Ernst Schröder
W dzisiejszym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Ernst Schröder. Niezależnie od tego, czy interesuje Cię ten temat, czy to ze względu na jego znaczenie historyczne, wpływ na obecne społeczeństwo, czy wpływ na różne dziedziny nauki, jesteśmy pewni, że znajdziesz fascynujące informacje. Zajmiemy się kluczowymi aspektami Ernst Schröder, od jego powstania po ewolucję na przestrzeni lat, a także przeanalizujemy jego dzisiejsze znaczenie. Nie ma znaczenia, czy jesteś ekspertem w dziedzinie Ernst Schröder, czy dopiero zaczynasz, w tym artykule każdy znajdzie coś dla siebie. Przygotuj się na odkrycie wszystkiego, co musisz wiedzieć o Ernst Schröder!
| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Specjalność: matematyka | |
| Alma Mater | |
| Uczelnia/Instytut/Instytucja | |
| Uczelnia/Instytut/Instytucja | |
Ernst Schröder, pełne imię Ernst Friedrich Wilhelm Karl (ur. 25 listopada 1841 w Mannheimie, zm. 16 czerwca 1902 w Karlsruhe) – niemiecki matematyk, znany przede wszystkim z prac w dziedzinie logiki matematycznej i teorii algebry Boole’a.
Schröder był kontynuatorem prac Boole’a, De Morgana i Peirce’a, zmierzających do algebraizacji logiki. Większość swych wyników Schröder opublikował w wydanym własnym sumptem trzytomowym dziele Vorlesungen über die Algebra der Logik.
Życiorys
Studiował matematykę w Heidelbergu, Królewcu i Zurychu u Ottona Hessego, Kirchhoffa i Franciszka Neumanna. Po studiach kilka lat uczył w szkole. W latach 1874–1876 wykładał też na politechnice w Darmstadt, skąd przeniósł się na politechnikę w Karlsruhe, gdzie pozostał do końca życia. Nigdy się nie ożenił.
Dzieło
Wczesne prace Schrödera inspirowane były ideami Ohma i braci Hermanna oraz Roberta Grassmannów. Pisząc je, Schröder nie znał jeszcze wyników uzyskanych przez logików angielskich, Boole’a i de Morgana, z którymi zapoznał się dopiero w roku 1873. Wkrótce uzupełnił ich rezultaty o ważne idee zaczerpnięte od Pierce’a, w szczególności zaś o pojęcie subsumpcji i kwantyfikacji.
Wniósł nowatorski wkład do algebry, teorii mnogości, teorii krat i zbiorów uporządkowanych. Wspólnie z Cantorem odkrył twierdzenie Cantora-Bernsteina-Schrödera, choć dowód podany przez Schrödera zawierał błędy.
Wydana w roku 1877 praca Schrödera Der Operationskreis des Logikkalküls zawierała zwięzły wykład teorii algebry Boole’a i znacząco przyczyniła się do upowszechnienia nowych idei wśród matematyków kontynentalnych. Schröder zwracał tu szczególną uwagę na dualność w algebrach Boole’a – jeżeli w pewnej tezie zamienimy miejscami symbole dwuargumentowych operacji algebry i odpowiadających im stałych, to otrzymana teza pozostanie prawdziwa (przykładem dualności są prawa de Morgana). Wiadomo, że z pracy Schrödera korzystał Peirce podczas wykładów na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa.
Wielkim zamysłem Schrödera było wprowadzenie do logiki formalizmu, który pozwalałby przeprowadzać operacje logiczne w sposób podobny do innych dziedzin matematyki, w szczególności algebry. Byłoby to urzeczywistnieniem wielkiego marzenia Leibniza o stworzeniu uniwersalnego języka nauki. Udało się to o tyle, że wprowadzona przez niego symbolika wywarła decydujący wpływ na prace matematyków „szkoły” niemieckiej: Skolema, Königa, Löwenheima oraz Alfreda Tarskiego.
Linki zewnętrzne
John J. O'Connor; Edmund F. Robertson: Ernst Schröder w MacTutor History of Mathematics archive (ang.)- Hilary Putnam o Peircie i Schröderze
- Krótkie omówienie Vorlesungen über die Algebra der Logik
