Znaczenie Przedsiębiorstwo Państwowe Film Polski w dzisiejszym społeczeństwie jest niezaprzeczalne. Od niepamiętnych czasów Przedsiębiorstwo Państwowe Film Polski był przedmiotem uwagi i badań ekspertów z różnych dziedzin. Niezależnie od tego, czy był źródłem inspiracji, przedmiotem debaty, czy bohaterem wydarzeń historycznych, Przedsiębiorstwo Państwowe Film Polski pozostawił niezatarty ślad w kulturze i świadomości zbiorowej. W tym artykule zbadamy wpływ Przedsiębiorstwo Państwowe Film Polski w różnych obszarach i przeanalizujemy jego dzisiejsze znaczenie. Od wpływu na sztukę i literaturę po rolę w polityce i nauce, Przedsiębiorstwo Państwowe Film Polski nadal pozostaje obiektem fascynacji i kontrowersji, wywołując zainteresowanie i refleksję we współczesnym społeczeństwie.
Państwo | |
---|---|
Siedziba | |
Data założenia |
13 listopada 1945 |
Data likwidacji |
1 stycznia 1952 |
Forma prawna | |
Dyrektor |
Aleksander Ford (1945–1947) |
Przedsiębiorstwo Państwowe „Film Polski” – polskie przedsiębiorstwo państwowe, istniejące w latach 1945–1952. Jego zadaniem była produkcja i dystrybucja filmów oraz organizacja życia kulturalnego.
Przedsiębiorstwo Państwowe Film Polski powstało na mocy dekretu Krajowej Rady Narodowej z 13 listopada 1945 O utworzeniu przedsiębiorstwa państwowego „Film Polski” (Dz.U. z 1945 r. nr 55, poz. 308). Jego siedzibą była Warszawa. Zgodnie z zapisami dekretu do zadań przedsiębiorstwa należały: zakładanie i prowadzenie wytwórni taśmy filmowej, błon i papierów fotograficznych, sprzętu kinotechnicznego, oraz sprzedaż i wynajem filmów polskich w kraju i za granicą, oraz zakup i wynajem filmów zagranicznych na terenie Polski, zakładanie i prowadzenie teatrów świetlnych (kin), oraz publiczne wyświetlanie filmów. Ponadto Film Polski zajmował się działalnością propagandową i kulturotwórczą, szkoleniem kadr oraz współpracą zagraniczną. W zakresie zakładania i prowadzenia wytwórni taśmy filmowej i papierów fotograficznych oraz sprzedaży i wynajmu filmów w kraju i za granicą oraz zakupu i wynajmu filmów zagranicznych przedsiębiorstwo było monopolistą (art. 4 ust 1 dekretu).
W 1945 podjęto decyzję o przejęciu na potrzeby przedsiębiorstwa hali sportowej przy ul. Łąkowej 29 w Łodzi i jej adaptacji na halę zdjęciową. W pomieszczeniach tych zrealizowano pierwszy polski powojenny film fabularny – Zakazane piosenki (reż. Leonard Buczkowski).
W 1952 przedsiębiorstwo zostało przekształcone w Centralny Urząd Kinematografii, a w 1957 w Naczelny Zarząd Kinematografii Ministerstwa Kultury i Sztuki.
Podczas swojego funkcjonowania Przedsiębiorstwo Państwowe Film Polski wyprodukowało 110 filmów: dokumentalnych, fabularnych oraz animowanych. Pierwszym wyprodukowanym filmem był dokument pt. Wieś i miasto z 1945 (realizacja: Eugeniusz Jaryczewski, zdjęcia: Seweryn Kruszyński).