Problem Ion Gheorghe Maurer przykuł dziś uwagę wielu osób. Ze względu na swoje znaczenie dla wielu aspektów współczesnego życia, Ion Gheorghe Maurer okazał się tematem bardzo interesującym dla szerokiego grona osób. Niezależnie od tego, czy chodzi o wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę popularną, czy też rolę w polityce i ekonomii, Ion Gheorghe Maurer okazał się tematem wartym analizy i refleksji. W tym artykule zbadamy różne aspekty Ion Gheorghe Maurer, mając na celu zapewnienie pełniejszego i głębszego obrazu jego znaczenia w dzisiejszym świecie.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przewodniczący Prezydium Wielkiego Zgromadzenia Narodowego | |
Okres |
od 11 stycznia 1958 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Premier Rumunii | |
Okres |
od 21 marca 1961 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
p.o. Przewodniczącego Rady Państwa Rumunii | |
Okres |
od 19 marca 1965 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Wiceprzewodniczący Rady Państwa Rumunii | |
Okres |
od 1961 |
Przynależność polityczna | |
Następca | |
Minister spraw zagranicznych | |
Okres |
od 15 lipca 1957 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Ion Gheorghe Maurer (ur. 23 września 1902 w Bukareszcie, zm. 8 lutego 2000 tamże) – rumuński prawnik i działacz komunistyczny. W latach 1958–1961 sprawował urząd Przewodniczącego Prezydium Wielkiego Zgromadzenia Narodowego Rumuńskiej Republiki Ludowej (głowa państwa rumuńskiego). Premier Rumunii od 21 marca 1961 r. do 27 lutego 1974 r.
Urodził się w dobrze sytuowanej rodzinie. Ojciec był z pochodzenia Niemcem, a matka Francuzką. W 1923 roku ukończył studia na wydziale prawa Uniwersytetu Bukareszteńskiego; na tym samym uniwersytecie uzyskał również doktorat. Jako adwokat, wraz z Lucrețiu Pătrășcanu, bronił w głośnym procesie działaczy komunistycznych w 1936 roku w Krajowej, w którym w roli oskarżonych występowali m.in. Ana Pauker i Alexandru Drăghici. W tym okresie wstąpił do Komunistycznej Partii Rumunii (KPR). W czasie II wojny światowej w latach 1942–1943 był internowany za działalność komunistyczną; po zwolnieniu przebywał w ukryciu. Organizował ucieczkę z obozu w Târgu Jiu późniejszemu Sekretarzowi Generalnemu KPR Gheorghe Gheorghiu-Dejowi na kilka tygodni przed zamachem stanu przeciwko reżimowi gen. Iona Antonescu (23 sierpnia 1944 roku), w którym komuniści odegrali ważną rolę.
Od 1945 roku był członkiem Komitetu Centralnego KPR (z przerwą w latach 1955–1960), związanym z grupą tzw. działaczy „krajowych”, której przewodził Gheorghe Gheorghiu-Dej, a która przeciwstawiała się w rozgrywkach wewnątrzpartyjnych komunistom przysłanym z Moskwy (m.in. Anie Pauker i Vasile’owi Luce). W pierwszych latach powojennych Maurer sprawował szereg funkcji ministerialnych, m.in.: podsekretarza stanu w ministerstwie komunikacji w rządzie Petru Grozy, ministra edukacji narodowej 1946–1947 i ministra przemysłu i handlu 1947–1948. Wzrost znaczenia Maurera, i przyśpieszenie jego kariery, nastąpił w drugiej połowie lat 50., kiedy objął tekę ministra spraw zagranicznych (1957–1958) oraz funkcję Przewodniczącego Prezydium Wielkiego Zgromadzenia Narodowego (1958–1961).
W 1961 roku, po podjętej na fali destalinizacji m.in. przez Iosifa Chișinevschiego i Constantina Pîrvulescu nieudanej próbie odsunięcia od władzy Gheorghe Gheorghiu-Deja, został wybrany do Biura Politycznego Komunistycznej Partii Rumunii w miejsce Pîrvulescu. W tym samym 1961 roku objął po Chivu Stoice funkcję premiera, którą sprawował nieprzerwanie przez następne 13 lat.
Według niektórych relacji, Maurer miał zostać mianowany na łożu śmierci przez Gheorghe Gheorghiu-Deja jego sukcesorem, jednak zrezygnował prawdopodobnie ze względu na swoje pochodzenie – ojca Niemca i matkę Francuzkę. W walce o sukcesję po Gheorghiu-Deju w 1965 roku przeciwstawił się kandydaturze Gheorghe Apostola na stanowisko Sekretarza Generalnego Rumuńskiej Partii Komunistycznej, umożliwiając tym samym wybór Nicolae Ceaușescu. Jego poparcie dla Ceaușescu i pomoc udzielona temu ostatniemu w marginalizacji działaczy blisko związanych z Gheorghiu-Dejem umożliwiły mu zachowanie stanowiska premiera aż do 1974 roku, kiedy popadł częściowo w niełaskę i odszedł na emeryturę. Mimo wycofania się z czynnej polityki zdołał zachować poprawne relacje z Ceaușescu, co pozwoliło mu uczestniczyć w najważniejszych uroczystościach państwowych. Zmarł w Bukareszcie w 2000 roku.