W tym artykule zbadamy temat Kazimierz Paszucha z różnych perspektyw, aby zrozumieć jego dzisiejsze znaczenie. Przeanalizujemy jego pochodzenie, ewolucję i skutki dla społeczeństwa, a także jego wpływ w różnych obszarach. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu będziemy starali się zagłębić w najbardziej istotne aspekty Kazimierz Paszucha, badając jego implikacje w kulturze, ekonomii, polityce i innych aspektach życia codziennego. Zagłębimy się także w możliwe przyszłe trendy związane z Kazimierz Paszucha, aby zrozumieć jego długoterminowy wpływ.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | |
Alma Mater |
Kazimierz Paszucha, pseud. Abazy (ur. 19 grudnia 1908 w Nowym Targu, zm. 26 maja 1990 w Krakowie) – polski taternik, alpinista, chemik.
Od początku lat 30. Paszucha uprawiał taternictwo oraz wspinaczkę skalną w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej. Należał do grupy „Pokutników” – środowiska krakowskich wspinaczy. Od 1938 był członkiem Klubu Wysokogórskiego, od 1945 działał także jako ratownik górski w Tatrzańskim Ochotniczym Pogotowiu Ratunkowym.
W 1937 ukończył chemię na Uniwersytecie Jagiellońskim, później pracował w wytwórni farb i lakierów oraz w zakładach winiarskich w Krakowie.
Od 1934 do wybuchu II wojny światowej wyznaczył wiele nowych trudnych dróg i ich wariantów w Tatrach. W czasie wojny (w latach 1939–40) należał do tajnej organizacji Orzeł Biały, a po jej zlikwidowaniu ukrywał się w Tatrach wraz z Czesławem Łapińskim, który od tej pory był częstym partnerem wspinaczkowym Paszuchy. W latach 1942–44 wspólnie dokonali ważnych osiągnięć wspinaczkowych przy użyciu pełnej techniki hakowej. W 1942 roku, podczas wspinaczki z Czesławem Łapińskim obluzował mocowanie swastyki powieszonej przez hitlerowców na Mnichu i widocznej znad Morskiego Oka. Podczas wichury znak mający świadczyć o panowaniu Niemców nad Tatrami spadł.
Po zakończeniu II wojny światowej Paszucha prowadził schronisko PTT w Starej Roztoce – najpierw wspólnie z Kazimierzem Janocikiem, a do 1949 samodzielnie. W tym okresie miał kilka ważnych osiągnięć we wspinaczce, zarówno w lecie, jak i w zimie. W 1947 brał udział w wyprawie Klubu Wysokogórskiego w Alpy, podczas której wraz z Łapińskim wszedł północną ścianą na Petit Dru.
W latach 1944–48 współredagował czasopismo „Pokutnik” o tematyce taternickiej. Publikował także w innych czasopismach. Wraz z Adamem Dobrowolskim napisał pierwszy polski przewodnik dla wspinaczy skałkowych, Skałki Podkrakowskie. Przewodnik wspinaczkowy (Warszawa 1955).
Został pochowany na cmentarzu Batowickim w Krakowie (kw. H-CXLIII-4-3).