Witamy w artykule Debaryomyces hansenii, w którym szczegółowo omówimy wszystkie aspekty związane z tak aktualnym dzisiaj tematem. W tym artykule przeanalizujemy różne punkty widzenia, najnowsze badania, dane statystyczne i opinie ekspertów, które pomogą nam lepiej zrozumieć znaczenie Debaryomyces hansenii w naszym życiu. Od jego początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, kompleksowo zbadamy wszystkie wymiary Debaryomyces hansenii, aby zaoferować naszym czytelnikom pełny i szczegółowy pogląd na ten temat. Niezależnie od Twojego poziomu wcześniejszej wiedzy na temat Debaryomyces hansenii, ten artykuł ma na celu wzbudzić Twoje zainteresowanie i wzbogacić zrozumienie tego odpowiedniego tematu.
Pączkujące Debaryomyces hansenii | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Gromada | |
Klasa | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
Debaryomyces hansenii |
Nazwa systematyczna | |
Debaryomyces hansenii (Zopf) Lodder & Kreger-van Rij Yeasts, a taxonomic study, 3rd Edn (Amsterdam): 130 (1984) |
Debaryomyces hansenii (Zopf) Lodder & Kreger-van Rij – gatunek jednokomórkowych grzybów zaliczanych do drożdży.
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Debaryomyces, Saccharomycetaceae, Saccharomycetales, Saccharomycetidae, Saccharomycetes, Saccharomycotina, Ascomycota, Fungi.
Po raz pierwszy opisał go w 1890 r. Wilhelm Zopf, nadając mu nazwę Saccharomyces hansenii. W 1984 r. Jacomina Lodder i N.L.J. Kreger-van Rij przeniosły go do rodzaju Debaryomyces. Ma około 70 synonimów. Niektóre z nich:
Debaryomyces hansenii należy do drożdży zasadniczo nie posiadających zdolności fermentacji, ale donoszono, że niektóre szczepy potrafią fermentować glukozę i inne heksozy. D. hansenii metabolizuje cukry do pirogronianu w szlaku Embdena – Meyerhofa – Parnasa (EMP), a następnie utlenia pirogronian w cyklu kwasu trikarboksylowego. Potrafi asymilować kwasy organiczne, m.in. kwas cytrynowy, mlekowy i bursztynowy, działa również szlak pentozofosforanowy. Niektóre szczepy zewnątrzkomórkowo wytwarzają enzymy proteaza i lipaza. Brak aktywności amylolitycznej i pektynolitycznej. Najbardziej wyróżniającą cechą D. hansenii jest zdolność do wzrostu w obecności niezwykle wysokich stężeń soli (NaCl). Jest halofilem. Chociaż reakcja wzrostu na NaCl różni się w zależności od szczepu, większość szczepów rośnie w obecności 15% tej soli, a niektóre rosną nawet przy stężeniu 20–24%. Tolerancja soli D. hansenii jest największa przy pH bliskim 5,0 i maleje przy pH 3,0 i pH 7,0. Molekularne podstawy tolerancji soli u D. hansenii zostały szeroko zbadane i są powiązane ze zdolnością tych drożdży do akumulacji glicerolu w wysokich stężeniach wewnątrzkomórkowych jako substancji chroniącej. Znaczne ilości glicerolu są wydalane do środowiska zewnątrzkomórkowego, szczególnie w fazie stacjonarnej, ale są ponownie wykorzystywane po wyczerpaniu substratu glukozowego. Zbadano szlak produkcji glicerolu, który pochodzi z glukozy szlakiem EMP. Potrafi wewnątrzkomórkowo gromadzić i wydalać arabitol, ale jego wytwarzanie (na szlaku pentozofosforanowym) zachodzi przy braku stresu solnego.