Filoteusz z Pskowa

W świecie Filoteusz z Pskowa zawsze istniała fascynacja i ciągłe zainteresowanie odkrywaniem więcej na ten temat. Niezależnie od tego, czy chodzi o badanie jego historycznych początków, jego wpływu na obecne społeczeństwo, czy też możliwych przyszłych implikacji, Filoteusz z Pskowa nadal jest tematem dyskusji i debat w różnych obszarach. W tym artykule dokładnie zbadamy różne aspekty Filoteusz z Pskowa i jego ewolucję w czasie, a także jego wpływ na różne aspekty współczesnego życia. Od jego znaczenia w kulturze popularnej po znaczenie w nauce i technologii, Filoteusz z Pskowa pozostawił niezatarty ślad w ludzkości i nadal jest przedmiotem badań i zainteresowań.

Filoteusz
Kraj działania

Carstwo Rosyjskie

Data urodzenia

ok. 1450

Data śmierci

1525

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

XV wiek

Filoteusz z Pskowa (ros. Филофе́й, Fiłofiej; ur. ok. 1450, zm. 1525) – rosyjski mnich, uczony, mnich monasteru Przemienienia Pańskiego Eleazara Pskowskiego.

Informacje biograficzne na jego temat ograniczają się do wiedzy o jego istnieniu i zamieszkiwaniu w monasterze Przemienienia Pańskiego Eleazara Pskowskiego. Zainteresowanie Filoteuszem pojawiło się w latach 60. XIX w. po wydrukowaniu jego tekstów w piśmie Prawosławnyj sobiesiednik. W jego liście przedstawionym być może Iwanowi III, a z pewnością Wasylowi III wyłożona została teoria Trzech Rzymów, zgodnie z którą po upadku starożytnego Rzymu w 476 i Konstantynopola w 1453 Moskwa miała stać się centrum świata, czyli „trzecim Rzymem”, a czwartego miało już nie być. Upadek „starego” i „nowego” Rzymu Fiłofiej tłumaczył tym, że zarówno jeden, jak i drugi sprzeniewierzyły się prawdziwej wierze — prawosławiu — i za to spotkała je „kara boska”.

Koncepcja ta stała się oficjalną ideologią i wytłumaczeniem dla ekspansywnej polityki Księstwa Moskiewskiego, później Cesarstwa Rosyjskiego.

Przypisy

  1. ПОСЛАНИЯ СТАРЦА ФИЛОФЕЯ.
  2. Billington J. H.: Ikona i topór. Historia kultury rosyjskiej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008, s. 53–54. ISBN 978-83-233-2319-8.
  3. Szczipanow 1969 ↓, s. 129.
  4. Billington J. H.: Ikona i topór. Historia kultury rosyjskiej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008, s. 75. ISBN 978-83-233-2319-8.

Bibliografia