Płyn pozakomórkowy

Temat Płyn pozakomórkowy jest dziś niezwykle ważny, ponieważ wywarł ogromny wpływ na różne obszary społeczeństwa. Od samego początku Płyn pozakomórkowy budził zainteresowanie ekspertów i badaczy, którzy poświęcili swój czas i wysiłek na analizę jego implikacji i konsekwencji. Z biegiem czasu Płyn pozakomórkowy ewoluował i dostosował się do nowych potrzeb i wymagań społeczeństwa, stając się dziś aktualnym tematem. W tym artykule szczegółowo przeanalizujemy Płyn pozakomórkowy i jego wpływ w różnych obszarach, oferując pełny i zaktualizowany przegląd tego bardzo istotnego tematu.

Płyn pozakomórkowy, płyn zewnątrzkomórkowy – płyn występujący w przestrzeni pozakomórkowej organizmu. Jest on obficie wydzielany przez komórki, ponieważ zapewnia im odpowiednie środowisko zewnętrzne. Płynami pozakomórkowymi są:

W obrębie płynu pozakomórkowego wydziela się płyn transcelularny, który stanowi jego 2,5%.

Płyn pozakomórkowy zawiera znacznie więcej sodu (ponad połowa jego zawartości znajduje się w przestrzeni pozakomórkowej) i mniej potasu (prawie cała jego zawartość znajduje się wewnątrz komórek).

U ludzi stężenie glukozy jest utrzymywane przez homeostazę na poziomie około 5 mM.

Wartość pH płynu pozakomórkowego jest ściśle regulowane przez bufory i waha się około wartości 7,4.

Objętość płynu pozakomórkowego wynosi typowo 15 litrów (z czego 12 l to płyn śródmiąższowy, a 3 l to osocze).

Skład płynu pozakomórkowego

Główne kationy:

  • sodowy (Na+, 140 mM)
  • wapniowy (Ca2+, 2 mM)

Główne aniony:

  • chlorkowy (Cl, 110 mM)
  • wodorowęglanowy (HCO3, 26 mM)

Płyn pozakomórkowy jest uboższy w białka w porównaniu do płynu wewnątrzkomórkowego.

Zobacz też

Przypisy

  1. a b Encyklopedia Audiowizualna Britannica: Biologia. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz S.A., 2006, s. 110. ISBN 978-83-60563-11-3.