Mike Tyson

Mike Tyson

Tyson w Los Angeles w czerwcu 2019
Pełne imię i nazwisko	Michael Gerald Tyson
Pseudonim	Mike Tyson Bestia Żelazny Mike Kid Dynamite
Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1966 Nowy Jork
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	178 cm
Masa ciała	99 kg
Styl walki	peek-a-boo
Trenowany przez	Cus D'Amato
Debiut	6 marca 1985
Federacja	WBC, WBO, IBF i WBA
Kategoria wagowa	ciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	58
Zwycięstwa	50
Przez nokauty	44
Przez decyzje	5
Porażki	6
Nieodbyte	2
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Mike Tyson, właśc. Michael Gerald Tyson (ur. 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku) – amerykański bokser. Jest dwukrotnym mistrzem świata wszechwag zawodowców (w latach 1986–1990 i w 1996). Pozostaje najmłodszym mistrzem świata w tej kategorii w historii boksu zawodowego, którym został w wieku 20 lat, 4 miesięcy i 22 dni; zdobył mistrzostwo świata czterech najważniejszych federacji bokserskich: World Boxing Council, World Boxing Organization, International Boxing Federation i World Boxing Association. Panował jako niekwestionowany mistrz świata w wadze ciężkiej. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike. Znany później jako The Baddest Man on the Planet. Tyson wygrał swoje 19 pierwszych profesjonalnych walk nokautem, a 12 z nich już w pierwszej rundzie. Jest pierwszym bokserem wagi ciężkiej, który jednocześnie posiadał tytuły WBA, WBC i IBF. W swojej karierze pokonał 11 zawodników o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej. Został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Bokserskich i Światowej Galerii Bokserskiej (The International Boxing Hall of Fame oraz The World Boxing Hall of Fame).

Wczesne życie

Urodził się 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku. Jego matką była Lorna z domu Smith (ur. 1927, zm. 1982). Jego certyfikat urodzenia jako ojca wymienia Percella Tysona, który w tym czasie przebywał na Jamajce. Mężczyzną, który został przedstawiony Tysonowi jako biologiczny ojciec, był Jimmy “Curlee” Kirkpatrick (ur. 1924, zm. 28 października 1992). Mike Tyson rzadko widywał Kirkpatricka. Dorastał w niebezpiecznej dzielnicy Brownsville razem z o pięć lat starszym bratem Rodneyem i o dwa lata starszą siostrą Denise Annette “Niecy” (ur. 14 czerwca 1964, zm. 21 lutego 1990).

Mike Tyson deklarował, że w wieku ośmiu lat został zgwałcony przez mężczyznę i że to wydarzenie miało ogromny wpływ na jego styl życia. Miał sobie wówczas postanowić, że będzie twardy wobec świata i już nikt więcej nie będzie mu dokuczał.

W dzieciństwie hobbystycznie opiekował się gołębiami. Twierdził, że pierwszy raz wdał się w bójkę w wieku dziesięciu lat, kiedy inne dziecko zabiło jednego z jego gołębi.

W dzieciństwie Tyson należał do gangów ulicznych. W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego Tryon School dla chłopców. W 1979 pracujący w zakładzie instruktor boksu, Bobby Stewart, zauważył umiejętności i potencjał Tysona, w związku z czym oddal go pod opiekę Cusowi D'Amato, byłemu trenerowi Floyda Pattersona, mistrza świata wagi ciężkiej w boksie zawodowym.

W późniejszym okresie Tyson uczył się w liceum Catskill High School, ale został z niego wydalony w 1982 za liczne wykroczenia.

Kariera bokserska

Styl walki

Mike Tyson stosował taktykę defensywy zwaną peek-a-boo, której nauczył go Cus D'Amato. Polega ona na trzymaniu pięści blisko na wysokości oczu lub ust i osłanianiu twarzy przedramionami. Ciało boksera kołysze się na boki, unikając ciosu. Jednocześnie bokser wyczekuje odpowiedniego momentu do ataku.

Miał 178 cm wzrostu i ważył mniej niż 100 kg. Miał zatem mniejszą budowę ciała, niż przeciętny bokser wagi ciężkiej. Nadrabiał te braki szybkością i agresją. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike. Tyson trenował 7 dni w tygodniu od 5:00 rano do 20:00.

