Temat Mosze Szaret jest od dawna przedmiotem zainteresowania i dyskusji. Niezależnie od tego, czy chodzi o środowisko akademickie, zawodowe czy osobiste, Mosze Szaret przyciąga uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. W miarę postępu społeczeństwa i rozwoju nowych technologii zrozumienie i analiza Mosze Szaret z różnych perspektyw stała się jeszcze ważniejsza. W tym artykule zbadamy różne aspekty Mosze Szaret, badając jego wpływ na życie codzienne, jego znaczenie w historii i jego znaczenie w obecnym kontekście. Zagłębiając się w ten temat, mamy nadzieję rzucić światło na jego znaczenie i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Imię i nazwisko po urodzeniu |
Mosze Szertok |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
15 października 1894 |
Data śmierci |
7 lipca 1965 |
Premier Izraela | |
Okres |
od 26 stycznia 1954 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Dawid Ben Gurion |
Mosze Szaret (hebr. משה שרת, właśc. Mosze Szertok, ur. 15 października 1894 w Chersoniu, zm. 7 lipca 1965) – izraelski polityk, drugi premier Izraela – w latach 1954–1955 stał na czele piątego i szóstego rządu Izraela.
Urodził się 15 października 1894 roku w Chersoniu na Ukrainie. W 1906 roku wraz z rodziną wyemigrował do Palestyny. W 1909 roku jego rodzina należała do założycieli miasta Tel Awiw. Podjął studia prawnicze w Stambule. Podczas I wojny światowej służył w tureckiej armii jako tłumacz języków tureckiego i arabskiego. W 1920 roku wstąpił do socjalistycznej partii Achdut ha-Awoda (znanej później jako Mapai). W 1922 roku wyjechał do Londynu i kontynuował studia ekonomii (do 1924 r.). W 1925 roku został redaktorem naczelnym gazety „Dawar”, która była organem prasowym Powszechnej Organizacji Robotników Żydowskich w Ziemi Izraela (Histadrutu). W 1931 roku wstąpił do politycznej sekcji Agencji Żydowskiej. Podczas II wojny światowej pomagał w tworzeniu Brygady Żydowskiej. Po powstaniu niepodległego państwa Izrael w 1948, został ministrem spraw zagranicznych. Działał na rzecz poprawy wizerunku Izraela na arenie międzynarodowej. Doprowadził do przystąpienia Izraela do Organizacji Narodów Zjednoczonych. Prowadził negocjacje z Niemcami zakończone podpisaniem umowy o reparacjach (1952). W grudniu 1953 roku partia Mapai wyznaczyła go na wicepremiera. 26 stycznia 1954 roku został premierem izraelskiego rządu. Kontynuował on politykę wspierania imigracji oraz dopomagania w absorpcji w Ziemi Izraela. 3 listopada 1955 roku ustąpił z urzędu premiera.
Przewodniczył pracy Bet Berl College, oraz był dyrektorem generalnym domu wydawniczego Am Owed, należącego do Histadrutu. Reprezentował Mapai w międzynarodowych środowiskach socjalistycznych. W 1960 roku podczas Światowego Kongresu Syjonistów został wybrany na przewodniczącego Światowej Organizacji Żydowskiej i Agencji Żydowskiej.
W Knesecie zasiadał od pierwszej kadencji, aż do śmierci 7 lipca 1965. Mandat objął po nim Ari Ankorjon.