Nations Framework Convention on Climate Change – UNFCCC lub FCCC) – umowa międzynarodowa określająca założenia międzynarodowej współpracy dotyczącej ograniczenia emisji gazów cieplarnianych odpowiedzialnych za zjawisko globalnego ocieplenia. Konwencja podpisana została podczas Konferencji Narodów Zjednoczonych na temat Środowiska i Rozwoju popularnie zwanej Szczytem Ziemi w 1992 w Rio de Janeiro.
Początkowo konwencja nie zawierała jakichkolwiek wiążących nakazów dotyczących ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Z czasem ustanowiono odpowiednie protokoły wprowadzające limity emisji. Najważniejszym jest protokół z Kioto z 1997 r., obecnie znany bardziej niż sama konwencja.
FCCC została podpisana 9 maja 1992, weszła w życie 21 marca 1994. Spisana w językach autentycznych angielskim, arabskim, chińskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim (art. 26), depozytariuszem jest Sekretarz Generalny ONZ (art. 19). Zastrzeżenia są zabronione (art. 24), do rozstrzygania sporów właściwy jest Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości, chyba że strony rozwiążą spór w inny sposób (art. 14). Stronami jest 197 państw
Konferencje Stron (Conferences of the Parties)
Konferencja Stron jest najwyższym organem konwencji, uprawnionym do dokonywania przeglądów realizacji postanowień UNFCCC i związanych z konwencją instrumentów prawnych. Sesje zwyczajne Konferencji Stron zwoływane są co roku, w pierwszych dwóch tygodniach grudnia.
1995 – COP 1, Mandat berliński, Berlin
1996 – COP 2, Genewa, Szwajcaria
1997 – COP 3, Protokół z Kioto, Kioto, Japonia
Protokół z Kioto to uzupełnienie Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu i jednocześnie międzynarodowe porozumienie dotyczące globalnego ocieplenia. Został wynegocjowany na konferencji w Kioto w grudniu 1997. Traktat wszedł w życie 16 lutego 2005 roku, trzy miesiące po ratyfikowaniu go przez Rosję 18 listopada 2004.
1998 – COP 4, Buenos Aires, Argentyna
1999 – COP 5, Bonn, Niemcy
2000 – COP 6, Haga, Holandia
2001 – COP 7, Marrakesz, Maroko
2002 – COP 8, Nowe Delhi, Indie
2003 – COP 9, Mediolan, Włochy
2004 – COP 10, Buenos Aires
2005 – COP 11/MOP 1, Montreal, Kanada
COP 11 była także pierwszym spotkaniem stron Protokołu z Kioto (Meeting of the Parties – MOP 1) od czasu jego przyjęcia w 1997.
2006 – COP 12/MOP 2, Nairobi, Kenia
2007 – COP 13/MOP 3, Bali, Indonezja
Kraje zgodziły się na przygotowanie dokumentu, który będzie podstawą dyskusji w Kopenhadze w 2009 i zastąpi protokół z Kioto po roku 2012.
2008 – COP 14/MOP 4, Poznań, Polska
Konferencja COP-14 odbyła się w Poznaniu w dniach 1–12 grudnia 2008. Konferencja poprzedzała spotkanie w Kopenhadze w 2009 roku, na którym ma nastąpić podpisanie kolejnego protokołu dotyczącego adaptacji, zapobiegania, technologii i finansowania zmian klimatycznych. Na konferencję w Poznaniu przygotowano szereg propozycji dokumentów proponujących różne rozwiązania, jakie mają być rozważane w Kopenhadze. Dokumenty te były negocjowane w Poznaniu i mają być przygotowane ostatecznie w 2009 na konferencję w Kopenhadze. Istotnym tematem spotkania było poszukiwanie dodatkowych źródeł finansowania, sposobu organizacji adaptacji i zapobiegania zmianom klimatycznym oraz określenie w jaki sposób zobowiązać kraje do realizacji protokołu. Spotkanie w Poznaniu odbywało się podczas recesji gospodarczej w 2008 r., ale też w okresie zwiększonego zainteresowania odnawialnymi źródłami energii. Spotkanie odbywało się po opublikowaniu Czwartego Raportu IPCC w 2007 roku, w którym zawarto naukowe wnioski dotyczące fizycznych przyczyn zmian klimatu.