Kariera amatorska (1982–1985)

W 1981, jako amator, zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich Juniorów. Jednego ze swoich przeciwników, Joe Corteza, pokonał w dziewięć sekund przez nokaut. W 1982 ponownie zdobył złoty medal olimpijski juniorów. Tym razem pokonał jednego ze swoich przeciwników w osiem sekund. W 1984 Cus D'Amato został prawnym opiekunem Tysona, ale zmarł rok później na zapalenie płuc. Również w 1984 Tyson wygrał turniej US national Golden Gloves heavyweight championships. Jako amator wygrał 24 walki i przegrał 3.

Kariera zawodowa (1985–2005)

Jako bokser zawodowy debiutował 6 marca 1985 roku w Nowym Jorku. Jego pierwszym przeciwnikiem był Hector Mercedes, którego pokonał w pierwszej rundzie przez nokaut. Swoje pierwsze 19 zawodowych walk wygrał przez nokaut, w tym 12 w pierwszej rundzie.

22 listopada 1986 pokonał ówczesnego mistrza świata wagi ciężkiej WBC, Trevora Berbicka, przez nokaut w drugiej rundzie. Tym samym został najmłodszym mistrzem świata wszechwag w historii boksu zawodowego. Miał wtedy 20 lat, 4 miesiące i 22 dni. Wkrótce po tym, 7 marca, pokonał mistrza WBA Jamesa Smitha, a 1 sierpnia mistrza IBF Tony'ego Tuckera. Tym samym Mike Tyson został uznany za niekwestionowanego mistrza świata przez trzy najważniejsze federacje bokserskie.

Stracił tytuł niekwestionowanego mistrza świata wagi ciężkiej 11 lutego 1990, przegrywając walkę z lżejszym przeciwnikiem, Jamesem „Busterem” Douglasem, który pokonał go technicznym nokautem w dziesiątej rundzie. Była to pierwsza przegrana w karierze zawodowej Tysona. Następnie wygrał cztery kolejne walki, lecz wtedy jego kariera bokserska została przerwana z powodu osadzenia w zakładzie karnym w 1992 za gwałt na uczestniczce konkursu piękności. Wyszedł na wolność 25 marca 1995 i powrócił do kariery bokserskiej. Analitycy zwracali uwagę na spadek formy boksera po wyjściu z więzienia. Sam Tyson twierdził, że już nie trenował i nie przykładał się.

16 marca 1996 pokonał Franka Bruno w walce o mistrzostwo wagi ciężkiej WBC, a 7 września Bruce'a Seldona w walce o mistrzostwo WBA. Jednym z kolejnych pretendentów do tytułu WBC był Lennox Lewis. Tyson odmówił z nim walki, w związku z czym Lewis pozwał go za naruszenie warunków kontraktu. Sąd przyznał Lewisowi rację, w związku z czym 24 września Tyson zwakował mistrzostwo WBC.

9 listopada 1996 bronił mistrzostwa WBA w walce przeciwko Evanderowi Holyfieldowi, który pokonał go technicznym nokautem w jedenastej rundzie. Była to druga przegrana Tysona w jego karierze. Walka rewanżowa Tysona i Holyfielda miała miejsce 28 czerwca. Tym razem Tyson został zdyskwalifikowany za dwukrotne ugryzienie przeciwnika w ucho. W związku z tym incydentem musiał zapłacić 3 miliony dolarów i na jakiś czas odebrano mu bokserską licencję. Tyson tłumaczył, że ugryzienie ucha było odwetem za to, że Holyfield uderzył go głową powyżej oka. Sędzia Mills Lane uznał jednak, że uderzenie było przypadkowe. Wiele lat później Tyson przyznał, że w czasie drugiej walki z Holyfieldem był pod wpływem narkotyków.

W październiku 2000 walczył z Andrzejem Gołotą. Wygrał w trzeciej rundzie, ale później komisja bokserska uznała walkę za nieodbytą, ponieważ Tyson był pod wpływem marihuany.

Jego walka przeciwko mistrzowi świata Lennoxowi Lewisowi była trudna do zaplanowania. Obaj byli związani kontraktem z innymi stacjami telewizyjnymi i innymi promotorami boksu. W czasie jednej z konferencji prasowych Tyson zaatakował fizycznie Lewisa. Na pewien czas ponownie stracił bokserską licencję. Do ich starcia doszło 8 czerwca 2002 w Pyramid Arena w miejscowości Memfis. Lewis dwukrotnie przewrócił przeciwnika i ostatecznie znokautował go, wygrywając walkę w ósmej rundzie.

Swoje dwie ostatnie walki przegrał: 30 lipca 2004 przeciwko Danny'emu Williamsowi i 11 czerwca 2005 przeciwko Kevinowi McBride'owi. Po tych walkach zdecydował się zakończyć karierę bokserską. U schyłku kariery ważył 106 kg.

