W dzisiejszym świecie Jean Giraudoux to kwestia, która wciąż zyskuje na znaczeniu w społeczeństwie. Jean Giraudoux od dawna cieszy się zainteresowaniem ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu kulturowym. Niezależnie od tego, czy chodzi o imponujący postęp technologiczny, kontrowersyjne decyzje polityczne, czy innowacyjne propozycje artystyczne, Jean Giraudoux nigdy nie przestaje zaskakiwać i wywoływać debaty. Przez lata Jean Giraudoux był tematem powracającym w mediach i wzbudzał zainteresowanie badaczy i naukowców z różnych dyscyplin. W tym artykule zbadamy różne aspekty Jean Giraudoux, analizując jego dzisiejszy wpływ i możliwe konsekwencje, jakie może mieć w przyszłości.
Ten artykuł od 2023-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Jean Giraudoux (1927) | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Dziedzina sztuki | |
Hippolyte Jean Giraudoux (ur. 29 października 1882 roku w Bellac, Haute-Vienne, zm. 31 stycznia 1944 roku w Paryżu, pochowany na Cmentarzu Passy) – francuski powieściopisarz i dramaturg.
Pochodził z rodziny wieśniaczej. Jego ojciec Léger Giraudoux pracował dla ministerstwa transportu. Jean uczył się w liceum w Châteauroux i przez pewien czas w Monachium. Był lektorem na Uniwersytecie Harvarda. Ożenił się w 1918 roku.
Początkowo tworzył tylko nowele i powieści skrzące się inteligencją, dowcipem i językową wirtuozerią, m.in. Prowincjałki (Provinciales, 1909), Zuzanna i Pacyfik (Suzanne et le Pacifique, 1921) i Bella (1926), będąc pod wyraźnym wpływem Paula Moranda. Od spotkania z wybitnym aktorem i reżyserem, uznawanym za jednego z najwybitniejszych inscenizatorów we współczesnym teatrze francuskim, Louisem Jouvetem – zaczął pisać dla teatru, m.in. sztuki: Zygfryd, czyli Limousin (Siegfried et le Limousin, 1922), Eglantine (1927), Amfitrion 38 (1929), Wojny trojańskiej nie będzie (1935), Elektra (1937) oraz wystawiona już pośmiertnie Wariatka z Chaillot (1945).
Pracował z przerwami w strukturach administracji centralnej począwszy od pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w 1910 roku, a skończywszy w 1939 roku jako Minister Informacji w rządzie Eduarda Daladiera.