Granat „Karbidówka”
W dzisiejszym świecie Granat „Karbidówka” to kwestia, która zyskała duże znaczenie w społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Granat „Karbidówka” stał się przedmiotem zainteresowania wielu osób z różnych dziedzin. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, zawodowy, polityczny czy kulturowy, Granat „Karbidówka” wywołał debaty i dyskusje na całym świecie. W tym artykule dogłębnie zgłębimy temat Granat „Karbidówka”, analizując jego różne aspekty i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Dodatkowo sprawdzimy, jak Granat „Karbidówka” ewoluował na przestrzeni czasu oraz jakie wyzwania i możliwości niesie ze sobą w przyszłości.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
warsztaty GL na Żoliborzu, Grochowie i Śródmieściu |
| Przeznaczenie |
zaczepny |
| Data konstrukcji |
1942 |
| Lata produkcji |
od 1942 |
| Dane techniczne | |
| Wysokość |
126 mm |
| Średnica |
70 mm |
| Masa |
ok. 0,9 kg |
| Materiał wybuchowy | |
| Typ zapalnika |
GR-31 |
| Opóźnienie |
3 sek. |
| Promień rażenia |
20 m |
| Użytkownicy | |
| Armia Krajowa Bataliony Chłopskie Gwardia Ludowa Armia Ludowa | |
Karbidówka – polski ręczny granat zaczepny produkowany w warunkach konspiracyjnych przez wytwórnie: Gwardii Ludowej, Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich.
Opis konstrukcji
„Karbidówka” była ręcznym granatem zaczepnym. Korpus granatu stanowiła metalowa puszka od lampy karbidowej o wysokości 126 mm i szerokości 70 mm, którą rozwiercano, a górną jej część gwintowano. Takie puszki były dość powszechne w tamtym okresie, gdyż znajdowały się one praktycznie w każdym polskim domu. Następnie gotowy korpus wypełniano szedytem, ładunek wybuchowy miał masę 0,2 kg, i wkręcano zapalnik GR-31 (przedwojenny zapalnik używany w granatach: zaczepnym wz. 24 oraz obronnym wz. 33). Zawleczka podtrzymywała skróconą łyżkę zabezpieczającą zapalnik. Wybuch następował po ok. trzech sekundach. Cały granat ważył niecały kilogram, ok. 0,9 kg, a jego zasięg rażenia wynosił 20 m. Zaletą tego typu granatu była jego prostota, taniość produkcji i łatwość w użytkowaniu, z kolei wadą nieporęczność i zawodność. W ciągu wojny, od końca 1942, udało się wyprodukować ok. 100 tys. „Karbidówek”.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Marcin Ochman: Granat „karbidówka”. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.
- Jerzy Modrzewski. Służba uzbrojenia w konspiracji i w powstaniu warszawskim. „Biuletyn naukowy „Problemy Techniki Uzbrojenia””. 130 (2/2014), s. 7–24, 2014. Zielonka: Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia. ISSN 1230-3801.
- Leksykon militariów Powstania Warszawskiego. red. Michał Komuda. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2012. ISBN 978-83-60142-51-6.