Walki pokazowe (po 2006)

W 2006 ogłosił, że wyrusza w światową trasę, w czasie której stoczy serię walk pokazowych. Wpływy z trasy miały mu pomóc w spłaceniu długów. Jego pierwszym przeciwnikiem był Corey Sanders. Walka spotkała się z nieprzychylnym odbiorem publiczności i skłoniła Tysona do rezygnacji z kontynuowania trasy. Dopiero w 2020 stoczył swoją drugą walką pokazową. Została ona zorganizowana przez World Boxing Council. Przeciwnikiem Tysona był Roy Jones Jr, a starcie zakończyło się remisem. W marcu 2021 Tyson ogłosił, że kolejną walkę pokazową stoczy 29 maja 2021. Media spekulowały, że jego przeciwnikiem może być Evander Holyfield, lecz nie zostało to potwierdzone.

Wrestling

WWE

Mike Tyson wielokrotnie angażował się w promowanie wrestlingu i firmy WWF, znanej później jako WWE.

23 lutego 1990 miał być sędzią specjalnym w pojedynku między Hulkiem Hoganem, a Randym Savage'em, ale został zastąpiony przez Bustera Douglasa po tym, jak został przez niego pokonany i przegrał niekwestionowane mistrzostwo świata wagi ciężkiej.

19 stycznia 1998, jeden dzień po gali Royal Rumble, prezes WWF Vince McMahon wystąpił w ringu wspólnie z Tysonem, aby ogłosić, że bokser będzie specjalnym sędzią w walce na WrestleManii 14. Segment został przerwany przez wrestlera Stone Cold Steve'a Austina, który zaczął szydzić z Tysona i wdał się z nim w bójkę. Stone Cold i Tyson musieli zostać rozdzieleni przez 50 osób. Wtedy McMahon zaczął krzyczeć w stronę Austina Zrujnowałeś to! i kopać wrestlera po głowie. Tydzień przed WrestleManią Tyson ogłosił, że dołączy do tag teamu D-Generation X i połączy siły z mistrzem WWE Shawnem Michaelsem. Gala Wrestlemania 14 odbyła się 29 marca. Stone Cold Steve Austin zmierzył się z Shawnem Michaelsem, a sędzią specjalnym był Mike Tyson. Austin pokonał przeciwnika i przejął mistrzostwo WWF. Po walce Mike Tyson znokautował protestującego Michaelsa i na konferencji prasowej oświadczył wspólnie z Austinem, że od początku współpracowali ze sobą.

11 stycznia 2010 Shawn Michaels chciał pogodzić się z Tysonem w odcinku WWE Raw. Tyson tymczasem stał się heelem i połączył siły z Chrisem Jericho. Razem zmierzyli się przeciwko Shawnowi Michaelsowi i Triple H-owi. Jednak w trakcie pojedynku Tyson zwrócił się przeciwko swojemu partnerowi, znokautował go i pomógł wygrać przeciwnikom.

W 2012 Triple H i Shawn Michaels wprowadzili go do galerii sławy WWE Hall of Fame. W tym samym roku w grze WWE '13 pojawiła się grywalna postać Mike'a Tysona.

AEW

23 maja 2020 wziął udział w gali wrestlingu Double or Nothing organizowanej przez All Elite Wrestling. Zaprezentował wówczas nowe mistrzostwo AEW TNT Championship i nadzorował walkę o pas mistrzowski między Codym Rhodesem, a Lance’em Archerem. Przeszkadzał Jake'owi Robertsowi, który próbował interweniować w walkę, aby pomóc Archerowi. Na koniec wręczył mistrzostwo zwycięzcy, Rhodesowi. Pojawił się również w najbliższym kolejnym odcinku AEW Dynamite, w którym wdał się w kłótnię i przepychankę z Chrisem Jericho.

Filmografia

Inne media

W październiku 1987 ukazała się promowana jego nazwiskiem gra bokserska na konsolę NES Mike Tyson's Punch-Out!! W grze Mike Tyson był głównym bossem.

Po zakończeniu kariery sportowej wrócił do hobby z dzieciństwa, jakim była hodowla gołębi. W swojej posesji w Phoenix miał ich ponad 300. Jego hodowli został poświęcony film wyprodukowany przez Animal Planet.

W 2008 premierę miał film dokumentalny Tyson Jamesa Tobacka, poświęcony życiu Mike'a Tysona i częściowo przez niego wyprodukowany. Film został pokazany na festiwalu filmowym Cannes.

