Piotr Seip
W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Piotr Seip. Zbadamy jego pochodzenie, wpływ na społeczeństwo i jego dzisiejsze znaczenie. Od Piotr Seip jest to temat debaty i dyskusji, generujący sprzeczne opinie i budzący zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i fanów. Podobnie przeanalizujemy jego ewolucję w czasie, podkreślając jego najważniejsze momenty i wpływ w różnych obszarach. W tym artykule staramy się zapewnić kompleksowe spojrzenie na Piotr Seip, odnosząc się do jego różnych aspektów i dając czytelnikowi głębsze zrozumienie tego tematu.
| Data urodzenia |
2 czerwca 1859 |
|---|---|
| Data śmierci |
16 stycznia 1941 |
| Miejsce spoczynku |
cmentarz Rakowicki w Krakowie |
| Zawód, zajęcie |
złotnik, brązownik, mosiężnik, przedsiębiorca |
| Narodowość |
polska |
| Małżeństwo |
Karolina Sztorcowa Seipowa (ur. 31 stycznia 1856 zm. 12 kwietnia 1933) |
Piotr Seip (ur. 2 czerwca 1859, zm. 16 stycznia 1941) – polski przedsiębiorca, złotnik, brązownik, wieloletni członek cechu mosiężników, właściciel warsztatu rzemieślniczego w Krakowie. Był uczniem Aleksandra Ziębowskiego. Został wyzwolony na czeladnika 13 października 1877 roku. W 1885 r. przyjęto go do cechu mosiężników.
Działalność zawodowa
Piotr Seip założył w 1886 r. firmę brązowniczą w Krakowie przy ul. Floriańskiej 18. Po II wojnie światowej firma została przeniesiona na ul. Józefa Dietla 58, gdzie mieści się do dnia dzisiejszego jako firma RENOMETAL. Wykonywał i odnawiał różne prace artystyczne z zakresu złotnictwa sakralnego głównie do kościołów w Krakowie i okolicach. Jego dzieła wyróżniają się bogactwem form i wysokim poziomem artystycznym. Już w 1887 roku za swoje prace otrzymał brązowy medal c.k. Ministerstwa Handlu na wystawie krajowej rolniczo-przemysłowej oraz Sztuki Polskiej w Krakowie. Wszystkie realizacje Seipa mają znak imienny - litery PS w prostokącie z klinowymi wcięciami z lewej i prawej strony pola oraz wybity znak firmowy z imieniem i nazwiskiem Piotr Seip.
Twórczość (wybór)
- puszka na komunikanty wykonana po 1879 r. w kościele parafialnym pw. Najświętszej Marii Panny w Strumianach;
- relikwiarz św. Anieli z 1889 r. w klasztorze Urszulanek w Krakowie;
- kielich z 1889 r. w klasztorze Na Skałce w Krakowie;
- kielich z 1891 r. w klasztorze „Na Skałce” w Krakowie;
- naczynie na wiatyk wykonane w 1900 r. w kościele parafialnym pw. MB Częstochowskiej w Skawicy;
- drzwiczki do tabernakulum złocone z dekoracją w postaci kielicha z hostią w glorii promienistej w otoczeniu kłosów zbóż i winnych gron w sanktuarium MB Opiekunki i Królowej Rodzin w Makowie Podhalańskim;
- odnowienie, lub naprawa kielicha z 1650 roku w kościele św. Marka w Krakowie;
- tabernakulum według projektu Jana Sas-Zubrzyckiego wykonane w 1909 r. w kościele św. Józefa w Podgórzu;
- neogotycki, wieloramienny, obręczowy świecznik prawdopodobnie według projektu Jana Sas-Zubrzyckiego oraz zespół mniejszych żyrandoli we wnętrzu kościoła św. Józefa w Podgórzu;
- monstrancja ks. Niemczyckiego o bogatym, neogotyckim kształcie architektonicznym dla kościoła w Podgórzu;
- srebrna trumna, w której spoczęły zabalsamowane zwłoki Marszałka J. Piłsudskiego zaprojektowana przez Jana Szczepkowskiego wykonana w 1937 roku.
Przypisy
- ↑ a b c d e Michał Myśliński, Fusiery, partacze, przeszkodnicy... Dzieła złotnicze mosiężników krakowskich jako przykład konwergencji dwóch profesji rzemiosła artystycznego w XIX wieku , Kwartalnik Historii Kultury Materialnej R. 63 nr 3 (2015), s= 471-494, 2015 .
- ↑ a b c Strona firmy Renometal , renometal.com .
- ↑ a b c Jan Samek: Seria: Rola Krakowa w dziejach narodu – Kraków przed stu laty. Głos w dyskusji: Krakowska sztuka zdobnicza przed stu laty. Kraków: Towarzystwo Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, 1998, s. 129, 132-133. ISBN 83-909104-0-3.
- ↑ a b c Paweł Diettloff: Neogotyckie wyposażenie kościołów św. Józefa i OO. Redemptorystów w Podgórzu w Podgórze w dziejach wielkiego Krakowa. Kraków: Towarzystwo Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, 2000, s. 0. ISBN 83-87345-91-1.