W tym artykule zajmiemy się tematem Hakuhō, który był przedmiotem zainteresowań i analiz w różnych obszarach badań. Hakuhō przykuł uwagę badaczy, naukowców, specjalistów i ogółu społeczeństwa ze względu na jego znaczenie w różnych kontekstach. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Hakuhō, analizując jego implikacje, ewolucję i możliwy wpływ na obecne społeczeństwo. Podobnie przeanalizujemy różne perspektywy i opinie dotyczące Hakuhō, aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję na ten temat. Poprzez multidyscyplinarne podejście staramy się rzucić światło na Hakuhō i przyczynić się do zrozumienia i dyskusji na ten temat, który dotyczy szerokiego spektrum ludzi i zainteresowań.
Hakuhō (jap. 白鳳時代 Hakuhō jidai; era Hakuhō) – okres w historii sztuki japońskiej, trwający od I połowy VII wieku do początku wieku VIII. Nazywany jest także Hakuhō-Tempyō lub Hakuhō-Nara. W politycznej historii Japonii jest ujęty w latach 645–710.
Jego największy rozkwit przypadł na czasy panowania cesarza Temmu (672–686). Wpływ nań wywarły prądy przenikające z kontynentu, zwłaszcza z Chin dynastii Tang. Charakteryzował się gwałtownym rozwojem architektury i sztuki sakralnej oraz rękodzieła.
Okres Hakuhō zaznaczył się także rozwojem poezji, do której czołowych twórców należeli Kakinomoto no Hitomaro i cesarzowa Jitō.
Typowymi przykładami architektury i sztuki z okresu Hakuhō są m.in. pagoda świątyni Yakushi-ji oraz znajdujące się w niej rzeźby triady buddyjskiej i bogini Kannon, jak również malowidła ścienne w świątyni Hōryū-ji.