Konferencja w Poznaniu miała miejsce w sytuacji, w której w okresie od 1990-2006 emisja gazów cieplarnianych zmniejszyła się o 5%, głównie ze względu na recesję w krajach Europy Wschodniej w latach 1990. Mimo to od 2000 roku emisja gazów cieplarnianych w 41 najbardziej uprzemysłowionych krajach na świecie wzrosła o około 2,3%. Emisja w krajach, które ratyfikowały protokół z Kioto, wzrastała w tym okresie podobnie.
2009 – COP-15/MOP 5, Kopenhaga, Dania
Szczyt w Kopenhadze zakończył się fiaskiem. Nie przyjęto żadnych prawnie wiążących zobowiązań do ograniczenia emisji dwutlenku węgla, jednak podpisano niewiążącą Ugodę z Kopenhagi.
2010 – COP 16/MOP 6, Cancún, Meksyk
2011 – COP 17/MOP 7, Durban, RPA
2012 – COP 18/MOP 8, Doha, Katar
2013 – COP 19/MOP 9, Warszawa, Polska" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]
2014 – COP 20/MOP 10, Lima
2015 – COP 21/MOP 11, Paryż
2016 – COP 22/MOP 12, Marrakesz" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]
2017 – COP 23 Fiji, Bonn" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]
Szczyt pod prezydencją Republiki Fidżi przy wsparciu rządu Niemiec.
2018 – COP 24, Katowice" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]
2019 – COP 25, Madryt" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]
2021 – COP 26, Glasgow" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]
2022 – COP 27, Szarm el-Szejk" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]
2023 – COP 28, Dubaj
2024 – COP 29, Baku
2025 – COP 30, Belém do Pará
Sekretariat UNFCCC
Realizację postanowień konwencji koordynuje Sekretariat UNFCCC, którego siedziba mieści się w Bonn.
Sekretarze wykonawczy UNFCCC od momentu powołania Sekretariatu:
- Michael Zammit Cutajar (1995-2002) – reprezentant Malty
- Joke Waller-Hunter (2002-2005) – reprezentant Holandii
- Yvo de Boer (2006-2010) – reprezentant Holandii
- Christiana Figueres (2010-2016) – reprezentantka Kostaryki
- Patricia Espinosa Cantellano (2016-2022) – reprezentantka Meksyku
- Simon Stiell (od 2022) – reprezentant Grenady
Przypisy
- ↑ Status of Ratification of the Convention.
- ↑ Oświadczenie Rządowe z 15 września 1996 r. (Dz.U. 1996 nr 53, poz. 239).
- ↑ United Nations Framework Convention on Climate Change
- ↑ Szczyt klimatyczny w Warszawie, pl.wikinews.org, 2013.08.07 .
- ↑ Marrakesh COP 22 (official website). . (ang.).
- ↑ COP23 Bonn. UNFCCC, newsroom.unfccc.int. . (ang.).
- ↑ About COP23. COP 23 Fiji, cop23.com.fj. . (ang.).
- ↑ Katowice Announced as Host Venue of UN Climate Change Conference COP 24 in 2018. UNFCCC, newsroom.unfccc.int, 2017-06-01. . (ang.).
- ↑ Edwin Bendyk, Szczyt klimatyczny w Madrycie zawiódł ludzi i planetę , Wprost, 16 grudnia 2019 (pol.).
- ↑ Glasgow COP 26 , ukcop26.org (ang.).
- ↑ SHARM EL-SHEIKH CLIMATE CHANGE CONFERENCE - NOVEMBER 2022 .
- ↑ Michael Zammit Cutajar. UNFCCC, unfccc.int. . (ang.).
- ↑ Joke Waller-Hunter Biography. UNFCCC, unfccc.int. . (ang.).
- ↑ Yvo de Boer. UNFCCC, unfccc.int. . (ang.).
- ↑ Christiana Figueres. UNFCCC, unfccc.int. . (ang.).
- ↑ Ban Ki-moon Selects Patricia Espinosa as New UNFCCC Executive Secretary. UNFCCC, unfccc.int, 2016-05-03. . (ang.).
- ↑ Executive Secretary , unfccc.int .
Bibliografia
- Tekst ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu: Dz.U. z 1996 r. nr 53, poz. 238