Ich czworo

W tym artykule zbadamy temat Ich czworo z różnych perspektyw i podejść. Ich czworo jest tematem zainteresowania od dziesięcioleci, a jego znaczenie pozostaje nadal duże. Podczas tej wycieczki zbadamy jego pochodzenie, wpływ na społeczeństwo i jego ewolucję w czasie. Podobnie przeanalizujemy różne opinie i stanowiska istniejące wokół Ich czworo, a także wyzwania i możliwości, jakie stwarza. Celem tego artykułu jest przedstawienie kompleksowego i wzbogacającego spojrzenia na Ich czworo, aby zapewnić czytelnikowi głębsze i pełniejsze zrozumienie tego fascynującego i wpływowego tematu.

Ich Czworo
Autor

Gabriela Zapolska

Typ utworu

komedia

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Polska

Język

polski

Data wydania

1907

Ich czworo. Tragedia ludzi głupich w 3 aktachkomedia obyczajowa autorstwa Gabrieli Zapolskiej napisana w roku 1907, w tym samym roku wystawiona po raz pierwszy we Lwowie, wydana w Warszawie w 1912. Do roku 1970 doczekała się ok. 70 inscenizacji.

Bohaterowie

  • Mąż
  • Żona
  • Dziecko
  • Kochanek
  • Wdowa
  • Szwaczka
  • Sługa
  • Dorożkarz
  • Mandragora

Czas i miejsce akcji

Akcja rozgrywa się na początku XX wieku we Lwowie.

Treść" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]

Realistyczna i dobrze ukazująca psychikę bohaterów historia małżeńskiego trójkąta. Akcję poprzedza prolog z udziałem Mandragory, uosabiającej duszę ludzką. Spośród wielu rzeczy złych, które cechują człowieka, do przedstawienia w sztuce wybrano głupotę. Największym jej wcieleniem jest Żona - kobieta, która przez małżeństwo chciała jedynie podnieść swoją pozycję społeczną. Mało inteligentna, nieznająca właściwie podstawowych zasad zachowania, w stałym konflikcie z Mężem, który nie potrafi zapanować nad sytuacją. Punktem kulminacyjnym sztuki jest ujawnienie romansu Żony i jej Kochanka. Jedną z postaci dramatu jest Dziecko, zapominane przez matkę w dorożce, obserwujące zażarte kłótnie rodziców.

Przypisy

Bibliografia

  • Jadwiga Czachowska, Gabriela Zapolska. Monografia bio-bibliograficzna, Kraków 1966. s. 379-394.

Linki zewnętrzne