Obecnie Piotr Konieczyński jest tematem na ustach wszystkich. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie w sferze społecznej, wpływ na gospodarkę czy wpływ na kulturę popularną, Piotr Konieczyński przyciągnął uwagę dużej liczby ludzi na całym świecie. Zjawisko to nie jest zaskakujące, ponieważ Piotr Konieczyński posiada szereg cech, które czynią go godnym badania i zainteresowania zarówno ze strony naukowców, ekspertów, jak i entuzjastów. W tym artykule szczegółowo zbadamy niektóre z najważniejszych aspektów Piotr Konieczyński, analizując jego dzisiejsze znaczenie i potencjalny wpływ w przyszłości. Poprzez rygorystyczną i wyczerpującą analizę postaramy się rzucić światło na ten niezwykle istotny temat i zaoferować wszechstronną wizję, która pozwoli czytelnikom lepiej zrozumieć jego zakres i znaczenie.
Piotr Konieczyński (ur. 10 sierpnia 1964 w Wodzisławiu Śląskim) – polski aktor teatralny, telewizyjny i filmowy. Absolwent wrocławskiej filii PWST (rocznik 1988), na scenie zadebiutował 18 września 1987 roku w sztuce Człowiek jak człowiek Bertolta Brechta w reżyserii Hanny Herman-Cieślik, Mieczysławy Walczak-Deleżyńskiej i Jerzego Kozłowskiego na deskach Teatru im. C.K. Norwida w Jeleniej Górze, z którym związał się na stałe.
Filmografia
Role teatralne
- 1988: Sen nocy letniej – Puk
- 1990: Martwe dusze – Paweł Iwanowicz Cziczikow
- 1992: Romanca – Trzeci
- 1992: Bambuko, czyli skandal w krainie gier – pies Nonsens
- 1993: Zemsta – Wacław
- 1995: Stara kobieta wysiaduje – Kelner młody, Młodzieniec
- 1996: Mały Książę – Pijak
- 1996: Królowa Śniegu – Kaj
- 1998: Dziady – ksiądz Piotr
- 1999: Balladyna – Kirkor
- 2002: Komedia sytuacyjna – Artur Grey
- 2002: Mistrz i Małgorzata – Korowiow, Strawiński
- 2003: Testosteron – Tretyn
- 2005: Kantata na cztery skrzydła – Amhiel
- 2006: Romeo i Julia – Ojciec Laurenty
- 2006: Trans-Atlantyk – Pyckal
- 2007: Don Kichote – Don Kiszot z La Manczy
- 2007: Kariera Artura Ui – Givola
- 2008: Elektra – Posłaniec, Ajgistos
- 2008: Gog i Magog – Kronika chasydzka
- 2008: Intryga i miłość – Miller
- 2009: Sztuka dla dziecka – Człowiek, Którego Nikt Nie Rozumie
- 2009: Kolacja na cztery ręce – Jan Krzysztof Schmidt
- 2010: Sztukmistrz. Norwid o Polsce. Norwid o Polakach. Norwid o sztuce
- 2010: Czarna maska – François Tortebad
- 2010: Kolacja dla głupca – François Pignon
- 2010: Lilla Weneda – Ślaz
- 2011: Bóg mordu – Alain Reille
- 2011: Rozmowy przy wycinaniu lasu – Zyzol
Nagrody
- 1988 – Brązowa Iglica
- 1990 – Srebrna Iglica
- 1991 – Złota Iglica
- 1992 – Złota Iglica
- 1994 – Srebrny Kluczyk w plebiscycie na najpopularniejszego aktora, organizowanym z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru przez tygodnik „Nowiny Jeleniogórskie”
- 1995 – Wyróżnienie za rolę młodego kelnera w przedstawieniu Stara kobieta wysiaduje Tadeusza Różewicza w Teatrze im. C.K. Norwida w Jeleniej Górze na I Ogólnopolskim Konkursie Polskich Sztuk Współczesnych w Warszawie
- 2005 – Wyróżnienie przyznane przez młodzieżowe jury na XXXV Jeleniogórskich Spotkaniach Teatralnych za rolę anioła Amhiela w przedstawieniu Roberta Bruttera Kantata na cztery skrzydła w reż. Krzysztofa Jaworskiego
- 2011 – Dyplom Honorowy Aliny Obidniak za kreację aktorską François Pignona w spektaklu Kolacja dla głupca Francisa Vebera w reż. Stefana Szaciłowskiego
- 2016 – Srebrny Kluczyk w kategorii „kreacja aktorska” za rolę Autolikusa w spektaklu Zimowa opowieść Szekspira w reż. Aleksandry Popławskiej i Marka Kality
- 2020 – Nagroda Marszałka Województwa Dolnośląskiego za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury
Linki zewnętrzne
Identyfikatory zewnętrzne: