Mudar Badran
W tym artykule dokładnie zbadamy temat Mudar Badran i wszystko, co się z nim wiąże. Przeanalizujemy wszystkie aspekty tego fascynującego tematu, od jego powstania po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Na przestrzeni dziejów Mudar Badran odgrywał kluczową rolę w kształtowaniu tożsamości i kultury różnych społeczeństw, dlatego istotne jest zrozumienie jego wpływu we współczesnym świecie. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu zbadamy Mudar Badran z różnych perspektyw, w tym z jego implikacjami politycznymi, społecznymi, gospodarczymi i kulturowymi. Dodatkowo przyjrzymy się, jak Mudar Badran ewoluował na przestrzeni czasu i jak wpłynął na nasz dzisiejszy sposób życia i myślenia. Celem tego artykułu jest przedstawienie kompleksowego spojrzenia na Mudar Badran i rzucenie światła na temat istotny dla każdego.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 stycznia 1934 |
|---|---|
| Data śmierci |
22 kwietnia 2023 |
| Premier Jordanii | |
| Okres |
od 13 czerwca 1976 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Jordanii | |
| Okres |
od 28 sierpnia 1980 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Jordanii | |
| Okres |
od 7 grudnia 1989 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Mudar Mohammad Ayesh Badran, arab. مضر بدران (ur. 18 stycznia 1934 w Dżaraszu, zm. 22 kwietnia 2023) – jordański wojskowy i polityk, trzykrotny premier Jordanii w latach 1976–1979, 1980–1984 oraz 1989–1991.
Życiorys
Ukończył studia na Uniwersytecie Damasceńskim. W 1957 zaciągnął się do armii jordańskiej. Pracował w wywiadzie wojskowym i po jedenastu latach służby stanął na czele jordańskich służb specjalnych. Był również specjalnym doradcą króla Husajna ds. terytoriów utraconych przez Jordanię w wojnie sześciodniowej (Zachodni Brzeg). W 1970 odszedł ze służby, ale pozostał doradcą monarchy ds. bezpieczeństwa. Od 1972 przez rok zasiadał w Sądzie Królewskim, następnie był od 1973 do 1974 ministrem edukacji, by w 1974 wrócić na poprzednie stanowisko.
W 1976 został po raz pierwszy premierem Jordanii. Jego nominacja miała związek ze zmianą w polityce zagranicznej państwa. Sześć lat po Czarnym Wrześniu i usunięciu z Jordanii zbrojnych formacji palestyńskich król Husajn, obserwując przebieg wojny domowej w Libanie i interwencji syryjskiej w tym kraju, postanowił na nowo nawiązać pozytywne kontakty z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Mudar Badran już wcześniej radził królowi, by uznał OWP za przedstawiciela Palestyńczyków zamieszkujących Zachodni Brzeg i Strefę Gazy. Ogólny kierunek polityki Badrana jako premiera stanowił kontynuację działań jego poprzedników Abd al-Hamida Szarafa i Kasima ar-Rinnawiego. Badran był równocześnie premierem, ministrem obrony oraz ministrem spraw zagranicznych. Na urzędzie pozostał do grudnia 1979. Już w lipcu 1980 król Husajn po raz drugi powierzył mu tekę premiera; tym razem Badran pełnił obowiązki przez cztery lata.
Po raz trzeci został mianowany premierem Jordanii po wyborach parlamentarnych w 1989, pierwszych od dwudziestu lat przeprowadzonych bez nacisków administracyjnych. Kontynuował demokratyzacyjne reformy kraju. Ograniczył wpływ służb bezpieczeństwa na funkcjonowanie państwa, amnestionował kilkudziesięciu więźniów politycznych, starał się zwalczać korupcję. W styczniu 1991, podczas rekonstrukcji gabinetu, po raz pierwszy w historii Jordanii zaprosił do udziału w rządzie przedstawicieli jordańskiej gałęzi Braci Muzułmańskich, którzy pozostali w gabinecie do lipca 1991. W okresie sprawowania przez niego urzędu przyjęta została Jordańska Karta Narodowa, dokument, na podstawie którego w kraju miał zostać restytuowany system wielopartyjny. 19 czerwca 1991 rząd Badrana podał się do dymisji, a nowy gabinet utworzył dotychczasowy minister spraw zagranicznych Tahir al-Masri.
Przypisy
- ↑ Former PM Mudar Badran passes away. en.royanews.tv. . (ang.).
- ↑ a b c d e f red. Lentz H.: Heads of States and Governments Since 1945. London: Routledge, 2014, s. 471. ISBN 978-1-134-26490-2.
- ↑ Wróblewski B.: Jordania. Warszawa: TRIO, 2011, s. 312. ISBN 978-83-7436-276-4.
- ↑ Wróblewski B.: Jordania. Warszawa: TRIO, 2011, s. 195. ISBN 978-83-7436-276-4.
- ↑ Wróblewski B.: Jordania. Warszawa: TRIO, 2011, s. 206. ISBN 978-83-7436-276-4.
- ↑ a b c Wróblewski B.: Jordania. Warszawa: TRIO, 2011, s. 218-220. ISBN 978-83-7436-276-4.