W 2012 podjął współpracę z reżyserem Spikiem Lee i debiutował na scenie ze swoim występem solowym Mike Tyson: Undisputed Truth, poświęconym historii jego życia osobistego i zawodowego. Wkrótce zaczął wystawiać swój spektakl na Broadwayu w Imperial Theatre. W 2013 jego występ został wyemitowany przez HBO. W Polsce tytuł monodramu został przetłumaczony na Mike Tyson szczery do bólu.

W listopadzie 2013 ukazała się jego autobiografia Undisputed Truth, która również trafiła na listę bestsellerów The New York Times.

W 2020 ukazała się jego biografia Poskromić bestię. Nieznana historia Mike’a Tysona, wydana nakładem Wydawnictwa SQN.

Problemy z prawem

Tyson był wielokrotnie oskarżany sądownie o przemoc fizyczną i werbalną oraz o napastowanie seksualne.

W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego.

12 grudnia 1988 Sandra Miller oskarżyła Tysona o molestowanie i poniżenie w nowojorskim klubie nocnym. Sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich.

15 grudnia 1988 Lori Davis oskarżyła Tysona o molestowanie w tym samym klubie nocnym, w którym miał miejsce incydent z Sandrą Miller. 1 listopada 1990 sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich.

9 kwietnia 1989 oskarżono go o trzykrotne uderzenie pomocnika parkingowego otwartą ręką przed klubem nocnym w Los Angeles, po tym, jak poprosił Tysona o wyprowadzenie Mercedesa z miejsca zarezerwowanego dla właściciela klubu. Zarzuty zostały potem oddalone z powodu braku współpracy świadków.

18 lipca 1991 spotkał się z Desiree Washington, uczestniczką konkursu piękności Afroamerykanek Miss Black America. Oboje spędzili poranek w pokoju hotelowym boksera. Cztery dni później Washington pozwała Tysona za gwałt. 10 lutego 1992 bokser został uznany winnym gwałtowi i dwóch innych przestępstw seksualnych. 26 marca 1992 został skazany na 10 lat więzienia, w tym 2 lata w zawieszeniu. Nigdy nie przyznał się do winy. Wyrok został wykonany w trybie natychmiastowym w stanie Indiana. Tyson został osadzony w więzieniu Indiana Youth Center przy Plainfield w stanie Indiana. 8 maja 1992, do jego wyroku doliczono 15 dni za zastraszanie strażnika i złe sprawowanie. Mike Tyson wyszedł na wolność wcześniej, 25 marca 1995, za dobre sprawowanie.

24 września 1996 zwakował mistrzostwo wagi ciężkiej WBC z powodu nakazu sądowego. Został skazany za naruszenie warunków kontraktu, odmawiając walki z głównym pretendentem do tytułu, Lennoxem Lewisem.

5 lutego 1999 został dwukrotnie skazany na dwa lata więzienia za napaść na dwóch kierowców po wypadku drogowym w 1998. Sędzia Stephen Johnson zawiesił wszystkie kary więzienia z wyjątkiem jednego roku. Tyson został również ukarany grzywną w wysokości 5000 dolarów amerykańskich i skazany na dwa lata w zawieszeniu po zwolnieniu z więzienia. Osadzono go w Maryland, w zakładzie karnym Montgomery County Detention Center. 20 lutego za niewłaściwe zachowanie został ukarany pobytem w izolatce, gdzie spędził sześć dni.

22 sierpnia 2000 został ukarany grzywną w wysokości 187 500 dolarów amerykańskich za fizyczne opieranie się decyzji sędziego (siłowo odsunął sekundanta, wywracając go, po czym usiłował kontynuować walkę) po wygranej walce przeciwko Lou Savarese'owi..

W 2007 odsiedział dwudziestoczterogodzinny wyrok więzienia za posiadanie narkotyków i jazdę pod ich wpływem. Otrzymał łagodny wyrok w zamian za zgłoszenie się na kurację odwykową.

Życie prywatne

Partnerki i dzieci

9 lutego 1988 w Nowym Jorku ożenił się z aktorką Robin Givens. W maju kobieta poroniła. 17 czerwca Givens i jej rodzina oskarżyli Tysona o fizyczne znęcanie się nad nią. 7 października kobieta złożyła podanie o rozwód.

2 maja 1990 Natalie Fears urodziła syna i wskazała Mike'a Tysona jako ojca, żądając od niego alimentów. Bokser nazwał niemowlę D’Amato, na cześć swojego trenera i ojca zastępczego Cusa D’Amato. Badania krwi ostatecznie wykazały jednak, że Mike Tyson nie jest jego biologicznym ojcem.

