W dzisiejszym świecie László Jármay odgrywa fundamentalną rolę w naszym społeczeństwie. Z czasem László Jármay stał się istotnym elementem naszego życia, wywierając ogromny wpływ na nasze codzienne życie. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, László Jármay zdołał wpłynąć na sposób, w jaki myślimy, działamy i odnosimy się do otaczającego nas świata. W tym artykule zbadamy znaczenie László Jármay i jego znaczenie w różnych aspektach naszego codziennego życia. Od wpływu László Jármay na zdrowie po wpływ na gospodarkę światową, László Jármay to temat, którego nie możemy zignorować.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
László Jármay (wym. ; ur. 1850 w Budapeszcie, zm. 3 lutego 1932 tamże) – węgierski lekarz, taternik, ratownik górski i działacz turystyczny, związany ze Spiszem i Tatrami.
László Jármay w latach 1878–1903 pracował jako lekarz zdrojowy w Starym Smokowcu. Następnie pełnił funkcję głównego lekarza żupy spiskiej, a od 1918 r. pracował jako lekarz w Budapeszcie. Był propagatorem nowoczesnego wodolecznictwa i inicjatorem budowy zakładu kąpielowego w Starym Smokowcu.
Od początku swojego pobytu pod Tatrami aktywnie uprawiał turystykę górską i taternictwo. Podczas swojej taternickiej działalności powtarzał najczęściej wejścia na szereg szczytów mniej wówczas znanych. Uznawany jest jednak za pierwszego potwierdzonego zdobywcę, być może z przewodnikiem Jakobem Horvayem, Małej Wysokiej w 1888 r., a do jego pierwszych przejść należy nowa droga prowadząca od zachodu na Durny Szczyt (przejście w 1892 roku). Był aktywnym członkiem MKE, wiceprezesem Sekcji Tatrzańskiej tej organizacji. Zasłużył się w wytyczaniu i znakowaniu wielu tatrzańskich szlaków oraz w budowie tatrzańskich schronisk. W 1906 roku za własne pieniądze poszerzył i ulepszył szlak biegnący ze Smokowieckiego Siodełka do Schroniska pod Kozicą – obecnie część tzw. Tatrzańskiej Magistrali. Działalność ratowniczą prowadził przez wiele lat – w zakresie ratownictwa szkolił przewodników tatrzańskich, sam brał czynny udział w akcjach ratowniczych aż do 1923 roku. Od 1891 roku napisał w językach węgierskim i niemieckim dziesiątki artykułów o tematyce tatrzańskiej do kilku czasopism turystycznych, wydał także dwa przewodniki po Starym Smokowcu i jego okolicy. Dużo uwagi poświęcił studiom nad właściwościami klimatycznymi Starego Smokowca. Poza Tatrami wielokrotnie bywał również w Alpach. Na początku XX w. podjął podróż dookoła świata, w czasie której m.in. odwiedził podnóża Himalajów, wszedł na Szczyt Adama na Cejlonie i japoński wulkan Fudżi. Tatry odwiedzał aż do późnej starości, a w 1928 r., jako 78-letni, był jeszcze na Rysach, Małej Wysokiej i Jagnięcym Szczycie.
Na jego cześć władze MKE podjęły uchwałę o nazwaniu Małej Wysokiej Szczytem Jármaya (węg. Jármaycsúcs), głazu tworzącego wierzchołek Kończystej Koniem Jármaya, a odcinka szlaku między Smokowieckim Siodełkiem a ujściem Doliny Staroleśnej Drogą Jármaya.