W dzisiejszym świecie Dom Mintoff stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na kulturę popularną, Dom Mintoff nadal przyciąga uwagę milionów osób na całym świecie. Z historią sięgającą wieków, Dom Mintoff ewoluował i dostosował się do zmian i postępu współczesnego społeczeństwa. W tym artykule szczegółowo zbadamy wszystko, co jest związane z Dom Mintoff, od jego początków po jego obecny wpływ na różne aspekty życia codziennego.
Pełne imię i nazwisko |
Dominic Mintoff |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
6 sierpnia 1916 |
Data i miejsce śmierci |
20 sierpnia 2012 |
Premier Malty | |
Okres |
od 11 marca 1955 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Premier Malty | |
Okres |
od 21 czerwca 1971 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Dominic „Dom” Mintoff (ur. 6 sierpnia 1916 w Bormli, zm. 20 sierpnia 2012 w Tarxien) – maltański polityk, w latach 1949–1984 lider Partii Pracy, deputowany, wicepremier i minister w różnych resortach, premier Malty podczas rządów brytyjskich (1955–1958) oraz po uzyskaniu przez Maltę niepodległości (1971–1984).
W 1937 został absolwentem Uniwersytetu Maltańskiego (B.Sc.). W 1939 uzyskał dyplom inżyniera. Dzięki otrzymanemu stypendium kontynuował naukę na Uniwersytecie Oksfordzkim, gdzie uzyskał magisterium z inżynierii. W latach 1936–1937 był sekretarzem generalnym laburzystów. Na początku lat 40. pracował w Wielkiej Brytanii jako inżynier budownictwa lądowego, a od 1943 na Malcie wykonywał zawód architekta.
W 1947 wszedł w skład maltańskiego parlamentu. Objął stanowiska wicepremiera oraz ministra do spraw robót publicznych i odbudowy, rezygnując z nich w 1949. W tym samym roku został liderem zreorganizowanej Partii Pracy, którą odtąd kierował przez 35 lat. W marcu 1955 został premierem Malty, pełniąc tę funkcję do kwietnia 1958. W tych samych latach był również ministrem finansów. Po ustąpieniu stanął na czele maltańskiego ruchu niepodległościowego. W 1962 wybrany na deputowanego do Izby Reprezentantów, mandat poselski odnawiał w siedmiu kolejnych wyborach.
Od 1962 lider opozycji. W 1971 laburzyści wygrali kolejne wybory, w czerwcu tegoż roku Dom Mintoff powrócił na urząd premiera, sprawując go do grudnia 1984. W swoich gabinetach był również ministrem spraw zagranicznych (1971–1981) oraz ministrem spraw wewnętrznych (1983–1984).
W okresie jego rządów Malta, która uzyskała niepodległość w 1964, przekształciła się w 1974 w republikę. W 1979 Maltę ostatecznie opuściła Royal Navy. Za jego czasów jako premiera doszło też do istotnego rozwoju gospodarczego państwa. Na początku lat 80. przeprowadzono nacjonalizację sektora bankowego, telekomunikacyjnego oraz transportu, a w 1983 nastąpiło uwłaszczenie własności kościelnej. Polityka Doma Mintoffa budziła również kontrowersje, dotyczyło to w szczególności bliskiej współpracy z dyktatorem Libii Mu’ammarem al-Kaddafim, skutkującego wsparciem maltańskiego rządu w okresie sporu z Wielką Brytanią. W 1979 doszło do poważnych aktów przemocy; podpalono biura dziennika „The Times”, splądrowano rezydencję lidera opozycji i pobito jego żonę. Sprawcy tych wydarzeń nie zostali nigdy oskarżeni.
W 1981 Partia Pracy zdobyła ponownie większość mandatów, choć to Partia Narodowa otrzymała więcej głosów. Doprowadziło to do kilkuletniego kryzysu politycznego; w jego trakcie premier doprowadził do czasowego zawieszenia sądu konstytucyjnego. Dom Mintoff zdecydował się po tych wyborach nadal kierować maltańskim gabinetem. W 1982 z jego inicjatywy na przyszłego lidera partii wyznaczony został Karmenu Mifsud Bonnici. W 1984 ostatecznie oddał przywództwo w ugrupowaniu, w grudniu tegoż roku zakończył też sprawowanie urzędu premiera. Do 1998 pozostał członkiem maltańskiego parlamentu.
Był żonaty z Moyrą de Vere Bentinck, z którą miał dwie córki.