Pierwsze dziecko miał z Kimberly Scarborough. Była to urodzona w 1990 córka, którą bokser nazwał Mikey Lorna Tyson.

19 kwietnia 1997 w Bethesdzie w stanie Indiana zawarł drugi związek małżeński z pediatrą Monicą Turner. Z tego związku urodziła się dwójka dzieci: córka Rayna (ur. 14 lutego 1996) i syn Amir (ur. 5 sierpnia 1997). W 2002 Tysonowi urodził się syn Miguel Leon. Tożsamość matki Miguela Leona Tysona została zatajona przed opinią publiczną. 14 stycznia 2003 Tyson i Turner rozwiedli się.

W 2005 jemu i Sol Xochitl urodziła się córka Exodus Tyson. Zginęła w wieku czterech lat 26 maja 2009 z powodu wypadku, jaki miała w czasie zabawy na bieżni w domu swojej matki. Zaplątała się w zwisający przewód i udusiła się. Została natychmiast odwieziona do szpitala, ale umarła następnego dnia.

6 czerwca 2009 poślubił Lakihę Spicer. To małżeństwo Mike Tyson opisał jako zmieniające jego życie na lepsze. Przypisuje żonie uratowanie go przed życiem w rozpaczy. Oboje poznali się, gdy początkujący bokser miał 18 lat i od tego czasu wielokrotnie okazjonalnie się spotykali. Razem mają córkę Milan (ur. 25 grudnia 2008) i syna Morocco (ur. 25 stycznia 2011).

Wiara

W czasie odbywania kary więzienia między 1992 a 1995 nawrócił się na Islam i przyjął muzułmańskie imię Malik Abdul Aziz. W październiku 2014 w wywiadzie dla Howarda Sterna potępił islamskich ekstremistów.

Problemy finansowe

W 2003 Tyson ogłosił bankructwo i przyznał, że ma 34 miliony dolarów długu. Według analityków Tyson w ciągu całej swojej kariery zarobił w przybliżeniu 400 milionów dolarów amerykańskich. Na liście jego wierzycieli było między innymi sześć firm prawniczych, którym był winny 600 tysięcy dolarów amerykańskich. Był też winien 173 706 dolary jubilerowi z Las Vegas za złoty łańcuch pokryty 80 karatami diamentów. Mordechai Yerushalmi nie wziął pieniędzy od razu, bo Tyson był jego stałym klientem. W 2010 nadal utrzymywał, że ma mało pieniędzy. Sam Tyson jako jednego z winnych jego problemów z płynnością finansową wymienił promotora boksu Don Kinga.

Problemy psychiczne i uzależnienia

4 września 1988 uderzył samochodem marki BMW w drzewo. Gazeta „New York Daily News” podała do informacji, że była to próba samobójcza spowodowana nierównowagą chemiczną w mózgu.

13 października 1998 był badany psychicznie w celu ustalenia czy nadaje się do powrotu do kariery bokserskiej. Badania wykazały, że cierpi na zaburzenia depresyjne i ma niską samoocenę.

Przez znaczną część życia miał problemy z uzależnieniem od alkoholu i narkotyków. W 2007 został skazany za jazdę samochodem pod wpływem marihuany i zgłosił się na kurację odwykową. W marcu 2011 w programie The Ellen DeGeneres Show oświadczył, że udało mu się przezwyciężyć alkoholizm i przeszedł na weganizm. W sierpniu 2013 przyznał jednak, że skłamał i był na skraju śmierci z powodu alkoholizmu. W grudniu 2013 oświadczył, że robi postępy w walce z nałogiem, ale zrezygnował z diety wegańskiej.

Lista walk w boksie

Legenda:

• DQ – dyskwalifikacja
• KO – nokaut
• MD – decyzja większości sędziów
• NC – uznane za nieodbyte
• PTS – walka zakończona na punkty
• RSC – walka zatrzymana przez sędziego
• RSCO – walka zatrzymana przez sędziego z powodu zdeklasowania przeciwnika
• RTD – techniczna decyzja sędziów
• SD- niejednogłośna decyzja sędziów
• TKO – techniczny nokaut
• UD – jednogłośna decyzja sędziów
• WO – walkower

