Maati Bouabid

W dzisiejszym świecie Maati Bouabid nadal jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu. Na przestrzeni historii Maati Bouabid wywarł znaczący wpływ na różne aspekty społeczeństwa, kultury i życia codziennego. W tym artykule szczegółowo zbadamy znaczenie Maati Bouabid, a także jego wpływ w różnych obszarach. Od swojego powstania do dzisiejszej ewolucji Maati Bouabid wywołał niekończące się debaty, badania i refleksje, które przyczyniły się do wzbogacenia naszej wiedzy na ten temat. Poprzez głęboką i przemyślaną analizę postaramy się rzucić światło na najważniejsze aspekty Maati Bouabid i jego znaczenie we współczesnym świecie.

Azzedine Laraki
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 listopada 1927
Casablanca

Data i miejsce śmierci

1 listopada 1996
Rabat

Premier Maroka
Okres

od 22 listopada 1979
do 30 marca 1983

Przynależność polityczna

Związek Konstytucyjny

Poprzednik

Ahmed Osman

Następca

Mohammed Karim Lamrani

Maati Bouabid (ar. المعطي بوعبيد; ur. 11 listopada 1927 w Casablance, zm. 1 listopada 1996 w Rabacie) – polityk marokański, premier w latach 1979–1983.

Ukończył studia z prawa na Uniwersytecie w Bordeaux, a także studia podyplomowe z prawa prywatnego. Po powrocie do kraju działał jako adwokat w Casablance, przewodnicząc lokalnej palestrze i związkowi zawodowemu prawników. Od 1957 był prokuratorem generalnym przy sądzie apelacyjnym w Tangerze.

Był ministrem w rządzie Abdallaha Ibrahima (1958–1960). W 1960 był współzałożycielem rządowej unii związków zawodowych. W latach 60. był burmistrzem Casablanki. Od 10 października 1977 do 5 października 1981 piastował także funkcję ministra sprawiedliwości, obejmując stanowisko premiera. W 1983 został współzałożycielem rojalistycznej, liberalno-konserwatywnej partii Związek Konstytucyjny, którą kierował do śmierci. Od 1983 do 1985 zasiadał w rządzie Mohammeda Karima Lamraniego jako minister stanu. Zmarł w 1996.

Przypisy

  1. Maati Bouabid. meridian.org. . (ang.).
  2. Boum Aomar, Thomas K. Park: Historical Dictionary of Morocco. Rowman & Littlefield, 2016, s. 400.