Helena Ottawowa
W dzisiejszym świecie Helena Ottawowa wywołał wiele zainteresowania i debaty zarówno wśród ekspertów, jak i fanów. Od momentu pojawienia się Helena Ottawowa przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie, wzbudzając ciekawość i wywołując pasjonujące dyskusje. Ponieważ Helena Ottawowa w dalszym ciągu zyskuje na znaczeniu w sferze publicznej, niezwykle istotne jest dokładne zbadanie jego wpływu na społeczeństwo, kulturę i życie codzienne. W tym artykule szczegółowo omówimy wiele aspektów Helena Ottawowa, zapewniając kompleksowy i aktualny pogląd na ten temat. Mamy nadzieję, że poprzez dogłębną i przemyślaną analizę rzucimy światło na różne aspekty otaczające Helena Ottawowa, oferując czytelnikom głębsze i bardziej szczegółowe zrozumienie tego problemu.
| Data i miejsce urodzenia |
16 lutego 1874 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 sierpnia 1948 |
| Narodowość |
polska |
| Odznaczenia | |
| |
Helena Ottawowa (ur. 16 lutego 1874 we Lwowie, zm. 16 sierpnia 1948 w Krakowie) – polska pianistka, pedagog muzyczna.
Życiorys
Ormianka po matce Katarzynie z Wartanowiczów, urodziła się 16 lutego 1874 we Lwowie. Studiowała w lwowskiej szkole muzycznej Ludwika Marka, następnie w Konserwatorium Lwowskim pod kierunkiem Henryka Melcera, które ukończyła w 1898 uzyskując najwyższe odznaczenie tej uczelni oraz u Zygmunta Stojowskiego w Paryżu. Założyła i od 1902 do 1914 prowadziła prywatną szkołę muzyczną we Lwowie, pod nazwą Instytut Muzyczny Heleny Ottawowej, gwarantującą wysoki poziom nauczania. Jej absolwentką była m.in. Jadwiga Szajna-Lewandowska. W okresie II Rzeczypospolitej od 1921 do 1939 była profesorem fortepianu w Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie. Jako solistka występowała w koncertach PTM. Podczas II wojny światowej zajmowała się nauczaniem, a także dawała koncerty w warunkach konspiracji.
Po wojnie w 1945 została profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie. Wśród jej wychowanków byli Tadeusz Sygietyński, Stanisław Skrowaczewski, Jadwiga Szajna-Lewandowska.
Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 4 czerwca 1946 została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi na wniosek Ministra Kultury za szczególne zasługi w pracy artystycznej i pedagogicznej.
Zmarła 16 sierpnia 1948 w Krakowie w wieku 74 lat.
Wizerunek Heleny Ottawowej został wykorzystany przez malarza Jana Henryka Rosena celem przedstawienia św. Małgorzaty w katedrze ormiańskiej we Lwowie. W 1987 ukazała się książka pt. Lwy spod ratusza słuchają muzyki. Wspomnienia o Helenie Ottawowej, autorstwa Zofii Ottawy-Rogalskiej, córki pianistki.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Helena Ottawowa. rmfclassic.pl. . .
- ↑ Michał Piekarczyk. Działalność polskich i ukraińskich wychowanków polskiej szkoły muzykologicznej (do 1939 roku). „Rozprawy z Dziejów Oświaty”. Nr 47, s. 75, 2010.
- ↑ Aleksandra Machura, Jadwiga Szajna-Lewandowska dzieciom, „Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ”, 2 (37), 2018, s. 175–187, ISSN 2353-7094 (pol.).
- ↑ a b c Nekrolog. Helena Ottawowa. „Dziennik Polski”. Nr 226, s. 4, 19 sierpnia 1948.
- ↑ Michał Piekarczyk. Działalność polskich i ukraińskich wychowanków polskiej szkoły muzykologicznej (do 1939 roku). „Rozprawy z Dziejów Oświaty”. Nr 47, s. 87, 2010.
- ↑ Lesław Jaworski: Życie muzyczne. lwow.com.pl. .
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 138, poz. 256.
- ↑ Władysław Serwatowski. Tajemnicze katedry ormiańskiej we Lwowie. „Rzeszów Nasz Dom”. Nr 35, s. 11, 2008.
- ↑ Joanna Wolańska: Portretowani przez Henryka Rosena. dziedzictwo.ormianie.pl, 2008-09-24. . .
- ↑ Lwy spod ratusza słuchają muzyki : wspomnienia o Helenie Ottawowej. worldcat.org. .
- ↑ Michał Piekarski: Lwów w Roku Chopinowskim 1910 – 4. kuriergalicyjski.com. .