Walki zawodowe

Walki zawodowe

Lp.	Wynik	Bilans	Przeciwnik	Rozstrzygnięcie	Data	Miejsce	Uwagi
58	Przegrana	50-6 (2)	Kevin McBride	RTD	11 czerwca 2005	Waszyngton, Capital One Arena,
57	Przegrana	50-5 (2)	Danny Williams	KO	2004-07-20 20 lipca 2004(dts)	Louisville, Kentucky
56	Wygrana	50-4 (2)	Clifford Etienne	KO	2003-02-22 22 lutego 2003(dts)	Memphis, Tennessee
55	Przegrana	49-4 (2)	Lennox Lewis	KO	2002-01-08 8 stycznia 2002(dts)	Memphis, Tennessee	Nieudana próba zdobycia mistrzostw IBF, WBA i WBC.
54	Wygrana	49-3 (2)	Brian Nielsen	RTD	2001-10-13 13 października 2001(dts)	Kopenhaga, Dania
53	NC	48-3 (2)	Andrzej Gołota	NC	2000-10-20 20 października 2000(dts)	Auburn Hills, Michigan	Początkowo Tyson wygrał przez RTD, ale później walka została uznana za NC, ponieważ Tyson był w jej trakcie pod wpływem Marihuany.
52	Wygrana	48-3 (1)	Lou Savarese	TKO	2000-06-24 24 czerwca 2000(dts)	Glasgow, Szkocja
51	Wygrana	47-3 (1)	Julius Francis	TKO	2000-01-29 29 stycznia 2000(dts)	Manchester, Anglia
50	NC	46-3 (1)	Orlin Norris	NC	1999-10-23 23 października 1999(dts)	Las Vegas, Nevada	Norris nie był w stanie kontynuować walki z powodu kontuzji kolana.
49	Wygrana	46-3	Francois Botha	KO	1999-01-16 16 stycznia 1999(dts)	Las Vegas, Nevada
48	Przegrana	45-3	Evander Holyfield	DQ	1997-01-28 28 stycznia 1997(dts)	Las Vegas, Nevada	Został zdyskwalifikowany za gryzienie ucha Holyfielda.
47	Przegrana	45-2	Evander Holyfield	TKO	1996-11-09 9 listopada 1996(dts)	Las Vegas, Nevada	Stracił mistrzostwo WBA, wcześniej zrzekł się mistrzostwa WBC.
46	Wygrana	45-1	Bruce Seldon	TKO	1996-09-07 7 września 1996(dts)	Las Vegas, Nevada	Zdobył mistrzostwo WBA World Heavyweight Championship.
45	Wygrana	44-1	Frank Bruno	TKO	1996-03-16 16 marca 1996(dts)	Las Vegas, Nevada	Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship.
44	Wygrana	43-1	Buster Mathis Jr.	KO	1995-12-16 16 grudnia 1995(dts)	Filadelfia, Pensylwania
43	Wygrana	42-1	Peter McNeeley	DQ	1995-08-19 19 sierpnia 1995(dts)	Las Vegas, Nevada	McNeely został zdyskwalifikowany po tym jak jego menedżer wszedł na ring.
42	Wygrana	41-1	Donovan Ruddock	UD	1991-06-28 28 czerwca 1991(dts)	Las Vegas, Nevada
41	Wygrana	40-1	Donovan Ruddock	TKO	1991-03-18 18 marca 1991(dts)	Las Vegas, Nevada
40	Wygrana	39-1	Alex Stewart	TKO	1990-12-08 8 grudnia 1990(dts)	Atlantic City, New Jersey
39	Wygrana	38-1	Henry Tillman	KO	1990-06-16 16 czerwca 1990(dts)	Las Vegas, Nevada
38	Przegrana	37-1	James Douglas	KO	11 lutego 1990	Tokio, Japonia	Stracił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
37	Wygrana	37-0	Carl Williams	TKO	1989-07-21 21 lipca 1989(dts)	Atlantic City, New Jersey	Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
36	Wygrana	36-0	Frank Bruno	TKO	1989-02-25 25 lutego 1989(dts)	Las Vegas, Nevada	Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
35	Wygrana	35-0	Michael Spinks	KO	1988-06-27 27 czerwca 1988(dts)	Atlantic City, New Jersey	Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
34	Wygrana	34-0	Tony Tubbs	TKO	1988-03-21 21 marca 1988(dts)	Tokio, Japonia	Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
