W dzisiejszym świecie Raila Odinga stał się tematem bardzo interesującym dla wielu osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na obecne społeczeństwo, czy wpływ na różne obszary, Raila Odinga jest tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. W całej historii Raila Odinga był przedmiotem badań, debat i refleksji, a jego znaczenie pozostaje aktualne także dzisiaj. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Raila Odinga, analizując jego znaczenie i wpływ we współczesnym świecie.
Raila Odinga (2013) | |
Data i miejsce urodzenia |
7 stycznia 1945 |
---|---|
Premier Kenii | |
Okres |
od 17 kwietnia 2008 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik |
Jomo Kenyatta (1964) |
Następca |
urząd zniesiony |
Raila Amollo Odinga (ur. 7 stycznia 1945 w Maseno) – kenijski polityk, lider Pomarańczowego Ruchu Demokratycznego, były minister i kilkukrotny kandydat w wyborach prezydenckich. W latach 2008–2013 premier Kenii.
Odinga urodził się w 1945 w Maseno w prowincji Nyanza. W 1965 rozpoczął naukę na Uniwersytecie Technicznym w Magdeburgu w ówczesnej NRD. W 1970 otrzymał dyplom inżyniera.
Po powrocie do Kenii, pracował jako wykładowca na Uniwersytecie w Nairobi. W 1975 został wicedyrektorem Kenijskiego Biura Standaryzacji. Stanowisko to zajmował do 1982.
Odinga jest żonaty, ma czworo dzieci: dwie córki i dwóch synów. Mieszka w Nairobi.
Raila Odinga był wielokrotnie więziony za swoją działalność opozycyjną przeciw reżimowi prezydenta Daniela Moi.
W 1982 został zatrzymany w areszcie domowym na 7 miesięcy za podejrzenia o współpracę ze spiskowcami, mającymi dokonać zamachu stanu przeciw Moi. Raila został ostatecznie skazany na 6 lat więzienia bez żadnego procesu.
Na wolność wyszedł w lutym 1988. We wrześniu 1988 został ponownie zatrzymany za zaangażowanie w Kenijskim Ruchu Rewolucyjnym, podziemnej organizacji walczącej o wprowadzenie demokracji w kraju.
Z więzienia zwolniony został w czerwcu 1989. Ponownie został zatrzymany w lipcu 1990, razem z byłym burmistrzem Nairobi. Ostatecznie więzienie opuścił 21 czerwca 1991, po czym zaraz wyjechał do Norwegii, obawiając się o swoje życie.
W czasie jego pobytu za granicą, w Kenii powołano Forum Odbudowy Demokracji (FORD, Forum for the Restoration of Democracy). Po swoim powrocie do kraju w lutym 1992, przyłączył się do ruchu. Partia wzięła udział w wyborach parlamentarnych w 1992, a Odinga dostał się z jej list do parlamentu.
W 1997 wziął udział w wyborach prezydenckich. Zajął w nich trzecie miejsce, po prezydencie Moi oraz Mwaim Kibakim.
Po wyborach wsparł rząd prezydenta Moi. Objął w nim stanowisko ministra energii. Ponieważ prezydent Moi nie mógł już ubiegać się o reelekcję w wyborach w 2002, należało wybrać innego prezydenckiego kandydata. Moi zdecydował się poprzeć Uhuru Kenyattę, syna pierwszego prezydenta Kenii. Odinga, który liczył na poparcie jego osoby, wraz z kilkoma innymi politykami (m.in. Kalonzo Musyoka), wystąpił z obozu prezydenckiego i uformował Tęczowy Ruch (Rainbow Movement), sprzeciwiając się decyzji Moi.
W wyborach w 2002 partia Odingi i Musyoki sprzymierzyła się z partią Mwai Kibakiego, który wygrał wybory prezydenckie w 2002. Obie partie utworzyły Narodową Tęczową Koalicję (National Rainbow Coalition).
W rządzie Kibakiego Odindze przypadło ministerstwo dróg, prac publicznych i mieszkalnictwa. W koalicji dwóch partii dochodziło jednak do konfliktów. Największy z nich dotyczył projektu nowej konstytucji. Komisja konstytucyjna opracowała projekt konstytucji znacznie wzmacniający urząd prezydenta i osłabiający rolę władz lokalnych. Raila sprzeciwił się nowemu projektowi. W referendum konstytucyjnym 21 listopada 2005 57% mieszkańców opowiedziało się przeciw zamianie ustawy zasadniczej.
