W dzisiejszym świecie Henry Everard to temat, który budzi duże zainteresowanie i debatę w społeczeństwie. Od lat Henry Everard przyciąga uwagę ludzi w każdym wieku, płci, klasy społecznej i narodowości ze względu na swoje znaczenie i złożoność. Z biegiem czasu Henry Everard pozostaje aktualnym tematem, który budzi sprzeczne opinie i budzi emocje w ludziach. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na życie codzienne, znaczenie historyczne czy wpływ na przyszłość, Henry Everard stał się punktem wspólnego zainteresowania, który motywuje nas do refleksji i poszukiwania odpowiedzi. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy związane z Henry Everard, aby przyczynić się do zrozumienia i analizy tego intrygującego i ważnego tematu.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
P.o. prezydenta Rodezji | |
Okres |
od 31 grudnia 1975 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Okres |
od 31 sierpnia 1978 |
Poprzednik |
John Wrathall |
Następca |
Jack William Pithey (p.o.) |
Okres |
od 5 marca 1979 |
Poprzednik |
Jack William Pithey (p.o.) |
Następca |
Josiah Zion Gumede |
Odznaczenia | |
Henry Breedon Everard, GCLM, DSO (ur. 21 lutego 1897 w High Barnet, zm. 7 sierpnia 1980) – rodezyjski polityk, trzykrotnie pełnił obowiązki prezydenta tego kraju. Z wykształcenia inżynier kolejowy.
Urodził się w podlondyńskiej miejscowości High Barnet. Kształcił się w Marlborough College i na Uniwersytecie Cambridge. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Brygady Strzelców we Francji, gdzie został ranny. Służbę wojskową zakończył w randze kapitana. W 1922 rozpoczął pracę na kolei jako inżynier. Wraz z wybuchem II wojny światowej otrzymał ponowne powołanie do wojska z przydziałem do pułku piechoty Sherwood Foresters. W trakcie działań bojowych dostał się do niemieckiej niewoli. Za bohaterstwo został odznaczony Orderem Wybitnej Służby. Otrzymał także awans na stopień podpułkownika. Po zakończeniu wojny objął kierownicze stanowisko w Kolejach Brytyjskich.
W 1953 przybył do Bulawayo w Rodezji Południowej, aby objąć urząd dyrektora generalnego Kolei Rodezyjskich. Pracował na tym stanowisku do przejścia na emeryturę w 1958. Następnie, pozostając w Rodezji, zajął się działalnością polityczną. Wstąpił do rasistowskiego Frontu Rodezyjskiego i z jego ramienia zasiadał w Parlamencie Rodezji Południowej. Jak większość członków tej partii poparł ogłoszenie przez kolonię niepodległości (11 listopada 1965) od Wielkiej Brytanii. W niepodległej Rodezji pozostał aktywny politycznie – kilkakrotnie pełnił obowiązki prezydenta kraju.