33	Wygrana	33-0	Larry Holmes	KO	1988-01-22 22 stycznia 1988(dts)	Atlantic City, New Jersey	Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
32	Wygrana	32-0	Tyrell Biggs	TKO	1987-10-16 16 października 1987(dts)	Atlantic City, New Jersey	Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
31	Wygrana	31-0	Tony Tucker	UD	1987-08-01T00:00:00.001 1 sierpnia 1987(dts)	Las Vegas, Nevada	Zdobył mistrzostwo IBF World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwa WBA i WBC.
30	Wygrana	30-0	Pinklon Thomas	TKO	1987-05-30 30 maja 1987(dts)	Las Vegas, Nevada	Obronił mistrzostwa WBA i WBC.
29	Wygrana	29-0	James Smith	UD	1987-03-07 7 marca 1987(dts)	Las Vegas, Nevada	Zdobył mistrzostwo WBA World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwo WBC.
28	Wygrana	28-0	Trevor Berbick	TKO	1986-11-22 22 listopada 1986(dts)	Las Vegas, Nevada	Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship.
27	Wygrana	27-0	Alfonzo Ratliff	TKO	1986-09-06 6 września 1986(dts)	Las Vegas, Nevada
26	Wygrana	26-0	Jose Ribalta	TKO	1986-08-17 17 sierpnia 1986(dts)	Atlantic City, New Jersey
25	Wygrana	25-0	Marvis Frazier	KO	1986-07-26 26 lipca 1986(dts)	Glens Falls, Nowy Jork
24	Wygrana	24-0	Lorenzo Boyd	KO	1986-07-11 11 lipca 1986(dts)	Swan Lake, Nowy Jork
23	Wygrana	23-0	William Hosea	KO	1986-01-28 28 stycznia 1986(dts)	Troy, Nowy Jork
22	Wygrana	22-0	Reggie Gross	TKO	1986-01-13 13 stycznia 1986(dts)	Nowy Jork, Nowy Jork
21	Wygrana	21-0	Mitch Green	UD	1986-05-20 20 maja 1986(dts)	Nowy Jork, Nowy Jork
20	Wygrana	20-0	James Tillis	UD	1986-05-03 3 maja 1986(dts)	Glens Falls, Nowy Jork
19	Wygrana	19-0	Steve Zouski	KO	1986-03-10 10 marca 1986(dts)	Uniondale, Nowy Jork
18	Wygrana	18-0	Jesse Ferguson	TKO	1986-02-16 16 lutego 1986(dts)	Troy, Nowy Jork
17	Wygrana	17-0	Mike Jameson	TKO	1986-01-24 24 stycznia 1986(dts)	Atlantic City, New Jersey
16	Wygrana	16-0	David Jaco	TKO	1986-01-11 11 stycznia 1986(dts)	Albany, Nowy Jork
15	Wygrana	15-0	Mark Young	TKO	1985-12-27 27 grudnia 1985(dts)	Latham, Kansas
14	Wygrana	14-0	Sammy Scaff	TKO	1985-12-06 6 grudnia 1985(dts)	Nowy Jork, Nowy Jork
13	Wygrana	13-0	Conroy Nelson	TKO	1985-11-22 22 listopada 1985(dts)	Latham, Kansas
12	Wygrana	12-0	Eddie Richardson	KO	1985-11-13 13 listopada 1985(dts)	Houston, Teksas
11	Wygrana	11-0	Sterling Benjamin	TKO	1985-11-01T00:00:00.001 1 listopada 1985(dts)	Latham, Kansas
10	Wygrana	10-0	Robert Colay	KO	1985-10-25 25 października 1985(dts)	Atlantic City, New Jersey
9	Wygrana	9-0	Donnie Long	TKO	1985-10-09 9 października 1985(dts)	Atlantic City, New Jersey
8	Wygrana	8-0	Michael Johnson	KO	1985-09-05 5 września 1985(dts)	Atlantic City, New Jersey
7	Wygrana	7-0	Lorenzo Canady	KO	1985-08-15 15 sierpnia 1985(dts)	Atlantic City, New Jersey
6	Wygrana	6-0	Larry Sims	KO	1985-07-19 19 lipca 1985(dts)	Poughkeepsie, Nowy Jork
5	Wygrana	5-0	John Alderson	TKO	1985-07-11 11 lipca 1985(dts)	Atlantic City, New Jersey
4	Wygrana	4-0	Ricardo Spain	TKO	1985-06-20 20 czerwca 1985(dts)	Atlantic City, New Jersey
3	Wygrana	3-0	Don Halpin	KO	1985-05-23 23 maja 1985(dts)	Albany, Nowy Jork
2	Wygrana	2-0	Trent Singleton	TKO	1985-04-10 10 kwietnia 1985(dts)	Albany, Nowy Jork
1	Wygrana	1-0	Hector Mercedes	TKO	1985-03-06 6 marca 1985(dts)	Albany, Nowy Jork

