W tym artykule zamierzamy dogłębnie zbadać fascynujący świat Ludwik Christians. Temat ten ma dziś ogromne znaczenie, ponieważ jego wpływ rozciąga się na różne obszary społeczeństwa, od polityki po kulturę popularną. Idąc tym tropem, przeanalizujemy różne aspekty związane ze zmienną Ludwik Christians, badając jej pochodzenie, ewolucję w czasie i wpływ, jaki ma na życie ludzi. Dzięki podejściu interdyscyplinarnemu przyjrzymy się wielowymiarowym wymiarom Ludwik Christians, prezentując dane, badania i opinie ekspertów w tej dziedzinie. Mamy nadzieję, że na końcu tego artykułu będziemy mieli pełniejszą i wzbogacającą wizję Ludwik Christians, która pozwoli nam lepiej zrozumieć jego znaczenie i wpływ na dzisiejszy świat.
Data i miejsce urodzenia |
5 marca 1902 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
2 października 1956 |
Poseł III kadencji Sejmu (II RP) | |
Okres |
od 1934 |
Przynależność polityczna | |
Prezes Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża | |
Okres |
od 1945 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Ludwik Christians (ur. 5 marca 1902 w Jampolu Podolskim, zm. 2 października 1956 w Warszawie) – prawnik i adwokat, członek Obozu Wielkiej Polski, Stronnictwa Narodowego i Obozu Narodowo-Radykalnego, działacz Akcji Katolickiej oraz filister korporacji akademickiej Concordia, poseł na Sejm III kadencji w II RP, z ramienia Stronnictwa Narodowego, działacz Rady Głównej Opiekuńczej, prezes Polskiego Czerwonego Krzyża.
Po ukończeniu gimnazjum rosyjskiego przyjechał do Polski. W latach 1923–1927 studiował ekonomię a następnie od 1927 do 1932 prawo na Uniwersytecie Lubelskim. Należał do Korporacji Akademickiej Concordia. Był prezesem Koła Lubelskiego Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska oraz Dzielnicy Lubelsko-Wołyńskiej Ruchu Młodych Obozu Wielkiej Polski. Powołany do odbycia służby wojskowej w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 5 w Krakowie. W 1931 uzyskał stopień podporucznika rezerwy piechoty. W latach 1932–1939 pracował jako adwokat w Lublinie. W 1933 za konflikt ze starszymi działaczami Stronnictwa Narodowego został zawieszony wyrokiem sądu partyjnego na rok w prawach członka. W latach 1934–1935 był posłem na Sejm III kadencji (wszedł na miejsce zmarłego posła Henryka Sachsa). W okresie od maja do lipca 1934 był we władzach Obozu Narodowo-Radykalnego w Lublinie. Następnie związany z Związkiem Młodych Narodowców (później Ruch Narodowo-Państwowy). Był lektorem języka rosyjskiego na Uniwersytecie Lubelskim w roku akademickim 1938/1939. Działał w Akcji Katolickiej, której był prezesem na okręg lubelski od 1939.
Powołany do wojska w 1939, został ewakuowany na Wołyń. W drodze powrotnej do Lublina, po rozwiązaniu przez gen. Mieczysława Smorawińskiego podległych mu jednostek, został ciężko ranny w lesie świdnickim.
W latach 1941–1944 był kierownikiem miejskiego i powiatowego oddziału Rady Głównej Opiekuńczej (RGO), a także prezesem Polskiego Czerwonego Krzyża na Okręg Lubelski. Organizował pomoc medyczna i żywnościową dla więźniów przebywających w obozie koncentracyjnym na Majdanku i w więzieniu na zamku. W okresie okupacji sowieckiej, w lipcu 1944 został wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża, a w latach 1945–1946 był jego prezesem.
W 1946 wydał w Warszawie książkę pt. "Piekło XX wieku", w której przedstawił piekło życia obozowego. Po wojnie powrócił do zawodu adwokata. Pracował w Warszawie jako obrońca w sądach cywilnych i wojskowych. Zmarł 2 października 1956 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera BII28-5-18).
Odznaczony Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.