Enric Martí i Carreto
W dzisiejszym świecie Enric Martí i Carreto jest tematem o wielkim znaczeniu i znaczeniu. Niezależnie od tego, czy jest to wydarzenie historyczne, wybitna postać, zjawisko społeczne, czy jakikolwiek inny obszar zainteresowań, Enric Martí i Carreto przykuł uwagę i zainteresowanie niezliczonych ludzi na całym świecie. W tym artykule podjęto próbę zbadania i przeanalizowania różnych aspektów związanych z Enric Martí i Carreto, oferując pełną i szczegółową wizję, która pozwala czytelnikom dokładnie zrozumieć ten temat i jego wpływ na różne obszary społeczeństwa. Dzięki wieloaspektowemu podejściu zostaną uwzględnione różne perspektywy i przedstawione różne punkty widzenia, w celu wzbogacenia wiedzy i zachęcenia do refleksji na temat Enric Martí i Carreto.
 |
Ten artykuł należy dopracować |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Rodzaj działalności |
działacz sportowy |
| 35. prezydent FC Barcelony | |
| Okres urzędowania |
od 1952 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Enric Marti (ur. w 1893 w Sarrià, zm. 26 lutego 1971 w Barcelonie) – prezes klubu FC Barcelona w latach 1952 - 1953. Zastąpił na tym stanowisku Agusti Montala i Galobarta. Wcześniej był wiceprezesem klubu.
Prezesura Martiego zaczęła się dokładnie 16 lipca 1952 roku. W czasie jego prezydentury klub zdobył Mistrzostwo i Puchar Króla Hiszpanii i Puchar Eva Duarte. Marti został rozpoznawalny dzięki aferze z grą Alfredo Di Stéfano, któremu zakazano[potrzebny przypis] gry w katalońskim klubie na rzecz jej największego rywala - Real Madryt. FIFA zdeklarowała, iż Di Stéfano jest zawodnikiem Barcelony, jednak Hiszpański Związek Piłki Nożnej pod naciskiem hiszpańskich władz[potrzebny przypis] pod wodzą ciągle sprawującego kontrolę generała Franco i Realu Madryt unieważnia decyzję Federacji i rozkazał[potrzebny przypis] grać tylko w madryckim klubie. Jednak Narodowa Federacja do Spraw Wychowania Fizycznego i Sportu zakazuje występowania w Primera División obcokrajowcom, co powoduje, że Barca postanawia sprzedać piłkarza do włoskiego klubu - Juventusu. Pomimo tego, Real Madryt nie chciał stracić piłkarza. Wtedy zainterweniował były prezydent HZPN i członek komitetu wykonawczego FIFA - Armando Munoz Calero, który nakazał grać Di Stéfano w Realu w sezonach 1953/1954 i 1954/1955 i FC Barcelonie w 1955/1956.
Enric Marti zgodził się na to, lecz został skrytykowany przez zarząd klubu i podał się do dymisji dnia 22 października 1953 roku. Okazuje się później, że Barca zrzekła się praw do piłkarza, a Real Madryt zapłacił odszkodowanie Hiszpańskiemu Związkowi w wysokości 4,4 mln peset.
Bibliografia
- Els presidents del Barça, de Santiago Codina. 1998, Editorial Barcanova, La Col·lecció del Centenari. ISBN 84-95184-60-5.
- El cas Di Stéfano, de Xavier García Luque i Jordi Finestres. Edicions 62, Barcelona, 2006. ISBN 84-297-5887-9.