W dzisiejszym świecie Maksymilian Thullie stał się tematem o stałym znaczeniu w różnych obszarach społeczeństwa. Znaczenie Maksymilian Thullie odzwierciedla się w jego wpływie na codzienne życie ludzi, a także w jego wpływie na podejmowanie decyzji na poziomie politycznym, gospodarczym i społecznym. Od historycznych początków po dzisiejszą ewolucję, Maksymilian Thullie był przedmiotem badań, debat i refleksji na całym świecie. W tym artykule zostaną omówione różne aspekty związane ze zmienną Maksymilian Thullie w celu przeanalizowania jej znaczenia, implikacji i dzisiejszego znaczenia.
Data i miejsce urodzenia |
16 stycznia 1853 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1 września 1939 |
Senator III kadencji (II RP) | |
Okres |
od 1930 |
Przynależność polityczna |
Klub Chrześcijańskiej Demokracji |
Odznaczenia | |
Maksymilian Marceli Thullie herbu Prawdzic (ur. 16 stycznia 1853 we Lwowie, zm. 1 września 1939 tamże) – polski inżynier, rektor Szkoły Politechnicznej we Lwowie, senator I, II i III kadencji w II RP.
Pochodził z francuskiej rodziny przybyłej do Polski w XVIII wieku. Odbył studia budowlane w Akademii Technicznej we Lwowie i politechnice w Wiedniu. Został urzędnikiem kolejowym na kolei lwowsko-czerniowieckiej. Od 1878 pracownik naukowy Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W tym roku habilitował się na podstawie pracy pt. O krzywych influencjach. W latach 1890–1921 kierownik Katedry Budowy Mostów. Dziekan Wydziału Inżynierii i Wydziału Inżynierii Wodnej Politechniki Lwowskiej, dwukrotnie Rektor tej uczelni: w roku akademickim 1894/95, oraz w 1910/11. Od 1890 profesor nadzwyczajny, a od 1894 profesor zwyczajny. Zajmował się teorią budowy mostów. Opracował pierwsze polskie podręczniki budowy mostów wszystkich typów. Badał wytrzymałość, rozkład sił i naprężenie elementów mostu. Wprowadził tzw. kryterium Thulliego do wyznaczania najniekorzystniejszego położenia układu ciężarów skupionych w belce prostej. Brał udział jako rzeczoznawca przy budowie wiaduktu im. ks. Józefa Poniatowskiego w Warszawie. Autor ponad 260 prac naukowych. Otrzymał tytuł honorowego profesora Politechniki Lwowskiej.
W kwietniu 1901 został wybrany prezesem zarządu Czytelni Katolickiej we Lwowie.
Podczas I wojny światowej w lutym 1918 został jednym ze stu członków Tymczasowej Rady Miejskiej we Lwowie. W latach 1922–1935 senator RP (marszałek senior Senatu II i III kadencji), prezes parlamentarnego Klubu Chrześcijańskiej Demokracji. Senator II kadencji wybrany w 1928 roku z województwa lwowskiego. Doktor honoris causa Politechniki Warszawskiej (1929). Był wieloletnim radnym Rady Miasta Lwowa w okresie II Rzeczypospolitej, wybrany w wyborach samorządowych 1934.
Pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Łyczakowskim.
Miał trzech synów: Kazimierza, Czesława i Zdzisława (1872-1922, profesor szkolny, zginął od pioruna) oraz trzy córki: Ewę, Marię i Zofię.