Ludmiła Krakowiecka
Obecnie Ludmiła Krakowiecka to temat, o którym ciągle się mówi i który nadal budzi duże zainteresowanie w społeczeństwie. Przez lata Ludmiła Krakowiecka okazał się czynnikiem decydującym w różnych aspektach naszego codziennego życia, od polityki po technologię, w tym kulturę i gospodarkę. Jego wpływ jest tak wyraźny, że nikt nie pozostaje obojętny, ponieważ Ludmiła Krakowiecka zdołał przyciągnąć uwagę specjalistów, ekspertów i ogółu społeczeństwa. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Ludmiła Krakowiecka, aby zrozumieć jego znaczenie, konsekwencje i wpływ, jaki miał i będzie mieć na nasze życie.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Wyznanie | |
| Rodzice |
Adam Wrzosek, Maria Wrzosek |
Ludmiła Krakowiecka (ur. 28 grudnia 1900 w Krakowie, zm. 17 lutego 1971 w Poznaniu) – polska filozof, prawnik, historyk medycyny oraz mistyczka chrześcijańska. Założycielka stowarzyszenia religijnego Rodzina Serca Miłości Ukrzyżowanej (RSMU).
Biografia
Urodziła się w 1900 roku w Krakowie. Jej ojciec Adam Wrzosek był wówczas młodym lekarzem zaczynającym karierę naukową jako asystent w Katedrze Patologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie z czasem został profesorem medycyny. Matka studiowała medycynę w Zurychu, studiów jednak nie ukończyła.
Ludmiła wychowywała się w Krakowie, tam też ukończyła szkołę podstawową, a w 1919 r. zdała maturę. Następnie, zmieniając miejsce zamieszkania wraz z rodzicami, podjęła studia filozoficzne kolejno na Uniwersytecie Warszawskim i Poznańskim. W 1926 roku uzyskała dyplom doktora filozofii na Uniwersytecie Poznańskim w Poznaniu, broniąc rozprawę pt. "Twórczość naukowa Alfonsa Gratry".
W 1924 r. zawarła małżeństwo z Wiesławem Krakowieckim, studentem Uniwersytetu Poznańskiego. Dwa lata po ślubie urodził się jej syn Jerzy. Małżeństwo nie było udane z powodu postawy męża, który nie chciał zaakceptować dziecka. Małżeństwo zakończyło się cywilnym rozwodem, wymaganym przez prawo dzielnicowe obowiązujące jeszcze wówczas w Poznańskiem i dożywotnią separacją kościelną.
W 1932 r. ukończyła prawo z tytułem magistra. Przez pewien czas pracowała jako kurator na oddziałach kobiecych więzienia w Poznaniu, a następnie jako asystent w Katedrze Prawa Karnego Uniwersytetu Poznańskiego.
Okres okupacji hitlerowskiej spędziła w Warszawie, gdzie podjęła pracę jako wychowawczyni w placówce opiekuńczej dla opuszczonych chłopców. Brała też udział w działalności konspiracyjnej i pomagała ojcu w organizowaniu i prowadzeniu wydziału lekarskiego tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich.
Po powstaniu warszawskim, w którym poległ jej syn, schroniła się w Krakowie. W marcu 1945 roku wróciła z rodzicami do Poznania, gdzie została asystentem w prowadzonej przez ojca Katedrze Historii Medycyny. W 1950 roku została docentem, a następnie kierownikiem Katedry i Zakładu Historii Medycyny Akademii Medycznej. Funkcję tę pełniła do przejścia na emeryturę w 1970 roku.
Była aktywnym członkiem kilku towarzystw naukowych. Pozostawiła ponad trzydzieści publikacji naukowych i kilka prac przygotowanych do druku. Zmarła 17 lutego 1971 roku. Pochowana na Cmentarzu Komunalnym na Junikowie, w grobie razem z ciałami ojca i matki (pole 1, kwatera 1, miejsce 26 .
Wizje mistyczne
Według jej relacji w latach 1936-1967 doznała serii objawień mistycznych Pana Jezusa i Matki Bożej. Pod wpływem tych wizji założyła wspólnotę Rodzina Serca Miłości Ukrzyżowanej (RSMU). Swoje wizje opublikowała w dziele Dialogi.