Muhammad Husajn Fadl Allah

W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Muhammad Husajn Fadl Allah, temacie, który niewątpliwie wywołał zainteresowanie i debatę w społeczeństwie w ostatnim czasie. Muhammad Husajn Fadl Allah to problem, który wpływa na różne obszary życia codziennego, od polityki po kulturę, w tym gospodarkę i relacje międzyludzkie. W trakcie tej lektury będziemy dogłębnie badać różne aspekty związane ze zmienną Muhammad Husajn Fadl Allah, analizując jej implikacje i konsekwencje w różnych kontekstach. Bez wątpienia Muhammad Husajn Fadl Allah to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym, dlatego konieczne jest zrozumienie go z różnych perspektyw, aby mieć szerszą i bardziej wzbogacającą wizję.

Muhammad Husajn Fadl Allah
Szejk
Kraj działania

Liban

Data i miejsce urodzenia

16 listopada 1935
An-Nadżaf

Data i miejsce śmierci

4 lipca 2010
Bejrut

Wyznanie

islam

Kościół

szyicki

Strona internetowa

Szejk Muhammad Husajn Fadl Allah (ur. 16 listopada 1935 w An-Nadżafie, zm. 4 lipca 2010 w Bejrucie) – teolog muzułmański i duchowy przewodnik libańskich szyitów (sajjid). Nosił tytuł wielkiego ajatollaha Libanu i był jednym z głównych pretendentów do stanowiska wielkiego ajatollaha An-Nadżafu – duchowego centrum szyizmu. Historycznie uznawany za główny autorytet religijny dla całej społeczności szyickiej.

Życiorys

Muhammad Husajn Fadl Allah urodził się w świętym mieście szyitów An-Nadżafie, w południowym Iraku, w 1935 roku. Jego rodzice byli libańskimi imigrantami, pochodzącymi z libańskiej miejscowości Ajnata. Fadl Allah swoją młodość spędził w Iraku, gdzie był teologiem i jednym z twórców partii Zew Islamu. Po raz pierwszy powrócił do Libanu w 1952 roku.

Fadl Allah ostatecznie przeniósł się do Libanu w 1966 roku i był znany jako autor projektów charytatywnych mających na celu poprawę warunków życia najuboższych warstw społeczeństwa. Podczas wojny domowej zostały otwarte sierocińce, szkoły dla osób niepełnosprawnych, ośrodki medyczne, a nawet trzy instytuty dla osób niewidomych i niesłyszących. Szejk zasłynął głównie ze swojej fatwy – religijnych zasad. Fadl Allah był zagorzałym przeciwnikiem palenia, zwolennikiem wspierania zdrowego stylu życia młodzieży i postępu technologicznego.

W 1982 roku stał się duchowym patronem i jednym z założycieli Hezbollahu. Od 1985 r. prezes Rady libańskiego ruchu Hezbollahu. Brał udział w opracowywaniu „libańsko-islamskiej konstytucji”. Według niektórych źródeł, po zamachu na swoje życie w połowie lat osiemdziesiątych nie zajmował wszystkich oficjalnych stanowisk w Hezbollahu, ale był wyższym autorytetem duchowym i doradcą organizacji. Jednakże nie brał on bezpośredniego udziału w działalności politycznej i operacjach wojskowych tego ruchu.

Ajatollah Husajn Fadl Allah znany był z ostrych uwag w sprawie Izraela. W szczególności był zwolennikiem walki z Izraelem, który jest „poważnym zagrożeniem dla przyszłych pokoleń”. W jego opinii, „wszyscy Palestyńczycy są w strefie wojny” i „każdy Żyd, który nielegalnie zajmuje budynek lub grunt należący do Palestyńczyków, jest traktowany jako cel.”

Jednak w 2009 roku z zadowoleniem zaobserwował nowe podejście administracji amerykańskiej do Iranu, i całej społeczności arabskiej. W wywiadzie dla An-Nahar powiedział, że oczekuje „pozytywnych wyników dialogu politycznego”.

Wydał wiele edyktów religijnych – w jednym z nich z nich dawał zaatakowanym przez mężów kobietom prawo oddania ciosu. Nawoływał także do bojkotowania izraelskich i amerykańskich produktów. W innym edykcie twierdził, że rząd w Bagdadzie nie ma prawa „legitymizowania” obecności obcych wojsk w Iraku.

Autor wielu rozpraw naukowych z dziedziny teologii i prawa muzułmańskiego, w tym komentarza do Koranu Min wahi al-Kuran: min durus at-tafsir (“natchnienie Koranu: nauki egzegezy” 1979).

Zmarł 4 lipca 2010 roku w wieku 75 lat w szpitalu Bahman w Bejrucie w rezultacie krwotoku wewnętrznego, spowodowanego długą chorobą nerek. Na szyickich obszarach Libanu ogłoszono żałobę narodową.

Przypisy

  1. Zmarł wielki ajahollah Libanu Mohammed Hussein Fadlallah , RMF 24, 4 lipca 2010 .
  2. Marek Dziekan: Arabowie. Warszawa: PWN, 2001, s. 156. ISBN 83-01-13468-2.

Linki zewnętrzne