Kjell Isaksson
W dzisiejszym świecie Kjell Isaksson to temat, który zyskał duże znaczenie w ostatnich dziesięcioleciach. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na politykę i gospodarkę, Kjell Isaksson wywołał wielką debatę na całym świecie. W tym artykule szczegółowo przeanalizujemy różne aspekty związane z Kjell Isaksson, od jego początków do obecnej sytuacji, w tym jego wpływ na codzienne życie ludzi. Ponadto zbadamy różne perspektywy i opinie istniejące wokół Kjell Isaksson, aby zaoferować pełną i obiektywną wizję tego tematu, który jest dziś tak istotny.
 Kjell Isaksson (1972) | ||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Kjell Gunnar Isaksson | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
28 lutego 1948 | |||||||||||||||||||||
| Wzrost |
174 cm | |||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
Kjell Gunnar Isaksson (ur. 28 lutego 1948 w Härnösand) – szwedzki lekkoatleta, skoczek o tyczce, medalista mistrzostw Europy i były rekordzista świata.
Życiorys
Pierwszą dużą imprezą międzynarodową Isakssona były Europejskie Igrzyska Halowe w 1968 w Madrycie, na których zajął 6. miejsce. Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku, gdzie w finale zajął 10. miejsce. Ponownie był szósty na Europejskich Igrzyskach Halowych w 1969 w Belgradzie.
Wywalczył srebrny medal na Mistrzostwach Europy w 1969 w Atenach, przegrywając jedynie z Wolfgangiem Nordwigiem z NRD.
8 marca 1970 w Göteborgu Isaksson ustanowił halowy rekord świata wynikiem 5,34 m. Zdobył srebrny medal podczas Halowych Mistrzostw Europy w 1970 w Wiedniu, za François Tracanellim.
12 lutego 1971 w Inglewood odzyskał utracony w międzyczasie halowy rekord świata w skoku o tyczce, osiągając wysokość 5,38 m, ale podczas Halowych Mistrzostw Europy w 1971 w Sofii stracił go na rzecz Wolfganga Nordwiga, który skoczył 5,40 m. Isaksson zdobył srebrny medal z rezultatem 5,35 m. Jednak już 19 marca tego roku Isaksson w Cleveland skoczył 5,41 m, stając się po raz kolejny halowym rekordzistą świata.
Na Mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach Isaksson zdobył srebrny medal, ponownie przegrywając z Nordwigiem.
W 1972 Isaksson najpierw poprawił własny halowy rekord świata, skacząc 5,45 m 15 lutego w Nowym Jorku, a następnie trzykrotnie ustanawiał rekord świata na otwartym stadionie, osiągając kolejno 5,51 m (9 kwietnia w Austin), 5,54 m (15 kwietnia w Los Angeles) i 5,55 m (12 czerwca w Helsingborgu). 2 lipca tego roku stracił rekord na rzecz Boba Seagrena, który w Eugene skoczył 5,63 m. Na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium Isaksson, podobnie jak tyczkarze amerykańscy, nie mógł używać tyczek nowego typu, do których był przyzwyczajony. Skacząc na tyczce starego typu nie zaliczył żadnej wysokości w eliminacjach.
Później Isaksson nie odnosił już znaczących międzynarodowych sukcesów. Nie zaliczył żadnej wysokości na Halowych Mistrzostwach Europy w 1973 w Rotterdamie. Na Halowych Mistrzostwach Europy w 1974 w Göteborgu zajął 11. miejsce, a na rozgrywanych w tym samym roku Mistrzostwach Europy na otwartym stadionie w Rzymie był szósty. Zajął 8. miejsce na Halowych Mistrzostwach Europy w 1975 w Katowicach i 9. miejsce na Halowych Mistrzostwach Europy w 1976 w Monachium. Na Igrzyskach Olimpijskich w 1976 w Montrealu zakwalifikował się do finału, jednak nie zaliczył w nim żadnej wysokości. Zajął 9. miejsce na Halowych Mistrzostwach Europy w 1978 w Mediolanie. Wystąpił jeszcze na Mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach, ale odpadł w eliminacjach.
Czternaście razy poprawiał rekord Szwecji w skoku o tyczce, doprowadzając go do wyniku 5,59 m (23 maja 1972 w El Paso, ten wynik nie został uznany za rekord świata).
Był mistrzem Szwecji w latach 1968–1971, 1973-1975 i 1977-1979, a w hali w latach 1967–1970, 1973, 1978, 1985 i 1986.
Przypisy
- ↑ a b c d Kjell Isaksson , olympedia.org (ang.).
- ↑ Alain Bouillé (red.): L’Athlétisme Européen en Salle. Paryż: Fédération Française d’Athlétisme, 1994, s. 18.
- ↑ Alain Bouillé (red.): L’Athlétisme Européen en Salle. Paryż: Fédération Française d’Athlétisme, 1994, s. 20.
- ↑ Zürich 2014 Statistics Handbook , European Athletics, s. 407 (ang.).
- ↑ a b c IAAF Sopot 2014 Statistics Handbook , IAAF, s. 296 (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook , European Athletics, s. 377 (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook , European Athletics, s. 381 (ang.).
- ↑ Zürich 2014 Statistics Handbook , European Athletics, s. 414 (ang.).
- ↑ IAAF Moscow 2013 Statistics Handbook , IAAF, s. 632 (ang.).
- ↑ Athletics at the 1972 München Summer Games: Men’s Pole Vault , olympedia.org (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook , European Athletics, s. 388 (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook , European Athletics, s. 391–392 (ang.).
- ↑ Zürich 2014 Statistics Handbook , European Athletics, s. 422 (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook , European Athletics, s. 395 (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook , European Athletics, s. 398 (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook , European Athletics, s. 404 (ang.).
- ↑ Zürich 2014 Statistics Handbook , European Athletics, s. 438 (ang.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 111. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
- ↑ Swedish Championships , GBRAthletics (ang.).
- ↑ Swedish Indoor Championships , GBRAthletics (ang.).
Bibliografia
- Kjell Isaksson w bazie World Athletics (ang.) .
|
Flagi obok nazwisk oznaczają zwycięzcę innej narodowości niż włoska, ponieważ mistrzostwa miały często charakter otwarty.