Dziś Palais des beaux-arts w Lille to temat, który budzi duże zainteresowanie w społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Palais des beaux-arts w Lille stał się podstawowym elementem życia ludzi. Jej wpływ sięga od gospodarki, polityki, kultury po codzienne życie każdej jednostki. W tym artykule przyjrzymy się różnym aspektom Palais des beaux-arts w Lille i temu, jak zmieniał się on na przestrzeni czasu. Od jego początków po znaczenie w dzisiejszym świecie, Palais des beaux-arts w Lille jest tematem, który w najbliższej przyszłości będzie nadal wywoływał debaty i kontrowersje.
Palais des Beaux-Arts w Lille | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Adres |
Place de la République, 59000 Lille |
Data założenia |
1809 |
Zakres zbiorów |
galeria sztuki |
Powierzchnia ekspozycji |
22 000 m² |
Dyrektor |
Bruno Girveau |
Położenie na mapie Francji | |
50°37′49,271″N 3°03′46,462″E/50,630353 3,062906 | |
Strona internetowa |
Palais des Beaux-Arts w Lille (Pałac Sztuk Pięknych w Lille) – muzeum sztuki w Lille, jedno z największych i najstarszych muzeów we Francji, największe francuskie muzeum poza Paryżem.
Muzeum zostało utworzone z inicjatywy Napoleona Bonapartego na początku XIX wieku jako element kampanii popularyzującej sztukę. Dekret Jean-Antoine’a Chaptala z 1801 roku wskazał 15 miast francuskich (wśród nich Lille), którym miały być przekazane dzieła przejęte (skonfiskowane, zagrabione, zdobyte) z kościołów francuskich i ziem okupowanych w okresie rewolucji francuskiej.
Duży wpływ na rozwój muzeum w jego pierwszych latach mieli malarze Louis Joseph Watteau i François Watteau, znani jako „Watteau z Lille”: Louis Joseph Watteau po raz pierwszy zinwentaryzował w 1795 roku dzieła skonfiskowane w czasie rewolucji, a jego syn François był zastępcą kuratora muzeum w latach 1808–1823.
Muzeum zostało otwarte w 1809 roku i początkowo mieściło się w jednym ze skonfiskowanych kościołów (który nota bene został później przekształcony w ratusz). W 1866 roku wchłonęło znaczącą kolekcję Jean-Baptiste’a Wicara, zwaną „Muzeum Wicara”.
W 1885 roku rozpoczęto budowę obecnej siedziby muzeum. Projekt, autorstwa Edouarda Bérarda (1843–1912) i Fernanda Etienne-Charles’a Delmasa (1852–1933) z Paryża, utrzymany był w stylu belle époque. Budowa została zakończona w 1892 roku. Budynek znajduje się na Placu Republiki naprzeciwko budynku prefektury. Był remontowany w latach 1991–1997. W ramach tej przebudowy utworzono nową powierzchnię wystawienniczą (700 m²) w przyziemiu, przeznaczoną na ekspozycje czasowe, jak i pomieszczenia umożliwiające wystawienie kolekcji XIX-wiecznych rzeźb i makiet miast, których ogromną kolekcję muzeum posiada.
Ogólna powierzchnia muzeum to 22 000 m², druga co do wielkości wśród muzeów francuskich (po Luwrze). Specjalizuje się w rzeźbie, malarstwie, rysunku, ceramice, można w nim oglądać m.in. dzieła: Rafaela, Donatella, Antoona van Dycka, Jamesa Tissota, Jacoba Jordaensa, Rembrandta, Goi, El Greca, Jacques-Louis Davida, Jean-Baptiste’a Camille’a Corota, Gustave’a Courbeta, Henriego de Toulouse-Lautreka, Eugène’a Delacroix, Rubensa, Auguste’a Rodina, Camille Claudel czy Jeana Chardina.