Figura geometryczna

Figura geometryczna to temat, który wzbudził zainteresowanie i debatę w ostatnich latach. Temat ten, znany ze swojego znaczenia w różnych aspektach społeczeństwa, przyciągnął uwagę ekspertów i osób zainteresowanych zrozumieniem jego wpływu. W miarę zagłębiania się w Figura geometryczna pojawiają się nowe perspektywy i pytania, które zachęcają do odkrywania jego wielu aspektów. Ten artykuł ma na celu przedstawienie kompleksowego spojrzenia na Figura geometryczna, odnosząc się do wszystkiego, od jego początków po obecne implikacje. Poprzez szczegółową analizę i wzbogacające refleksje ma na celu zapewnienie czytelnikowi szerszego i wzbogacającego spojrzenia na Figura geometryczna.

Figura geometryczna – dowolny podzbiór danej przestrzeni, zwykle przestrzeni euklidesowej, afinicznej lub rzutowej.

Figurę homeomorficzną z prostą lub jej częściami nazywamy linią lub krzywą (figurą jednowymiarową), z płaszczyzną lub jej częściami – powierzchnią (figurą dwuwymiarową), z przestrzenią lub jej częściami – bryłą (figurą trójwymiarową).

Figurą liniową nazywa się figurę, która może być zanurzona w przestrzeni jednowymiarowej, czyli leży na pewnej prostej, płaską – w przestrzeni dwuwymiarowej, czyli leży w pewnej płaszczyźnie, przestrzenną – w przestrzeni trójwymiarowej (nie może być zawarta w żadnej płaszczyźnie). Innymi słowy figurami liniowymi nazywa się figury, które wymagają parametryzacji jednowymiarowej, płaskimi – dwuwymiarowej, zaś przestrzennymi – przynajmniej trójwymiarowej.

Figura liniowa jednowymiarowa to np. odcinek. Figury płaskie jednowymiarowe to m.in. okrąg, elipsa, parabola, hiperbola. Figury płaskie dwuwymiarowe to np. koło, wielokąty. Figura przestrzenna jednowymiarowa to np. linia śrubowa, dwuwymiarowa – sfera, trójwymiarowe – m.in. kula, sześcian, ostrosłup.

W przestrzeni czterowymiarowej może być zanurzona figura „hiperprzestrzenna”: trójwymiarowa hiperpowierzchnia, np. hiperpłaszczyzna lub czterowymiarowa (hiperbryła), np. hiperkula, hipersześcian.

Przypisy

  1. a b Mały słownik matematyczny. Wyd. IV. Warszawa: WP, 1974, s. 68.