W dzisiejszym świecie Diecezja pińsko-poleska stał się tematem zainteresowania, który generuje debatę i dyskusję w różnych obszarach. Z biegiem czasu Diecezja pińsko-poleska nabrał znaczenia w społeczeństwie, a jego wpływ został odnotowany w różnych aspektach życia codziennego. Od powstania do chwili obecnej Diecezja pińsko-poleska przeszedł znaczące przemiany, które wyznaczyły jego ewolucję i rozwój. W tym artykule przyjrzymy się różnym aspektom związanym z Diecezja pińsko-poleska, analizując jego wpływ w różnych kontekstach i badając jego znaczenie we współczesnym świecie.
Cerkiew św. Barbary w Pińsku | |
Państwo | |
---|---|
Siedziba | |
Data powołania |
1922 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Biskup diecezjalny |
ostatni: arcybiskup Aleksander (Inoziemcow) |
Dane statystyczne | |
Liczba wiernych |
917 682 |
Liczba dekanatów |
26 |
Liczba parafii |
228 |
Liczba klasztorów |
1 |
Powierzchnia |
42 280 km² |
Diecezja pińsko-poleska – działająca w latach 1922–1939 diecezja Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.
Diecezja była drugą (po warszawsko-chełmskiej) co do zajmowanej powierzchni, obejmowała 42 280 kilometrów kwadratowych. Obejmowała województwo poleskie i według danych z 1922 dzieliła się na 26 dekanatów, na terenie których działało 228 parafii i 98 placówek filialnych obsługiwanych przez 336 kapłanów. Według szacunków władz cerkiewnych na terenie diecezji zamieszkiwało 917 862 wiernych prawosławnych. Diecezji podlegał monaster św. Mikołaja w Mielcach, włączony pod jej jurysdykcję w 1927 z diecezji wołyńskiej.
Diecezja pińsko-poleska przestała istnieć w dotychczasowym kształcie po wybuchu II wojny światowej, gdy została włączona do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.