W tym artykule Konkurs Piosenki Eurowizji dla Dzieci zostanie omówiony z różnych perspektyw, aby zapewnić pełny i szczegółowy obraz tego tematu. Przeanalizowane zostaną jego początki, rozwój w czasie, a także implikacje dla dzisiejszego społeczeństwa. Ponadto zaprezentowane zostaną różne opinie i punkty widzenia, które pozwolą czytelnikowi wyrobić sobie jasny i obiektywny pogląd. Celem rygorystycznego i krytycznego podejścia jest zaoferowanie globalnej wizji zachęcającej do refleksji i debaty. Konkurs Piosenki Eurowizji dla Dzieci to bardzo istotny temat, który zasługuje na przestudiowanie i zrozumienie w całości, dlatego też ten artykuł jest proponowany jako podstawowe narzędzie dla osób zainteresowanych pogłębieniem jego zrozumienia.
Rodzaj programu |
konkurs piosenki |
---|---|
Kraj produkcji | |
Język | |
Wydawca | |
Data premiery | |
Lata emisji |
od 2003 |
Czas trwania odcinka |
2 godziny i 15 minut (2003-13) |
Format nadawania |
720i (SDTV) (od 2003) |
Produkcja | |
Produkcja |
Europejska Unia Nadawców (EBU) |
Strona internetowa |
Konkurs Piosenki Eurowizji dla Dzieci (ang. Junior Eurovision Song Contest), znany również jako Konkurs Piosenki Eurowizji Junior – coroczny konkurs muzyczny organizowany od 2003 przez Europejską Unię Nadawców, w którym udział biorą młodzi wykonawcy (w wieku od 9 do 14 lat) reprezentujący kraje członkowskie EBU.
Początki Konkursu Piosenki Eurowizji dla Dzieci sięgają 2000 roku, kiedy to duński nadawca publiczny Danmarks Radio zorganizował w kraju lokalny konkurs piosenki dla dzieci. Pierwsze pilotażowe próby organizacji konkursu pod nadzorem EBU miały miejsce w latach 2001–2002 podczas organizowanego w ramach Międzynarodowego Dziecięcego Festiwalu Piosenki i Tańca w Koninie, widowiska zwanego EuroKonkursem zwanego też w 2002 roku Światowym Konkursem Piosenki. W konkursie prezentowali się przedstawiciele telewizji europejskich zrzeszonych w EBU (w 2002 roku dodatkowo także przedstawiciele telewizji z Nigerii i Wietnamu), a współorganizatorem przedsięwzięcia była Telewizja Polska. W 2002 wspomniany wcześniej konkurs wymyślony i zorganizowany przez duńskiego nadawcę publicznego został rozszerzony do formatu MGP Nordic, w którym udział wzięli także reprezentanci Norwegii i Szwecji.
W 2003 stacja DR zrezygnowała z udziału we wspomnianym nordyckim konkursie dziecięcym. Europejska Unia Nadawców (EBU) postanowiła wówczas wykorzystać pomysł obu telewizji, rozważając organizację ogólnoeuropejskiego konkursu piosenki dla dzieci, w którym będą mogli uczestniczyć aktywni nadawcy wszystkich krajów członkowskich organizacji. Konkurs miał nosić nazwę Eurovision Song Contest for Children, która nawiązywała do Konkursu Piosenki Eurowizji (Eurovision Song Contest), również organizowanego przez EBU, ostatecznie przyjęto nazwę Junior Eurovision Song Contest.
Z powodu braku odpowiedniej na Eurowizję hali, konkurs został przeniesiony z Polski do Danii, gdzie odbył się już pod nazwą Konkursu Piosenki Eurowizji dla Dzieci. Gospodarzem pierwszego konkursu była telewizja DR, która zorganizowała finał w Forum Copenhagen. Nadawca duński Danmarks Radio przy tworzeniu Konkursu Piosenki Eurowizji dla Dzieci skorzystał z polskiego pomysłu, łącząc go ze swoją koncepcją przy współpracy z TVP i EBU.