Walki amatorskie

Walki amatorskie

Lp.	Wynik	Bilans	Przeciwnik	Rozstrzygnięcie	Data	Miejsce
18	Wygrana	15-3	Hakan Brock	UD	1984-10-21 21 października 1984(dts)	Tampere, Finlandia
17	Wygrana	14-3	Istvan Szikora	SD	1984-10-20 20 października 1984(dts)	Tampere, Finlandia
16	Wygrana	13-3	Pekka Viippo	WO	1984-10-19 19 października 1984(dts)	Tampere, Finlandia
15	Wygrana	12-3	Kelton Brown	RSC	1984-08-23 23 sierpnia 1984(dts)	Lake Placid, Nowy Jork
14	Wygrana	11-3	Winston Bentt	RSC	1984-08-18 18 sierpnia 1984(dts)	Syracuse, Nowy Jork
13	Przegrana	10-3	Henry Tillman	SD	1984-07-06 6 lipca 1984(dts)	Las Vegas, Kalifornia
12	Przegrana	10-2	Henry Tillman	UD	1984-06-10 10 czerwca 1984(dts)	Fort Worth, Teksas
11	Wygrana	10-1	Henry Milligan	KO	1984-06-09 9 czerwca 1984(dts)	Fort Worth, Teksas
10	Wygrana	9-1	Avery Rawls	MD	1984-06-08 8 czerwca 1984(dts)	Fort Worth, Teksas
9	Wygrana	8-1	Jonathan Littles	RSC	1984-04-21 21 kwietnia 1984(dts)	Saint Louis, Missouri
8	Wygrana	7-1	Richard Johnson	RSC	1984-04-20 20 kwietnia 1984(dts)	Saint Louis, Missouri
7	Wygrana	6-1	Johnny Williams	PTS	1984-04-19 19 kwietnia 1984(dts)	Saint Louis, Missouri
6	Wygrana	5-1	Peter Geier	RTD	1983-09-16 16 września 1983(dts)	Lake Placid, Nowy Jork
5	Przegrana	4-1	Craig Payne	PTS	1983-03-26 26 marca 1983(dts)	Albuquerque, Nowy Meksyk
4	Wygrana	4-0	Warren Thompson	PTS	1983-03-25 25 marca 1983(dts)	Albuquerque, Nowy Meksyk
3	Wygrana	3-0	Mike Bardwell	RSC	1983-03-24 24 marca 1983(dts)	Albuquerque, Nowy Meksyk
2	Wygrana	2-0	Andrew Stokes	RSC	1983-03-23 23 marca 1983(dts)	Albuquerque, Nowy Meksyk
1	Wygrana	1-0	Ronald Williams	RSCO	1983-03-22 22 marca 1983(dts)	Albuquerque, Nowy Meksyk

Walki pokazowe

Lp.	Wynik	Bilans	Przeciwnik	Rozstrzygnięcie	Data	Miejsce	Uwagi	Przypis
3	TBA	TBA	Jake Paul	TBA	2024-07-20 20 lipca 2024(dts)	Arlington, Teksas	Walka zorganizowana przez Netflix
2	Remis	0-0-1	Roy Jones Jr	SD	2020-11-28 28 listopada 2020(dts)	Los Angeles, Kalifornia	Walka zorganizowana przez WBC
1	–	–	Corey Sanders	–	2006-10-20 20 października 2006(dts)	Youngstown, Ohio	Sparring promujący serię walk pokazowych Mike'a Tysona

Mistrzostwa i osiągnięcia

• Igrzyska olimpijskie juniorów
  • 1981 – Złoto
  • 1982 – Złoto
• Mistrzostwa
  • US national Golden Gloves heavyweight championship (1984)
  • Mistrzostwo świata wagi ciężkiej IBF (1 raz)
  • Mistrzostwo świata wagi ciężkiej WBA (2 razy)
  • Mistrzostwo świata wagi ciężkiej WBC (2 razy)
  • Niekwestionowany mistrz wagi ciężkiej (bokser, który posiadał mistrzostwa IBF, WBA i WBC jednocześnie)
• Rekordy
  • Najmłodszy mistrz świata wagi ciężkiej – 20 lat, 4 miesiące i 22 dni
  • Najszybszy nokaut na Igrzyskach Olimpijskich Juniorów – 8 sekund
• Galerie sław
  • International Boxing Hall of Fame (2011)
  • WWE Hall of Fame (2012)
• Nagrody mediów
  • The Ring
    • Bokser roku według – 1986 i 1988
    • Nowicjusz roku – 1985
    • Rozczarowanie roku – 1990 i 1996
    • Walka roku – 1996 (z Evanderem Holyfieldem)
  • BBC
    • BBC Sports Personality World Sport Star of the Year – 1989

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Mike Tyson w bazie IMDb (ang.)
• Mike Tyson w bazie Filmweb
• Mike Tyson w bazie Notable Names Database (ang.)