Jan Kanty Zamoyski

W tym artykule szczegółowo zbadamy Jan Kanty Zamoyski, odnosząc się do jego głównych cech, wpływu i znaczenia w różnych kontekstach. Jan Kanty Zamoyski był przedmiotem badań i debat w różnych dyscyplinach, wzbudzając zainteresowanie i uwagę zarówno ekspertów, jak i amatorów. Na przestrzeni dziejów Jan Kanty Zamoyski odgrywał fundamentalną rolę w społeczeństwie, wpływając i kształtując ważne aspekty kultury, polityki, ekonomii i życia codziennego. Podobnie jego obecność zrodziła pytania i refleksje na temat jego znaczenia, implikacji i projekcji na przyszłość. W tym artykule proponujemy przeanalizować wszystkie te aspekty w krytyczny i wzbogacający sposób, zapewniając nowe perspektywy i przyczyniając się do wiedzy i zrozumienia Jan Kanty Zamoyski.

Jan Kanty Zamoyski (ur. 4 sierpnia 1900 w Starej Lubowli, zm. 28 września 1961 w Monte Carlo) – polski arystokrata, hrabia.

Życiorys

Syn Andrzeja i Marii Karoliny Józefiny Ferdynandy z dynastii Burbonów, księżniczki Obojga Sycylii, wnuczki Franciszka I, króla Obojga Sycylii. Właściciel dóbr: Lubowla, Drużbaki i Mniszek w starostwie spiskim (Słowacja). Żonaty ze swoją siostrą cioteczną infantką hiszpańską Isabelą Alfonsą de Borbón-Dos Sicilias y Borbón, księżniczką Obojga Sycylii, córką głowy królewskiego domu Burbonów-Sycylijskich Carlosa Tancrediego. Miał synów i córkę:

  • Karola,
  • Józefa,
  • Marię.

Jego siostra Karolina poślubiła swojego kuzyna Rajnera Burbona, księcia Castro. W 1934 został powołany przez wielkiego mistrza zakonu św. Łazarza księcia Franciszka II Burbona Sewilskiego na pierwszego zwierzchnika (wielkiego przeora) w restytuowanej jurysdykcji polskiej zakonu. Siedzibą Wielkiego Przeoratu Polski był Zamek Stara Lubowla nad Popradem, spiska rezydencja hrabiego Jana. Od wojny na emigracji w Monte Carlo, gdzie zmarł 28 września 1961.

Ordery

Zobacz też

Przypisy

  1. a b La boda de la infanta Isabel Alfonsa con el conde de Zamoyski. „ABC”, s. 29, 03-10-1929. (hiszp.). 
  2. Real decreto Núm 1.282. „Gaceta de Madrid”. Núm. 137, 1930-05-17. (hiszp.). 
  3. Stefan Krzysztof Kuczyński (red.): Zakon Maltański w Polsce. Warszawa: DiG, 2000, s. 241.

Bibliografia