Organizatorem drugiego konkursu miał być brytyjski nadawca ITV, a konkurs miał odbyć się w Londynie. Telewizja zrezygnowała z prawa do przygotowań z powodów finansowych i ramówkowych oraz niezadowalających wyników oglądalności kanału. Wówczas EBU zleciła przygotowanie konkursu telewizji HRT z Chorwacji, której reprezentant zwyciężył w finale pierwszego konkursu piosenki dla dzieci. Pomimo potwierdzenia chęci organizacji, stacja nie zarezerwowała na czas odpowiedniej hali, przez co prawa do przygotowania konkursu trafiły do norweskiego nadawcy Norsk Rikskringkasting, który przygotował konkurs w Lillehammer. Od 2004 każdy nadawca publiczny może uczestniczyć w przetargu na organizację konkursu. Pierwszym nadawcą, który został w ten sposób organizatorem imprezy, była telewizja belgijska.
Wszystkie konkursy transmitowane są w rozdzielczości 16:9 oraz w technologii high definition. Rokrocznie wydawana jest także płyta kompaktowa ze wszystkimi konkursowymi propozycjami. W latach 2003–2006 na rynku ukazywały się też płyty DVD z zapisem koncertu finałowego, w 2007 zaprzestano produkcji płyt z powodu słabych wyników sprzedaży.
W latach 2007–2008 zyski osiągnięte z głosowania telefonicznego były przeznaczone na rzecz UNICEF.
Konkurs był tematem filmu dokumentalnego pt. Sounds Like Teen Spirit: A Popumentary z 2008, prezentującego przygotowania organizatorów i uczestników do koncertu finałowego. Dokument został zaprezentowany podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto.
Zasady konkursu wzorowane są na zasadach Konkursu Piosenki Eurowizji. W konkursie może wziąć udział nadawca publiczny państwa, będącego aktywnym członkiem EBU. Reprezentantem kraju może być wykonawca w wieku od 9 do 14 lat (od 2016), posiadający obywatelstwo reprezentowanego państwa lub zamieszkujący dany kraj przynajmniej przez dwa lata. Podczas występu na scenie może być maksymalnie sześciu wykonawców (do 2008 – ośmiu).
Piosenka konkursowa nie może przekraczać trzech minut (do 2013 – 2:45), a autorem jej słów w języku ojczystym danego państwa lub sztucznym musi być dziecko lub zespół dziecięcy. Tekst danej propozycji może zawierać fragmenty wykonane w innych językach obcych, ale mogą one stanowić co najwyżej 40% tekstu (do 2016 – 25%).
Do 2015 o wynikach konkursu decydowała komisja jurorska oraz telewidzowie w stosunku głosów 50:50. W latach 2005–2015, przed rozpoczęciem przyznawania punktów przez krajowych sekretarzy każdy uczestnik automatycznie otrzymywał 12 punktów. Na podstawie wyników głosowania ogłaszali liczbę punktów przyznanych najwyżej ocenionym piosenkom w tzw. skali eurowizyjnej (tj. 1-8, 10 i 12 punktów). W 2016 zrezygnowano z głosów widzów i postanowiono zastąpić je dziecięcą komisją jurorską powoływaną w każdym kraju. Punkty tej komisji były podawane osobno. W 2017 komisję dziecięcą i dorosłą połączono w stosunku 2:3, oraz zorganizowano głosowanie internetowe na stronie jesc.tv, które zadecydowało o pozostałej połowie wyników. Głosowanie internetowe jest podzielone na dwie tury: pierwsza rusza w piątek, a zakończona jest przed finałem. Druga zaczyna się po zakończeniu występu ostatniego uczestnika i jest otwarta przez 15 minut podczas finałowego koncertu.
W przeciwieństwie do Konkursu Piosenki Eurowizji widzowie mogą w głosowaniu internetowym zagłosować na własny kraj. Państwo zwycięskie nie otrzymuje także automatycznego prawa do organizacji konkursu w kolejnym roku.
