W tym artykule poruszony zostanie temat Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego, który w ostatnich latach zyskał na znaczeniu w różnych obszarach. Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego to temat, który wzbudził ciekawość i zainteresowanie w społeczeństwie, wywołując debatę i refleksję na temat jego implikacji i reperkusji. W tym artykule staramy się przedstawić szeroką i obiektywną wizję Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego, analizując jego różne wymiary i oferując pełny przegląd jego znaczenia i znaczenia. Podobnie ma na celu pogłębienie wiedzy i zrozumienia Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego, dostarczając czytelnikowi niezbędnych narzędzi do zrozumienia jego natury i zakresu.
Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego – konspiracyjne kierownictwo polskiego ruchu ludowego w czasie II wojny światowej.
CKRL zostało utworzone w lutym 1940 przez Macieja Rataja, który powołał do współpracy Józefa Niećkę, Józefa Grudzińskiego i Stanisława Osieckiego. Na pierwszym posiedzeniu CKRL zajęło się przede wszystkim sprawami organizacyjnymi. Podporządkował się mu na czas wojny Związek Młodzieży Wiejskiej „Wici”, Związek Inteligencji Ludowej i Przyjaciół Wsi, Ludowy Związek Kobiet, jak również część Chłopskiej Organizacji Wolności „Racławice” i CZMW „Siew”. Utworzono również Komisję Programową, a na jej przewodniczącego powołano Stanisława Miłkowskiego.
CKRL powołało ludową organizację konspiracyjną Stronnictwo Ludowe „Roch”. CKRL sprawowało zwierzchnictwo nad całością politycznej i wojskowej działalności konspiracyjnego ruchu ludowego. Jego pełnomocnicy byli zwierzchnikami Batalionów Chłopskich (Józef Niećko), Ludowej Straży Bezpieczeństwa (Stanisław Koter) i Ludowego Związku Kobiet. Przewodniczący CKRL był jednocześnie przewodniczącym SL Roch.