Hans Koch (historyk)
W dzisiejszym świecie Hans Koch (historyk) stał się istotnym tematem, który wpływa na różne aspekty naszego codziennego życia. Jego wpływ jest widoczny w takich obszarach jak gospodarka, polityka, społeczeństwo i kultura. Od Hans Koch (historyk) wywołał intensywną debatę, która ma na celu dogłębne zrozumienie jej implikacji i konsekwencji. W miarę jak Hans Koch (historyk) zyskuje na znaczeniu, niezwykle ważne jest przeanalizowanie jego różnych aspektów i zrozumienie, jak wpływają one na naszą rzeczywistość. W tym artykule zbadamy różne aspekty Hans Koch (historyk) i jego wpływ na nasze codzienne konteksty.
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 lipca 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 kwietnia 1959 |
| Zawód, zajęcie |
historyk |
| Narodowość |
niemiecka |
| Tytuł naukowy |
profesor |
Hans Koch (ur. 7 lipca 1894 we Lwowie, zm. 9 kwietnia 1959) – niemiecki teolog i historyk niemieckiego nurtu Ostforschung, oficer Abwehry.
Życiorys
Ukończył ukraińskie gimnazjum akademickie we Lwowie. W czasie I wojny światowej służył w Legionie Ukraińskich Strzelców Siczowych, w czasie wojny polsko-ukraińskiej był oficerem Ukraińskiej Armii Halickiej. Następnie działał w sztabie URL Symona Petlury, między innymi jako oficer łącznikowy z Armią Ochotniczą.
Po zakończeniu wojny podjął studia filozoficzne i teologiczne w Wiedniu. Ukończył je w 1924, w 1927 uzyskał tytuł doktora filozofii i doktora teologii.
Od 1929 był privatdozentem, w 1934 został profesorem Uniwersytetu Albrechta w Królewcu, a od 1937 profesorem Śląskiego Uniwersytetu Fryderyka Wilhelma w Breslau i dyrektorem jego Instytutu Wschodnioeuropejskiego.
Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do Wehrmachtu jako kapitan (Hauptmann) rezerwy, z przydziałem do Abt. II Abwehry (sabotaż i zadania specjalne) w Oberkommando der Wehrmacht. Zajmował się kontaktami z Organizacją Ukraińskich Nacjonalistów. W latach 1939–1941 przebywał w Krakowie i Lwowie, gdzie był przewodniczącym niemiecko-sowieckiej komisji repatriacyjnej. Przy pomocy wystawionych przez niego fałszywych dokumentów Volksdeutschów, udało się wyjechać na teren okupacji niemieckiej kilkuset ukraińskim działaczom politycznym z terenów znajdujących się po agresji ZSRR na Polskę pod okupacją sowiecką.
W Krakowie siedziba wywiadu, w której rezydował, znajdowała się przy ulicy Zielonej 26 (obecnie Bogusławskiego) – nazywano ją Kochstelle.
Od 1941 był oficerem łącznikowym Ministerstwa Rzeszy do spraw Okupowanych Terytoriów Wschodnich przy Grupie Armii Południe (Heeresgruppe Süd) Wehrmachtu.
Po wojnie, w latach 1952–1959, był pierwszym dyrektorem Instytutu Europy Wschodniej w Monachium. Od 1954 równocześnie dyrektor w Wyższej Szkoły Nauk Politycznych przy Uniwersytecie Technicznym w Monachium.
Literatura
- Bohdan Osadczuk: Kiedy Kraków był stolicą Ukrainy. W: Jacek Purchla: Kraków i Lwów w cywilizacji europejskiej. Kraków: Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie, 2005, s. 107–111. ISBN 83-89273-01-2. OCLC 887357603.