Maksymalna liczba finalistów nie może przekraczać dwudziestu uczestników.
Rok | Państwa debiutujące |
---|---|
2003 | Belgia, Białoruś, Chorwacja, Cypr, Dania, Hiszpania, Holandia, Grecja, Łotwa, Macedonia Północna, Malta, Norwegia, Polska, Rumunia, Szwecja, Wielka Brytania |
2004 | Francja, Szwajcaria |
2005 | Rosja, Serbia i Czarnogóra |
2006 | Serbia, Portugalia, Ukraina |
2007 | Armenia, Bułgaria, Gruzja, Litwa |
2010 | Mołdawia |
2012 | Albania, Azerbejdżan, Izrael |
2013 | San Marino |
2014 | Czarnogóra, Włochy, Słowenia |
2015 | Irlandia, Australia |
2018 | Walia, Kazachstan |
2020 | Niemcy |
2023 | Estonia |
Liczba | Państwo | Miasto | Miejsce | Rok |
---|---|---|---|---|
2 | Armenia | Erywań | Kompleks Sportowo-Koncertowy im. Karena Demircziana | 2011 |
2022 | ||||
Białoruś | Mińsk | Mińsk-Arena | 2010 | |
2018 | ||||
Francja | Paryż | La Seine Musicale | 2021 | |
Nicea | Palais Nikaïa | 2023 | ||
Holandia | Rotterdam | Rotterdam Ahoy | 2007 | |
Amsterdam | Heineken Music Hall | 2012 | ||
Malta | Marsa | Malta Shipbuilding | 2014 | |
Valletta | Mediterranean Conference Centre | 2016 | ||
Polska | Gliwice | Arena Gliwice | 2019 | |
Warszawa | Studio 5 – Siedziba TVP przy ul. Woronicza 17 | 2020 | ||
Ukraina | Kijów | Pałac Sportu | 2009 | |
Narodowy Pałac Sztuki „Ukraina” | 2013 | |||
1 | Belgia | Hasselt | Ethias Arena | 2005 |
Bułgaria | Sofia | Arena Armeec Sofia | 2015 | |
Cypr | Limassol | Centrum Sportowe Spiros Kiprianu | 2008 | |
Dania | Kopenhaga | Forum Copenhagen | 2003 | |
Gruzja | Tbilisi | Pałac Olimpijski | 2017 | |
Hiszpania | 2024 | |||
Norwegia | Lillehammer | Håkons Hall | 2004 | |
Rumunia | Bukareszt | Sala Polivalentă | 2006 |
W całej historii Konkursu Eurowizji dla Dzieci wygrało łącznie 12 państw. Największą liczbę zwycięstw odniosła Gruzja i Francja, wygrywając konkurs trzykrotnie. Dwa kraje wygrały dwa razy z rzędu: Polska (w latach 2018–2019) i Francja (w latach 2022–2023).