Po przegranym referendum, 23 listopada 2005 prezydent Kibaki zdymisjonował cały rząd. W nowym gabinecie nie znalazł się już Odinga i jego zwolennicy. Po podziałach związanych z referendum, Odinga i Musyoka założyli Pomarańczowy Ruch Demokratyczny (Orange Democratic Movement). Ugrupowanie kontestowało politykę prezydenta Kibakiego.
W sierpniu 2007 w wyniku konfliktów przed nadchodzącymi wyborami prezydenckimi, ODM rozpadło się na dwie partie: ODM pod przywództwem Raili Odingi oraz ODM-K (Orange Democratic Movement- Kenya) na czele z Kalonzo Musyoką.
1 września 2007 Raila Odinga został oficjalnie wybrany kandydatem prezydenckim ODM w wyborach 27 grudnia 2007. 6 października 2007 oficjalnie rozpoczął swoją kampanię wyborczą w Uhuru Park w Nairobi, dokąd według szacunków policji przybyło 450 tysięcy osób.
Według oficjalnych wyników, wybory prezydenckie 27 grudnia 2007 wygrał Mwai Kibaki uzyskując 47% głosów. Odinga zajął drugie miejsce z wynikiem 44% głosów. Jego rezultat był gorszy o 232 tysiące głosów. Opozycja oskarżyła prezydenta Kibakiego o przemoc, zastraszanie i fałszerstwa wyborcze i nie uznała wyników głosowania. Również według europejskich i amerykańskich obserwatorów wybory nie spełniły standardów demokratycznych i nie były wiarygodne.
30 grudnia 2007 zaraz po ogłoszeniu oficjalnych wyników, Kibaki został zaprzysiężony na drugą kadencję. Oficjalny rezultat głosowania wywołał w Kenii masowe zamieszki i przemoc w wyniku których zginęło ok. 1,3-1,5 tys. osób, a 600 tysięcy zostało zmuszonych do opuszczenia swoich domostw.
Mediacji w konflikcie podjęli się politycy z USA i UE oraz laureat pokojowej Nagrody Nobla arcybiskup Desmond Tutu z RPA. 5 stycznia 2008 Kibaki wyraził możliwość powołania rządu jedności narodowej, jednak Odinga zaapelował do Kibakiego o rezygnację z urzędu i rozpisanie nowych wyborów.
W dniach 9-10 stycznia 2008 mediacji podjął się prezydent Ghany i jednocześnie przewodniczący Unii Afrykańskiej, John Kufuor. W styczniu do Kenii przybył również były sekretarz generalny ONZ Kofi Annan. 24 stycznia 2008 doszło do pierwszego spotkania Odingi i Kibakiego w obecności Annana. W wyniku negocjacji prowadzonych przez Annana, 28 lutego 2008 Odinga i Kibaki podpisali porozumienie, nazwane Aktem Zgody Narodowej i Pojednania. Porozumienie przewidywało podział władzy między dwie strony. Odinga miał objąć nowo utworzone stanowisko premiera, a teki ministerialne w nowym rządzie miały być rozdzielone po równo. Wicepremierami mieli zostać politycy z obu partii.
W wyniku dalszych rozmów, kilkakrotnie zrywanych, 13 kwietnia 2008 prezydent Mwai Kibaki mianował Railę Odingę szefem rządu. 17 kwietnia 2008 Odinga został oficjalnie zaprzysiężony.
W 2013 Odinga po raz trzeci wziął udział w wyborach prezydenckich. W wyniku porozumienia politycznego jego kandydaturę poparł Kalonzo Musyoka, który został u jego boku kandydatem na urząd wiceprezydenta. Jego głównym rywalem był wicepremier Uhuru Kenyatta. Głosowanie zorganizowane 4 marca 2013, które w odróżnieniu od poprzednich wyborów, przebiegło w pokojowej atmosferze, zakończyło się zwycięstwem Kenyatty już w pierwszej turze. Według oficjalnych wyników podanych do publicznej wiadomości 9 marca 2013, z kilkudniowym opóźnieniem z powodu awarii elektronicznego systemu zliczania głosów i konieczności ręcznego liczenia, uzyskał on 50,07% głosów poparcia, podczas gdy premier Odinga 43,31% głosów. Odinga zakwestionował wyniki głosowania, wysuwając zarzut masowych fałszerstw oraz zapowiadając złożenie skargi do Sądu Najwyższego.