Wygrane | Kraj | Rok |
---|---|---|
3 | Francja | 2020, 2022, 2023 |
Gruzja | 2008, 2011, 2016 | |
2 | Białoruś | 2005, 2007 |
Rosja | 2006, 2017 | |
Malta | 2013, 2015 | |
Polska | 2018, 2019 | |
Armenia | 2010, 2021 | |
1 | Chorwacja | 2003 |
Hiszpania | 2004 | |
Holandia | 2009 | |
Ukraina | 2012 | |
Włochy | 2014 |
Tabela miejsc na podium | ||||
---|---|---|---|---|
Lp. | Państwo | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce |
1 | Gruzja | 3 | 2 | 1 |
2 | Francja | 3 | 1 | 1 |
3 | Armenia | 2 | 5 | 3 |
4 | Rosja | 2 | 2 | 0 |
5 | Białoruś | 2 | 1 | 2 |
6 | Polska | 2 | 1 | 0 |
7 | Malta | 2 | 0 | 0 |
8 | Hiszpania | 1 | 3 | 2 |
9 | Ukraina | 1 | 2 | 0 |
10 | Holandia | 1 | 1 | 0 |
11 | Włochy | 1 | 0 | 1 |
Chorwacja | 1 | 0 | 1 | |
13 | Kazachstan | 0 | 2 | 0 |
14 | Wielka Brytania | 0 | 1 | 1 |
15 | Bułgaria | 0 | 1 | 0 |
16 | Australia | 0 | 0 | 2 |
Serbia | 0 | 0 | 2 | |
18 | Norwegia | 0 | 0 | 1 |
Szwecja | 0 | 0 | 1 | |
Litwa | 0 | 0 | 1 | |
Słowenia | 0 | 0 | 1 | |
22 | Cypr | 0 | 0 | 0 |
Dania | 0 | 0 | 0 | |
Rumunia | 0 | 0 | 0 | |
Belgia | 0 | 0 | 0 | |
Łotwa | 0 | 0 | 0 | |
Grecja | 0 | 0 | 0 | |
Macedonia Północna | 0 | 0 | 0 | |
Szwajcaria | 0 | 0 | 0 | |
Serbia i Czarnogóra | 0 | 0 | 0 | |
Portugalia | 0 | 0 | 0 | |
Mołdawia | 0 | 0 | 0 | |
Izrael | 0 | 0 | 0 | |
Albania | 0 | 0 | 0 | |
Azerbejdżan | 0 | 0 | 0 | |
San Marino | 0 | 0 | 0 | |
Czarnogóra | 0 | 0 | 0 | |
Irlandia | 0 | 0 | 0 | |
Walia | 0 | 0 | 0 | |
Niemcy | 0 | 0 | 0 | |
Estonia | 0 | 0 | 0 |
Od 2005 poszczególne finały Konkursu Piosenki Eurowizji dla Dzieci organizowane są pod konkretnym sloganem.
Rok | Organizator | Miasto | Slogan |
---|---|---|---|
2005 | Belgia | Hasselt | Let’s Get Loud |
2006 | Rumunia | Bukareszt | Let the Music Play |
2007 | Holandia | Rotterdam | Make a Big Splash |
2008 | Cypr | Limassol | Fun in the Sun |
2009 | Ukraina | Kijów | For the Joy of People |
2010 | Białoruś | Mińsk | Feel the Magic |
2011 | Armenia | Erywań | Reach for the Top! |
2012 | Holandia | Amsterdam | Break the Ice! |
2013 | Ukraina | Kijów | Be Creative |
2014 | Malta | Marsa | #Together |
2015 | Bułgaria | Sofia | #Discover |
2016 | Malta | Valletta | Embrace |
2017 | Gruzja | Tbilisi | Shine Bright |
2018 | Białoruś | Mińsk | #LightUp |
2019 | Polska | Gliwice | Share the Joy |
2020 | Warszawa | Move the World | |
2021 | Francja | Paryż | Imagine |
2022 | Armenia | Erywań | Spin the Magic |
2023 | Francja | Nicea | Heroes |
2024 | Hiszpania |
We wrześniu 2003 flamandzki ksiądz i polityk Luc Versteylen skrytykował konkurs za wykorzystywanie dzieci w działalności komercyjnej, a samo widowisko porównał do pedofilii, tłumacząc swoje zdanie słowami: (...) dzieci muszą spełnić wszystkie potrzeby swoich rodziców i rodziny. Negatywne zdanie o idei konkursu wyrazili także inni lokalni politycy.
Wprowadzony w 2017 system głosowania online doprowadził do dużych kontrowersji. Ze względu na ordynację proporcjonalną, to znaczy brak podziału głosów na poszczególne kraje, i jednoczesną możliwość głosowania na reprezentanta własnego kraju oraz wykorzystywanie kart incognito (pozwalających na wysłanie większej liczby głosów z jednego urządzenia), kraje, w których wyrażano większe zainteresowanie konkursem, miały przewagę w wypromowaniu i przekazania większej liczby punktów swym reprezentantom. Podczas konferencji przed konkursem w 2021 EBU oznajmiło, że w kolejnym roku nastąpią zmiany, ostatecznie do nich nie doszło.